He is my bestfriend✔️

~ Chapter 1 ~

10 jaar geleden

'Deze staat je perfect lieverd!' Tevreden kijk ik in de spiegel. Mijn moeder heeft mijn haar netjes gekamd en er een diadeem ingedaan zodat het allemaal bij elkaar blijft. Mijn kleine lichaampje heeft zichzelf in een schattig roze jurkje gewurmd met daaronder twee witte kniekousen en twee zwarte schoentjes. Ik hoor je je al afvragen: waarom heeft mijn mama mij zo mooi gemaakt vandaag? Dat is simpel te beantwoorden. Vandaag komen de nieuwe buren langs. Zij hebben ook een zoon dus heb ik eindelijk iemand om mee te spelen.

Ik sla mijn 6 jarige minnie armpjes om mijn moeders nek heen en trek haar in een knuffel. 'Ik vind het mooi.'
'Je bent ook mooi.' Mijn moeder glimlacht liefdevol naar mij voordat ze een tedere kus op mijn hoofd plaatst.

'Ik ga verder met koken help je mee?' Ik knik tevreden en huppel vrolijk achter mijn moeder aan naar de keuken. Ik vind het altijd leuk om mijn mama te helpen met koken. 'Zet jij deze borden alvast klaar?' Ik knik en neem voorzichtig een bord aan die mama aangeeft. Zo voorzichtig mogelijk loop ik ermee naar de eetkamer. Zo loop ik heen en weer totdat er precies... 1,2,3,4,5 borden op tafel staan.

Net als ik weer terug wil lopen naar mijn mama hoor ik de bel door de huiskamer galmen. 'Ik open de deur!' Gil ik enthousiast. Vrolijk huppel ik naar de deur toe. Ik kom net bij de deurknop en draai hem met veel moeite om.

Een vrouw met donker haar en groene ogen staat voor de deuropening met een man met ook een donkere haarkleur en bruine ogen, tussen hen in staat een jongetje met bruin warrig haar en donker groene ogen.

'Hi lieverd wat is je naam?' Zegt de lange vrouw. 'Blair.' Zeg ik verlegen. 'Hi Blair ik ben Samantha en dit is Hendrik mijn man en mijn zoontje Justin.' Mijn oog valt weer op het jongetje tussen de twee grote mensen in. Hij word mijn nieuwe speelmaatje.

'Goedenavond meneer en mevrouw Crawford, kom binnen.' Ik draai mij om en zie mijn mama netjes gekleed in haar avondjurk achter mij staan. De twee grote mensen knikken vriendelijk en stappen naar binnen.

'Blair laat jij anders even aan Justin je kamer zien.' Ik werp een blik op Justin en knik dan tevreden. 'Kom je mee?' Justin knikt en samen lopen wij naar mijn kamer.
'Dus hoe oud ben je?'
'Ik ben al bijna zeven.' Justin steekt zijn handen in de lucht om het extra duidelijk te maken. 'Dan ben je nu nog zes.' giechel ik.
'Net zoals ik.' Een glimlach verschijnt op zijn gezicht, een hoektand mist bij hem.

'Maar ik ben wel ouder dan jou.'
'Hoe weet je dat?' Vragend zet ik mijn handen in mijn zij. 'Omdat ik een jongen ben.'
'Omdat jij een jongen bent?'
'Ja en jongens zijn ouder.' Justin steekt zijn tong naar mij uit en neemt plaats op mijn prinsessenbedje.

Ik giechel. Hij is raar.

In kleermakerszit laat ik mijzelf op de grond vallen terwijl ik een doos playmobil naar mij toe trek. 'Zullen wij met de playmobil spelen?' Vraag ik terwijl ik enthousiast de doos opentrek. 'Welke heb je allemaal?'
'Ik heb ze allemaal.' Zeg ik trots.

