Between Love And Hate

Κεφάλαιο 51

"Μπράβο Max, η αφήγηση σου ήταν πολύ ωραία. Την έκανες να φαίνεται όσο πιο αξιοπρεπή γίνεται. Γιατί η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτό που περιέγραψες, υπάρχουν λεπτομέρειες που δεν νομίζω η πριγκίπισσα να αντέξει" ακούω την φωνή του να λέει από πίσω μου και κλείνω σφικτά τα ματια μου. Μην το κανεις αυτο Στέφανε, σκέφτομαι και προσπαθώ να συγκρατήσω τα νέα δάκρυα μου. 

--------------------

Λες και ο Θεός με λυπήθηκε και θέλει να μου δώσει λίγα λεπτά ηρεμίας πριν την τρικυμία νιώθω τα πάντα να παγώνουν. Η πρώτη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι, πως βρέθηκε ο Στέφανος εδώ?? Μήπως είναι και η Ελένη??Αν ήταν όμως θα την άκουγα αφού θα ορμούσε κατευθείαν πάνω στον Νικόλα. Γυρίζω το κεφάλι μου πάνω στο Νικόλα και τον βλέπω να είναι όρθιος με τα χερια πάνω στο γραφείο του. Έχει γύρει απειλητικά προς τα μπρός και στο πρόσωπο του είναι ξεκάθαρο το μισος και η αηδία που κρύβει για τον Στέφανο. Γυρίζω το κεφάλι μου προς τα εκεί που καθόταν ο Max αλλα τον βλέπω να έχει σηκωθεί πάνω και να έχει κατευθυνθεί προς το μέρος του Στεφανου. Δείχνει ξεκάθαρα με πια πλευρά είναι. Νιώθω την καρδια μου να σπάει καθώς αρχίζω να κοιτάζω τον Στέφανο. Είναι μαυροντυμένος και βλέπω τα χερια του να είναι σφιγμένα σε μπουνιές. Ανεβαίνοντας σιγά σιγά πάνω βλέπω το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα. Φτάνοντας στο πρόσωπο του παίρνω μια βαθιά ανάσα. Έχει δημιουργηθεί ένα μούσι λίγων ημερών κάτι που φανερώνει πως έχει να περιποιηθεί τον εαυτό του αρκετές μέρες. Τα χείλη του είναι σφιγμένα σε μια ευθεία γραμμή. Και τα ματια του. Αχ τα ματια του, αυτά με τσάκισαν περισσότερο. Αυτό το λαμπερό χρώμα τους έχει χαθεί και η παιχνιδιάρικη σπίθα έχει σβήσει. Από εδώ που είμαι φαίνοντα μαύρα, εχθρικά και αρκετά κουρασμένα αν συμπεριλάβεις τους μαύρους κύκλους που φαίνονται από κάτω. Αυτή του η όψη με κάνει να νιώθω τόσο πόνο γιατί ξέρω πως όλοι αυτή η ανησυχία και η κούραση έχει δημιουργηθεί για εμενα. Δεν είναι λίγο διάστημα η μια εβδομάδα που έλειψα. Το βλέμμα του είναι στραμμένο όλο πάνω στον Νικόλα και τον κοιτάζει με αρκετή απέχθεια. Θέλω να σηκωθώ πάνω και να του πω πως όλα είναι καλά και πως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να φύγουμε αλλα τα πόδια μου δεν με υπακούν. Ξέρω πως τα λεπτά ηρεμίας που βρίσκομαι λιγοστεύουν και προετοιμάζω τον εαυτό μου για την συνεχεια. Ακόμα ένα εμπόδιο είναι. Θα το περάσουμε και αυτό όπως και τα υπόλοιπα, έτσι δεν είναι?? Η μοίρα της σχέσης που τόσο καιρό προσπαθούσε να κρατήσει ο Στέφανος είναι πλέον όλη στα χερια του και αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο. Το πιο εκνευριστικό είναι πως όλοι όση βρίσκονται εδώ προσπαθούν να μου πουν την αλήθεια από την δικια τους πλευρά και εγώ βρίσκομαι στην μέση βομβαρδισμενη από παντού μη ξέροντας τι να κάνω.