Tumagal ng isang linggo si Ishmael dito sa Batangas simula nang siya ay tanggapin ko. Pagkatapos ng isang linggo ay umalis na rin kami. Nangulila ako sa mansion, I admit. Iyong mga paintings at palamuti, iyong ambiance. Or, maybe the memories?
"Hindi ko alam kung papaano ito..." Lumunok akong hirap na hirap sa harapan ni Ishmael.
He's wearing plaid shorts and white t-shirt. Namumungay ang kaniyang mga mata habang pabalik-balik ang tingin sa akin at kay Justine na kinakausap ang hardinero. Kauuwi lang namin, all the jitters I told myself I shouldn't feel came back. Hindi ko na alam ang gagawin ko.
"Hindi iyan. She loves you...more than me..." Umiling si Ishmael at humalakhak.
His eyes are light. Sumisingkit dahil sa tawa. It rumbled deep in his throat and his eyes shone. He looks so carefree. I love it.
"What if Justine still hates me? Ako ang sinisisi niya--"
Umiling kaagad si Ishmael at hinawakan ang aking magkabilang balikat. Pinigil ko ang hininga. "She don't okay? Na-trauma lang iyong bata, Justice. Palagi ka niyang hinahanap. Mommy here...and there..." Kinagat ni Ishmael ang labi.
Hindi ko kabisado si Justine. Because the last time I checked? I was the last person that she wanted to see. To see hatred in her eyes is to see myself breaking in pieces. Sobra akong nasaktan dahil sinasalamin ng mga mata ni Justine ay muhi para sa akin, para sa kaniyang ina. I don't want to see that again.
"Hmm.Go..." Marahan akong tinulak ni Ishmael patungo sa garden. Ngumisi ito na tila ba nakakatuwa ang nangyayari. Hindi!
Justine's hair grew a bit longer. Ang dati naman na nitong mahabang buhok ay naging mas mahaba at naging mas makintab pang muli. Binalik kong muli ang tingin kay Ishmael na hawak ang pang-ibabang labi habang inaabangan ang bawat kilos ko. I looked back at Justine. She's frequent to smile and laugh as days pass by. Mas pronounced ang kintab sa kaniyang mga mata and she's still very much talkative.
"We share? What's taking it so long? So long!" Bumuntong hininga si Justine kasama ang hindi maipintang kainipan sa mukha.
I looked back at Ishmael. Ish shrugged. Pinagpatuloy nito ang paghila sa kanang kamay ni Justine habang patungo kami sa parking lot ng ospital. Napanguso ako.
"Parang ikaw 'yan. She got that from you...mainipin." Dumungaw ako kay Ishmael at humilig sa matigas nitong balikat. A playful tug touched the corners of my mouth.
Nang pinutok ni Ishmael kay Justine ang balitang ito ay magkakaroon na ng kapatid ay hindi na ito mapakali. We're so glad that she's happy! Iyon lamang ang gusto ko. Halos masira ang dibdib ko sa sobrang lakas ng pagkabog nito nang magkausap kaming muli ni Justine, after the issues. Ngumiti lamang ito ng tipid ngunit sinundan na ng kaniyang mga iyak. I was too happy!
"Uh-huh? Totoo ba?" Mainit ang hininga ni Ishmael sa aking ulonan.
My hand reached his. Bahagya lamang akong tumango sa balikat nitong natatakpan ng kanyang white dress shirt. I don't know if its his natural scent o naligo ito sa pabango. Sobrang bango.
"Hmmm. You wanna eat something? Saan mo gustong huminto?" aniya.
Luminga-linga ako sa paligid. The trees are not howling unlike Batangas. Na-miss kong talaga ang lugar dahil sa pagiging peaceful nito ngunit palaging sinasabi sa akin ni Ishmael na tapos na raw ang pinagagawa nitong villa na may kalayuan sa sentro. Lacey was one of the architects of the villa.
"Take out na lang. Ask Justine if she wants that too, Ish." bulong ko pabalik. I, then, looked at Justine. Masaya itong nagku-kwento sa kaniyang daddy na hirap nitong tingalain.