'Jij liegt.'
'Ik lieg nooit, want prinsessen liegen niet.' Ik pak een prinsessen playmobil poppetje en zwaai het voor zijn gezicht. 'Kijk dat ben ik.'
Justin pakt een stoer mannen poppetjes en doet precies hetzelfde als wat ik bij hem deed met mijn poppetje. 'Als jij een prinses bent dan ben ik een ridder.'

Justin en ik beginnen uitgebreid met de playmobil te spelen totdat mijn gehele kamer volstaat. Na een tijdje hoor ik mijn moeder roepen dat wij gaan eten. Ik gooi de playmobil neer op de grond en loop vrolijk naar beneden.
Ik neem plaats op mijn vaste plek aan tafel en kijk met grote ogen naar de pot met gestampte aardappels.
Ik hou van aardappels!

'Aardappels!' Kerm ik uit.
'Rustig aan Blair.' Zegt mama lachend.
Justin kijkt mij vreemd aan en neemt naast mij plaats 'Jij bent raar.' Hoor ik hem nog net fluisteren. Mijn mama schept voor iedereen op en neemt dan zelf ook plaats aan tafel.
'Eet smakelijk.'

Ik glimlach en grijp gelijk naar mijn lepel.
Mama geeft mij een waarschuwende blik. Ik weet heus wel dat ik met mes en vork moet eten, vooral in gezelschap, maar een lepel is zoveel makkelijker. Ik doe alsof ik dom ben en neem een grote hap van mijn aardappelpuree.

Een plezierig geluid verlaat mijn keel zodra de aardappels in contact komen met mijn tong. Genietend sluit ik mijn ogen.
'Is het lekker meis?' Ik open mijn ogen en zie Samantha mij glimlachend aanstaren. Gretig knik ik ja.

'Wat is dit?'
Justin propt met een glimlach een hap broccoli naar binnen.
'Brocooli' zeg ik met de nadruk op oo.
'Ik hou van brocooli.'
'Ik niet het is vies.' Ik steek mijn tong uit en vertrek mijn gezicht. Alleen al bij het denken aan broccoli word ik misselijk.

Maar mama wil dat ik mijn groenten opeet, helaas...

#

'Justin eet je aardappelpuree op!'
'En Blair eet je broccoli op!'
Bazig schud ik nee. Ondanks dat ik soms zo'n lief meisje ben, ben ik ook nogal koppig.
'Ik wil geen broccooli.' Zeg ik terwijl ik het bord weg schuif. 'Ik haat broccooli!'

'Blair Wilson jij blijft hier zitten totdat dat hele bord leeg is! Heb je dat begrepen.' Ik haat mijn mama als ze zo stom doet. 'En dat geld ook voor jou Justin.' Schreeuwt Samantha bijna. Ik sla mijn armpjes over elkaar en kijk haar niet meer aan. Stomme mama! Ik hoor de deur dicht gaan en even later zitten alleen nog Justin en ik in de eetkamer.

En vork komt tevoorschijn in mijn ooghoek en voordat ik het weet is er een stukje broccoli van mijn bord af. Ik kijk opzij en zie Justin die vrolijk zit te kauwen op een stukje broccoli.

'Zullen wij wisselen?' Vraag ik met grote ogen. Justin blijkt mij te snappen en wisselt onze borden om. 'Maar dan blijft dit wel ons geheimpje.'
'Pinkie zweer?' Ik steek mijn pink uit.
'Pinkie zweer.' Justin haakt zijn pink in de mijne en valt dan aan op de vieze groene groenten.

Ik prop de laatste hap met aardappelpuree naar binnen en veeg mijn mond af. Justin was al een tijdje klaar maar hij wachtte even op mij.

'Blair? Zullen wij vrienden zijn?' Ik draai mij om naar Justin die mij met een brede glimlach aanstaart. 'Alleen als jij ook vrienden wilt zijn met mij.'
'Dat wil ik wel.'

Glimlachend kijk ik hem aan. 'Dan zijn wij vanaf nu vrienden.' Zeg ik vrolijk.
'Niet zo maar vrienden. Wij zijn beste vrienden.'