Candle of Placid Concussion

Kabanata 52

YOU ARE MY LOVE

"I'm sorry, please stop crying.. You are hurting me, Quendrin."

Aniya at mas lalong humigpit ang yakap sa akin. His comforting voice. Napakagat ko ang ibabang labi ko. That is the real voice of Tyler. The real Tyler I have known before.

Pakiramdam ko bumalik lahat ng alaala sa akin. Ganitong-ganito iyon. Ganitong-ganito ang nangyari noon. But this time, our situation is different. Mali ito. Maling-mali ito.

Buong pwersa kung itinulak si Tyler kaya napabitaw siya sa akin. Nanlaki ang mga mata niya. Umigting ang bagang ko at napayukom ang kamao.

"Quendrin, I—"

"No! Huwag mo akong hawakan."

Sabi ko at umatras ng umangat ang kamay niya. Nakita kong nagtaas baba ang dibdib niya. Mas lalong kumalabog ang puso ko.

"I'm so—" Sinampal ko siya kaya naputol ang sasabihin niya.

Hindi siya gumalaw sa pagkangiwi ng mukha niya. Umagos ulit ang luha ko.

"Sorry? You're sorry, Tyler? You're a liar! Ang selfish mo! Ikaw siguro ang nagpasimuno ng lahat ng ito, ano? Binalak mo bang lumayo sa ama mo at magpakasarap sa pamilya namin? I will never allow you to be a Madriza, Tyler! Hindi ka Madriza! Okinawa ka! You're betraying your Dad! Tapos sasabihin mo sa aking napatawad mo na siya? What a comical lie! I can't believe in you! Hindi ako makapaniwalang makakaya mong talikuran ang taong nagpalaki sa iyo. Huwag mo namang pahirapan ang ama mo, Tyler! That's not my ideal of brother!"

Singhal ko sakaniya. Natigilan siya. Pinunasan ko ang magkabilang pisngi ko. Nakita kong nagsalubong ang dalawang kilay niya. Humakbang siya papalapit sa akin.

"Watch your words, Quendrin. I am not an Okinawa. Ni isang patak ng dugo nila ay wala sa akin. I always tried to understand him, Quendrin. I always tried but my expectations keep me on falling down. I'm living with their lies! I'm living on Dad's lies! Binigay ko na lahat kay Dad but I have never feel loved by him. No one loves me, Quen.. No one. Kaya sana naman huwag mong ipagkait sakin ang Dad mo Quen dahil ama ko rin siya! I am a Madriza! May karapatan akong maging Madriza lalo na ang apelyido ko!"

Singhal niya. Kitang kita ko ang galit sa mga mata niya. Natigilan ako at nanindig ang mga balahibo. His eyes are uptight deep and it's intensively burning. Hindi ko pa siya nakitang nagalit sa harap ko. Sa mismong sinabi ko. Hindi ako nakaimik. Mas humakbang pa siya papalapit sa akin. Hindi ako gumalaw at nilalabanan ang matalim na titig niya.

"Now, tell me. why wouldn't you allow me to be a Madriza? Are you really selfish about your Dad or on me? Are you afraid of... clandestine love, Quen?"

Nanghihinang aniya. Mas lalo siyang humakbang papalapit sakin. Nanlaki ang mata ko at umiling-iling. Gulat ako nang hawakan niya ang kaliwang kamay ko kaya agad ko itong hinawi.

"You're a jerk. Ganoon ba kahirap saiyo ang patawarin si Mr. Okinawa, Tyler? Ganoon ba kahirap saiyo na kalimutan ang nangyari sa nakaraan at patawarin nalang siya? Bakit kailangan mo pang pahirapan ang ama mo, Tyler? He needs you! Ama mo pa rin siya! Laking Okinawa ka parin kahit bali-baligtarin mo pa ang mundo! You're being overreacting, Tyler. Huwag kang magpanggap na nagbago ka na dahil sa akin. Forget me, Tyler. Forget your feelings for me, please! P-please. Mali ito. Maling mali..."

Pumaos na ang boses ko sa kaiiyak. All this time, does he still have feelings for me? I can't believe this right now. Parang kahapon lang, ang saya saya naming dalawa sa bahay nila. Tapos ito ang nangyari?

"So all this time you are afraid, Quen? Natatakot ka kaya ayaw mong palitan ang apelyido ko? Natatakot ka na baka tuluyan ka ng mahulog sa isang kapatid mo? Natatakot ka—"