Between Love And Hate

Κεφάλαιο 52

"Πιστεύετε πως το να μπείτε μπροστά της θα την προστατεύσετε?? Αρκετή ειρωνεία άκουσα από αυτήν και ως πατέρα της οφείλω να την τιμωρήσω για να καταλάβει το λάθος της. " ακούω να λέει ο Νικόλας και εγώ γουρλώνω τα ματια μου. Ο τύπος σίγουρα είναι ψυχοπαθής. Με γρήγορες ματιές ελεγχω τον χώρο για να δω πως θα μπορέσουμε να φύγουμε. Τα ματια μου πέφτουν πάνω σε κάτι μπράβους που στέκονται μπροστά στην πόρτα. Ποτε μπήκαν?? Ας αρχίσω καλύτερα το Πάτες Ημών γιατί χωρίς την βοήθεια του Θεού δεν μας βλέπω να γλιτώνουμε.

-------------------------

Την επόμενη φορά που θα θελήσουν να σου κάνουν την καρδία κομμάτια πες τους οτι πλέον δεν σπάζει. Γκρέμισε χτίσε, γκρέμισε χτίσε, έμαθε πια. Λίγα και καλά. Αυτό ξέρει. Και όποιος θέλει κι άλλα, να παλέψει σκληρά να τ'αποκτήσει. Χάρισμα πλέον για κανέναν.

-Γιάννης Πολίτης

Σε όλη μου την ζωή θυμάμαι να αναρωτιέμαι πως θα ήταν να μεγαλώνω μαζί με τον πατέρα μου. Έβλεπα διαφορους πατεράδες με τα παιδιά τους και δεν το κρύβω πως αρκετές φορες ζήλευα το θέαμα που έβλεπα. Έρχομαι τώρα όμως να αναθεωρήσω όλες μου τις σκέψεις. Αν μεγάλωνα μαζί του σίγουρα θα ήμουν τελείως διαφορετική απότι είμαι τώρα. Θα φοβόμουν να εκφράσω την γνώμη μου, θα φοβόμουν να μιλήσω μήπως και ο Νικόλας το πάρει ως ειρωνεία ή ως ασέβεια προς εκείνον. Χριστέ μου, σπατάλησα τόσα χρονια για το τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος ποτε δεν θα νοιαστεί πραγματικά για εμενα. Το πιο γελοίο όμως είναι πως για να το καταλάβω εγώ αυτό έπρεπε να βρίσκομαι μέσα στο γραφείο του Νικόλα και κατακριβειαν στο κέντρο, περικυκλωμένη από καμια δεκαρια άντρες έτοιμοι να κάνουν άχρηστους στο ξύλο τον Στέφανο και τον Max που βρίσκονται διπλα μου ο κάθε ένας από διαφορετική πλευρά. Τι τα ήθελα και εγώ τα φουστάνια και τις γόβες?? Να θέλω να τρέξω και να φοβάμαι μην φανεί τίποτα. 

"Αν δεν θέλετε να πάθει κάτι η προστατευόμενη σας θα σας συμβούλευα να προσέχετε τις κινήσεις σας" λέει χαμογελώντας ειρωνικά ο Νικόλας. Οι άντρες (γομάρια ας πω καλύτερα) μας έχουν περικυκλώσει και εγώ αναγνωρίζω κάποιους από αυτούς. Τους έχω ξαναδεί, κάποιοι από αυτοί με παρακολουθούσαν για αρκετό διάστημα. Όλοι μας κοιτάνε παράξενα και φαίνονται έτοιμοι για καβγάδες. Παίρνω τα ματια μου από πάνω τους και κοιτάζω ξανά τον Νικόλα. 

"Σε ρώτησα αρκετές φορες Νικόλα αλλα ποτε δεν μου απάντησες. Τι θες από εμενα επιτέλους?" λέω μη μπορώντας να κρύψω την κούραση που μου προκαλεί αυτός ο άνθρωπος. Πραγματικά έχει καταντήσει γραφικός και κουραστικός.