Avukat

Avukat 37.bölüm

————-

Şimdi

————-

"Dayan Beril."

Beril?

Beril kim diye merak ettim.

"Dayan avukat."

Evet bu benim.

Peki nerdeyim?

En son ölmüştüm.

Dudaklarımı hissedebilsem gülerdim kendime.

Ölseydim düşünemiyor olurdum.

Ölmekten beter haldeydim.

"Beril. Şimdi sana bir iğne yapacağım tamam mı? Kendine gelmen için. İçinde yüklü bir dozaj antidot var."

Tanımadığım birine mi sesleniyordu? Yoksa ben miydim Beril?

"Beni duyabildiğini biliyorum."

Hayır.

"Burdasın Beril biliyorum. Güçlü olmak zorundasın. Ölemezsin."

Konuşmak istedim. Bırakın gideyim demek istedim. Beni hayatta tutmak bana işkence demek istedim.
Hiç bir şey diyemedim.

"Çok üzgünüm Beril. Çok üzgünüm. Biraz daha erken gelmiş olsaydım, biraz daha hızlı olsaydım seni kurtarabilirdim. Affet beni. Affet."

Bu sözler bana yabancı değildi.

O kadar ki, konuşan kişinin kim olduğunu çıkartabildim.

"Benim yüzümden bu haldesin. Seni yerde kanlar içinde bulduğumda öldüğünü düşündüm. Ama hâlâ nefes alıyordun. Hâlâ savaşıyordun Beril."

Hayır.

Lütfen.

Bırakın.

Bırakın, gideyim. Bırakın bitsin.

"Beril. Beni affedebilecek misin?"

Boğulmaktan son anda kurtulmuş bir insan gibi güçlü, çırpınış dolu bir nefes alarak kendime geldim.

Gözlerim, kulaklarım, hissedebildiğim her şey canımı yakıyordu.

Neydi beni hayatta tutan?

Neden bir türlü acılarımdan kurtulamıyordum?

Neden sonu yoktu?

Neden benim sonum gelmiyordu.

"Bana geri dön kızım. Seni bekliyor olacağım. Geri dön."

Gözlerim aralanırken Özge'yi gördüm.

Özge'nin burada ne işi vardı?

Biraz daha etrafa bakmaya çalıştım.

Sıla?

Bana neden öyle bakıyorsun?

Hemen yanında Levent. Yine o bakışlar. Yine o aynı nefret. O korktuğum, o peşimi bırakmayan kin.

"Nerede kaldın Beril!"

Bu bağıran Özge değildi.

"Betül." dedim gördüklerime inanamayarak.
"Burdasın!" Sesimde ki heyecan yüzüme yansıdığı halde Betül de bana o gözlerle bakıyordu.

O korktuğum, o kaçtığım gözler.

Suçlayıcı bakışlar.

"Nerede kaldın Beril!"