IKAAPATNAPUTTATLO
Warning: +18
* * * *
Nagising ako sa humihigpit na yakap ni Ishmael sa akin. Mula sa likod ay malalim ang kanyang bulong sa aking tenga. Hinaplos ko ang kanyang mga kamao hanggang sa mawala ang kanyang mga panaginip.
These past few hours ay ganoon. I woke up inside this room. Magigising ako sa bakal niyang kamao sa aking bewang na tila ba mawawala ako. Like past would collide with us again. Lasa ko ang pair at ramdam ang sakit sa dibdib. I soothed him but it did not soothe me.
Ang ginawa ko ay tama. Alam kong hindi hahayaan ng kanyang Mama na ako pa ang papasok sa buhay nilang mag-ama na minsan kong sinira. But Ishmael would be the one who always draws the lot. Like I said, kahit na ang mumunting guilt ay nawawala dahil tuwing titig ako kay Ishmael ay bumibilis ang tibok ng puso ko. It was undeniable. Magagalit man ako sa kanya at tampo o pag-iiwas, it wasn't permanent. I might've push and pull but my heart will always continue the pace. To sum it all up, may guilt sa puso ko ngunit wala akong pagsisisi sa nangyari.
Minulat ko ang mga mata na may sinag na ng araw. Nakatulog ulit ako? I looked at my waist to find the hands of Ishmael gone. Napabiling kaagad ako sa kanyang pwesto upang makitang wala itong muli.
Sinipa ko paalis ang nararamdaman na pait. Maybe, he's downstairs? Cooking? Mas matindi ba ang anxiety na ramdam niya?
Bumaba na akong kama at nagtungong bathroom. May nakahanda naman na doong malinis na twalya ang damit kaya naman nakahinga akong maluwag. Pababa na akong hagdanan nang makita ang likod niyang walang saplot habang nagluluto. I marveled at his chiseled back.
"Morning!" Tumikhim ako.
Heck, bakit ba ako ngumiti pa? Now, I feel more guilty. But he agreed, didn't he? I did not have any choice!
"Morning." tikhim niyang nakatalikod at busy.
Walang alon dito hindi tulad ng dati. Puros puno at kalsadana dahil medyo may kalayuan ang bahay na ito sa sentro. I loved the silence still but I'm not quite sure I love it now.
Kinawit ko ang buhok sa tenga tapos ay tumulong na lang sa kanya. I placed the plates and utensils pati gumawa na rin ako ng juice at may nilagay ding tubig. We settled on the table after and ate with the defening silence once again.
Lumilipas na ang limang minuto na wala pa ring nag-uusap. Its definitely better to eat alone that to eat with someone who'll pretend you're alone.
Inabot ko ang pitsel ng tubig ngunit masyadong malayo sa akin. Napatingin ako kay Ishmael na tahimik ng sumusubo ng ham. Napanguso ako. Bumuntong hininga siya tapos ay inabot ang pitcher saka siya na mismo ang nagsalin sa baso ko.
"Thanks."
Diretso ang tingin niya sa pagkain at kahit anong elemento ng mundo ay hindi iyon noon mapapasok. Napanguso ulit ako at saka sumimsim ng tubig.
"I gave in last night. You want that confirmation? There. Sinabi ko na. You can tell Justine on her birthday." biglaan ang kanyang pag-angat ng tingin sa akin na para bang nalagot ang kanyang pasensiya.
"I'm not saying anything....."
"Sure you are! I'll clap for you. You can go now dahil pumayag na ako. Happy? Damn this." Kumalantong ang kutsara't tinidor nang padarag niyang binitiwan.
I saw rage and hurt in his eyes. Naninikip ang dibdib ko dahil inaatake na ako ng guilt. Wala na iyan! It had been clenched and purified!
"I did. May choice ba ako? I endured, didn't I? I swallowed yours and your mother's pride!" Umiling ako sa kanya.
