Psikopat Mafya[the wattys 2022] [Tamamlandı]

"Düzenlendi. Kurtarıcım"

Medyada Yağız 'Ağzını yediğim :*'

Kerem Boygar

İnsan kardeşini kaybedince anlıyor değerini sanırım. Daha yarım saat önce yanımdan kovduğum kız şuan ibnelerin elinde. Acaba çok korktu mu? Acaba üşüyor mu? Ağlıyor mu? Ne yaptığı hakkında hiçbir fikrimiz yok. Ama bildiğim bir şey var ki o Baran denen piçi bulduğum yerde öldüreceğim.

Şuan kızların evine doğru gidiyoruz hep beraber. Deniz ağabeye ne diyeceğiz şimdi biz? Kardeşime sahip çıkamadınız derse? Haklıydı. Biz kardeşimize sahip çıkamamıştık. Acaba bu yüzden mi Defne gitti? Ona sahip çıkamayacağımı düşünüp mü ölümü tercih etti?

-2 Yıl Önce-

"Hadi ama Defne!"

"Hayır ikiz gelmeyeceğim."

"Defne sana kırk yılın başın da bir dışarı çıkalım diyorum kabul etmiyorsun."

"Kerem en son gittiğimiz de beni orada unutmuştun!"

"Ya of o dalgınlığıma gelmişti. Söz bırakmayacağım seni."

"Söz mü?"

"Söz."

"Tamam o zaman ne bekiyorsun git giyin gel." diyerek gülümsüyordu Defne. Cidden onu unutmuştum ya la ben. Aslında o zaman içmiştim ve Aras ile kız peşinde koşuyorduk. Kızlar gidince biz de gitmiştik ama Defne aklıma bile gelmemişti. Koşarak odama çıkıp üzerimi değiştirdim. Salona inip Defne'yi beklemeye başladım.

"Lan yirmi dakika oldu ben hazırlanalı neredesin?" ses yoktu.

"Defne bak babamlar da hazır gelmemişken çıkalım evden!"

"Cevap versene lan!" diyerek yukarı çıkmaya başladım. Aniden bir ses geldi Defne'nin odasından. Kapı kilitliydi. Kırmak için uğraşıyordum ve sonun da başardım. Tabure yere düşmüş ve sanırım duyduğum ses oydu. Başımı kaldırdım ve... 

Görmez olaydım.

Kardeşim, can parçam öylece sallanıyordu havada. Boynu iplerin arasında bedeni çırpınıyordu. Koşarak bacağından tutup havaya kaldırdım nefes alması için. Ama çok geçti. Bağırdım bağırdım fakat kimse beni duymamıştı. Neredeydi her gün götümüzün dibinden ayrılmayan o lanet korumalar? Neredeydi evde fırıldak gibi dönen hizmetçiler? Tabureyi hemen kaldırıp Defne'nin ayakları ile basmasını sağlamıştım. Ama basmıyordu düzgünce.

"Defne düzgün bas şuna!" cevap yok.

"Defne?" cevap yok.

"Def..." daha lafımı bitirmeden ipi bağladığı lamba kopmuş ve Defne yere yığılmıştı. Öylece hareketsiz bir şekilde boylu boyunca yerde yatıyordu. Hemen yanına dizimin üstün de çöküp öylece bakmaya başladım. Nefes alıyor mu diye eğildiğim de nefes almıyordu. Ne yani benim ikizim ölmüş müydü? İntihar mı etmişti? Neden peki?

"Kerem bey!" diyerek içeri lanet olası koruma girdi.

"Defne hanım? Kerem bey ne oldu burada?" bide cidden soruyor mu lanet adam!

"Lan bir de soruyor musun? Bir saattir bağırıyorum ama duyan yok! Belki, belki onu kurtarabilirdik! Ama siz yoktunuz gelmediniz ve kardeşim sizin yüzünüzden öldü!"

"Kerem bey biz- biz duy- duymamışız." ellerimi adamın yakasına yapıştırdım.

"Senin görevin ne ulan! Bizi korumak değil mi?"

"Evet evet ama..."

"Kızım?" diyerek annem içeri girdi. Ağlıyordu. 'Defne'm!' diye bağırıp duruyordu. Ben ise duvarın köşesin de Defne'nin cansız bedenine bakıyordum.