Between Love And Hate

Κεφάλαιο 36

  Σχηματίζω ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο μου προσπαθώντας να του δείξω κάτι από αυτά που νιώθω. Όμως νιώθω τόσα πολλά που οι λέξεις που θέλω να πω δεν βγαίνουν από το στόμα μου. "Και εγώ" λέει ο Στέφανος ενώνοντας τα χείλη μας. Πάντα καταλαβαίνει τι θέλω να του πω και τι σκέφτομαι. Αυτό θα πρέπει να το προσέξω. Και σαν να απλώθηκε μια αύρα γύρω μας εγώ βυθίζομαι μέσα στο φιλί μας, ξεχνώντας που βρισκόμαστε και τον κόσμο που είναι διπλα μας. 

------------------------------

Μπορείτε να φανταστείτε πως στο μυαλό μου υπήρχαν πυροτεχνήματα, κλόουν που ισορροπούν σε μια ρόδα, φουσκωτά και διαφορα αλλα καθόλη την διάρκεια του φίλιου μου με τον Στέφανο. Δεν έχω δώσει και πολλά φιλια αλλα ξέρω σίγουρα πως πρώτη φορα νιώθω έτσι. Έχει τύχη να ξαναδώσω κάποιο φιλί με τον Στέφανο, αλλα τώρα είναι αλλιώς. Ξέρω. Ξέρω πως τον αγαπώ και πως όλη αυτή η ιστορία ήρθε η ώρα να πάρει ένα ευχάριστο τέλος. Αφού μετά από 5? 10? λεπτά, δεν ξέρω πραγματικά πόση ώρα φιλιόμαστε, λέμε να πάρουμε μια ανάσα. Κοιτάζω ξανά αυτά τα ματια που με έχουν μαγέψει. Πρώτη φορα τα βλέπω τόσο χαρούμενα με μια λάμψη ευτυχίας. Χαίρομαι που είμαι εγώ ο λόγος της ευτυχίας του. Αρκετά τον ταλαιπώρησα. Σκεφτείτε τώρα που εγώ έχω ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα μου για αυτόν, αυτός να έχει βαρεθεί. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή του κόσμου!! Μάλλον προσέχει πως κάτι με απασχολεί και σηκώνει το πιγούνι μου για να τον κοιτάξω ξανά στα ματια. "Πάντα εδώ θα είμαι" λέει και εγώ επιβεβαιώνω τις αρχικές μου σκέψεις για αυτόν. Πάντα έλεγα πως αυτά τα ματια σε μαγεύουν και μπορούν να δουν μέσα σου. 

"Ωραία παιδιά είμαστε και εμείς εδώ. Είπαμε να τα βρείτε αλλα όχι να κοιτιέστε σαν τα καθυστερημένα για 30 ώρες" λέει ο Πάνος προσπαθώντας να μας τραβήξει την προσοχή. Αμέσως συνέρχομαι και το γνωστό κοκκίνισμα επιστρέφει, πάλι καλά είναι σκοτεινά και δεν θα φανεί. 

"Άμα λάχει θα κοιταζόμαστε και 3 αιώνες εσένα το πρόβλημα σου ποιο είναι??" ρωτάει ο Στέφανος μεταξύ σοβαρού και αστείου. 

"Επειδή εμείς όμως δεν αντέχουμε τις καφρίλες σας θα πάμε να χορέψουμε" λέει η Αθηνα και με παίρνει από το χέρι πηγαίνοντας με στο κέντρο του club. 

"Σου λείπει ο Πίπης έτσι δεν είναι??" ρωτάω και την βλέπω να αναστενάζει. 

"Τώρα βρήκε να φύγει που κοντεύει και η εξεταστική. Δεν με βλέπω να τελειώνω" λέει και εγώ χαμογελάω αφού φαίνεται να τον αγαπά τόσο πολύ που δεν έχει μυαλό για διάβασμα.