Avukat

Avukat 6.bölüm

———————
"Ancak korkak insanlar cesaretin bedelini bilir."
Genç kadın okuduğu kitabı masanın üzerine bırakıp arkadaşına döndü.
"Beril baksana."

"Efendim?"

"Moralini böyle şeyler için bozma, bak biz yanındayız."

Arkadaşının bıkkın bir yüz ifadesi ile kendisine baktığını fark edince konuşma gereği duydu.

"Onlara ihtiyacın yok, kimseye yok. Ben senin yanındayım. Betül senin yanında."

"Benden nefret ediyorlar Özge. İşimi yaptığım için benden nefret ediyorlar."

Arkadaşının kolunu tutarak ona destek olmak istedi.

"Objektif düşünemiyorlar sen işini yaptın. Ben seni anlıyorum."

İçinden "yalan söylüyor, o da aynı şeyleri düşünüyor, onlar beni anlayamazlar." diye geçirse de sadece zoraki bir gülümseme ile teşekkür etti avukat.

Sadece işimi yaptım.
——————————-

Gözlerimi açtığımda daha doğrusu açmaya gayret ederek göz kapaklarımı araladığımda kendimi hiç bilmediğim, tanımadığım bir yerde buldum.

En son nerde olduğumu, ne yaptığımı bile hatırlamıyordum. Gözlerimin önünde sadece bir kişinin yüzü vardı.

Yavaş yavaş aklım kendini toparlamaya başlamıştı, zihnim berraklaşırken etrafa göz gezdirdim. Deniz kenarında bir yerde olmalıydım dışarda martıların ve vapurların sesini duyabiliyordum.

Bir dakika.

Bulunduğum şey hareket ediyordu.

Ben bir gemide miydim?

Dehşetle nerde olduğumu anlamama yardım edecek bir şeyler görmeye çalıştım etrafımda.

Beni resmen bir gemiye getirmişlerdi. Kaçma ihtimalimi sıfırlamışlardı. Bu adamların tehlikeli olduğunu biliyordum ama bir avukatı karakolun bir kaç metre uzağından kaçırıp bir gemiye getiricekleri aklıma bile gelmezdi.

Üstelik beni bir sandalyeye bağlamışlardı.

Sanki kaçabilirmişim, sanki karşı koyabilirmişim gibi.

Sessizce beklemekten başka çarem yoktu. Olacaklardan korkuyordum evet. Cesur ve gözü kara sanıyordum kendimi ama hayır ben korkudan titriyecek kadar hayata düşkün biriydum. Beni denize mi atmayı düşünüyorlardı acaba? Filmlerde ki mafyalar geldi aklıma. Ayağıma çimento döküp denize atmazlardı değil mi? Üstelik kimsem de yoktu beni arayacak, en azından onlar öyle sanıyorlardı.

Bekledikçe sabrım taştı ve kontrolümü kaybetmeye başladım.
Kapımın önüne adam diktiklerini ümit edip bağırmaya karar verdim.
"Kimse var mı? Neyi bekliyorsunuz? Ben uyandım! Gelip bir açıklama yapın hemen!" Daha fazla boş boş beklemek istemiyorsam dikkat çekmeliydim.

Ses seda gelmeyince sinirle kafamı sandalyeye yaslayıp tavana bakarak iç geçirdim. "Peki bekleyelim bakalım."

Dakikalar akıp giderken ben birazdan olacakları ön görmeye çalıştım. Kendimi her şeye karşı hazırlamalıydım.