Between Love And Hate

Κεφάλαιο 40

Γυρίζω αδιάφορα και δείνω το χέρι μου στον άντρα που στέκεται μπροστά μου. Όταν και αυτός δίνει φιλί στο χέρι μου, κοιτάζω να δω ποιος είναι και την ώρα που σηκώνει το κεφάλι του πάνω προσπαθώ να συγκρατήσω τα ματια μου για να μην πεταχτούν έξω από την έκπληξη.Ούτε 60 χρονών είναι ούτε άσχημος είναι. Εγώ αυτόν τον ξέρω. Τι Μάξιμος και βλακείες. Ο Max το τέρας είναι. Και σαν φλασιά έρχονται στο μυαλό μου οι προθέσεις του Νικόλα. Σιγά μην κάνω τα γλυκα ματια στον Max. Δεν πάμε καλά.

-------------------------

Ακόμα δεν το πιστεύω πως μπροστά μου στέκεται ο Max. Αυτός που εχθές με πήρε με το ζόρι στα καμαρίνια για να με ετοιμάσουν στέκεται τώρα μπροστά μου χαμογελώντας συνωμοτικά αφού κατάλαβε την έκπληξη μου. Χαμογελάω ψεύτικα και αφού γίνουν η απαραίτητες χειραψίες μεταξύ τους πηγαίνουμε όλοι προς το τραπέζι που κάθονται. Να παρακαλάμε να καθυστερήσει ο Στέφανος αλλιώς όλους αυτούς τους πίνακες τους βλέπω να βρίσκονται σε πολύ λίγο στα κεφαλια των γέρων που κάθονται απέναντι μου. Αρχίζουν να μιλάνε για δουλειές και εγώ προσπαθώ να καταλάβω τι λένε. Ο Νικόλας είναι επιχειρηματίας?? Αυτό το γλοιώδες πλάσμα να έχει δικες του επιχειρήσεις?? Αποκλείεται. 

"Μην δείχνεις την δυσφορία σου τόσο πολύ" ακούω τον Max να λέει από διπλα μου και γυρίζω να τον κοιτάξω. "Τελικά εσύ είσαι η περιζήτητη κόρη του Νικόλα" λέει περισσότερο στον εαυτό του. Περιζήτητη?? "Όλοι στον χώρο θέλουν να σε γνωρίσουν" συνεχίζει διαφωτίζοντας με για το επίθετο "περιζήτητη"

 "Ποιος να μου έλεγε πως το τέρας στο γήπεδο θα ήταν γιος του αρχηγού αστυνομίας" λέω και εγώ με την σειρά μου αφού αναρωτιέμαι για ποιο λόγο να ήταν εχθές στο γήπεδο από την στιγμή που θα μπορούσε να κάνει κάποια άλλη δουλειά.

 "Εμάς μας συχωρείτε για λίγο θα κάνω μια μικρή ξενάγηση στην Ρουμπίνι" λέει ο Max και παίρνει το χέρι μου για να με σηκώσει. Αμέσως ακούς ένα "βεβαίως" από τον Νικόλα. Δες χαρά που κάνει ο μαλάκας. Εγώ δεν φέρνω αντιρρήσεις αφού το μονο που ήθελα εκείνη την στιγμή είναι να φύγω όσο πιο μακριά από τον Νικόλα. Ο Max ακόμα κρατάει το χέρι μου οδηγώντας με εκεί που θέλει. Περνάμε μέσα από διαδρόμους και καταλήγουμε σε μια πόρτα που μάλλον θα είναι η έξοδος του κτιρίου. Αφήνοντας το χέρι μου κάθεται σε ένα από τα σκαλοπάτια που φαίνονται μπροστά μας και κάνει σήμα με το χέρι του να κάτσω διπλα του. "Τι ξέρεις για τον Νικόλα??" ρωτάει αμέσως και εγώ ξεφυσάω στην ερώτηση του. Τι ξέρω τελικά?? Τίποτα. Και ούτε θέλω βεβαια.