Between Love And Hate

Κεφάλαιο 50

Προσπαθώντας να ελέγξω την ανάσα μου κοιτάζω για λίγο τον ουρανό που είναι γεμάτος αστερια. Χωρίς να το περιμένω κάποιος με αρπάζει δυνατά κλείνοντας μου το στόμα μου με την παλάμη του. Δεν κάνω κάτι στην αρχή νομίζοντας πως είναι ο Στέφανος αλλα στην συνεχεια πανικοβάλλομαι αφού νιώθω να χάνω τις αισθησεις μου. Τι είδους πλακα είναι αυτή τώρα??

----------------------

Ήχοι λυγμών. Φωνές. Υγρασία. Σκοτάδι. Φόβος. Αυτά θυμάμαι να βλέπω και να νιώθω πριν ξυπνήσω από ένα βάθη λήθαργο. Τι γίνεται?? Που βρίσκομαι?? Χωρίς ακόμα να ξεπεράσω το αρχικό μου σοκ, κοιτάζω έντρομη το χώρο που βρίσκομαι. Ένα παράθυρο που ξεκινάει από την οροφή μέχρι το πάτωμα είναι το πρώτο που βλέπω και αφήνει να μπει μέσα όλο το φως που υπάρχει έξω. Τουλάχιστον είναι μέρα. Κοιτάζω το δωμάτιο γύρω μου και μένω κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα. Φαίνεται αρκετά πολυτελές και αρκετά κοριτσίστικο. Είναι ακριβώς όπως αυτό που ήθελα όταν ήμουν μικρή. Ένα πριγκιπικό δωμάτιο. Ξεφυσάω και προσπαθώ να ηρεμήσω την καρδια μου που ακόμα χτυπα σαν τρελή. Τουλάχιστον το δωμάτιο εκπέμπει μια οικειότητα και ασφάλεια αντίθετα από αυτό που έβλεπα. Στο όνειρο μου άκουγα κοπέλες να φωνάζουν και να κλαίνε. Χριστέ μου ήταν τόσο αληθινό. Αφού ηρεμήσω κάπως, προσπαθώ να θυμηθώ πως βρέθηκα εδώ. Θυμάμαι πως μας είχαν προσκαλέσει έξω τα αγόρια και έτσι βγήκαμε με τις κοπέλες σε ένα club που δεν είχαμε ξανά επισκεφτεί. Στην συνεχεια θυμάμαι να πίνουμε διαφορα ποτά και να έρχεται μια σερβιτόρα να μας οδηγεί προς την σκηνή. Η καρδια μου αρχίζει να χτυπάει ξανά στο στήθος μου αλλα για τελείως διαφορετικό λόγο από πριν. Ακόμα νιώθω το κορμί του Στεφανου πάνω μου. Ποτε πριν δεν προσπάθησε να μου δείξει με τέτοιο τρόπο το ποσο με ήθελε. Υπήρχαν φορες που τον ένιωθα να ήθελε να προχωρήσουμε αλλα πάντα έκανα πίσω. Είχα κι'άλλες σχέσεις πριν τον Στέφανο αλλα καμια δεν προχώρησε. Κανένας πριν τον Στέφανο δεν με έκανε να νιώθω κάτι παραπάνω. Ήθελα με αυτόν που θα προχωρούσα να ένιωθα ασφάλεια και να ήξερα πως το δώρο που θα του έδινα θα το εκτιμούσε και θα καταλαμβανε την αξια του. Εντάξει μπορεί να ακούγομαι πουριτανή και κλειστομυαλη αλλα έχω μεγαλώσει με κάποια πρωτότυπα στο μυαλό μου. Αυτό που έκανε όμως την τελευταία φορα που τον ειδα , πυροδότησε μια νέα φωτιά μέσα μου που δεν ήξερα πως υπήρχε. Μετά από τον "χορό" του κανονικά θα μιλούσαμε. Κάτι που απ'οσο θυμάμαι δεν έγινε ποτε. Εγώ επέλεξα να βγω έξω να αναπνεύσω λίγο καθαρό αέρα και μετά από εκεί δεν θυμάμαι τίποτα. Ξανά κοιτάζω γύρω μου μήπως δω κάτι γνώριμο αλλα δεν βρίσκω κάτι. Το μονο που ξέρω είναι πως σίγουρα από αυτή την "απαγωγή" κρύβετε ο Νικόλας. Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα έκανε κάτι τέτοιο στην εποχή μας και με τέτοιο τρόπο??  Ξεφυσάω και βυθίζω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι. Έχω ένα προαίσθημα πως στο τέλος δεν θα καταλήξουμε καθόλου ωραία. Ακούω μερικά χτυπήματα πάνω στην πόρτα και γυρίζω το κεφάλι μου προς τα εκεί. Βλέπω μια κοντή ηλικιωμένη κυρια να μπαίνει ήσυχα μέσα και να προσπαθεί να δει αν είμαι ξύπνια. "Καλημέρα Ρουμπίνι μου" λέει με αρκετά γλυκιά φωνή και κατευθύνεται προς το κρεβάτι.