He is my bestfriend✔️

Chapter 8

Ding dong!
Ik zet de tv uit en loop naar de voordeur.
Dat is waarschijnlijk Nate.

Ik open de deur en Nate staat glimlachend in de deuropening.
Zijn blik glijdt naar iets achter mij.
Verward draai ik mij om.
Justin staat naast mij in alleen een joggingbroek met een kom cornflakes in zijn hand.

Terwijl hij een hap cornflakes naar binnen propt kijkt hij Nate emotieloos aan.
'Nate.' Zegt hij met volle mond.
Voor dat ik het weet duwt Justin de deur in Nate zijn gezicht dicht.
'What the-'
'Wat doet Nate hier?'
'Chillen.' Zeg ik op een du uh toon.
'En van wie heb je toestemming gekregen.'
Is hij nou serieus?

'Doe normaal.'
'Blair je kent hem helemaal niet!'
'Dat is wat ik nu probeer te doen. Hem leren kennen.'
Ik duw Justin iets van mij af en open de deur.
'Kom binnen Nate.'
Justin propt geïrriteerd het laatste beetje naar binnen en loopt naar boven.
Wat heeft hij toch tegen Nate.

'Sorry.'
'Maakt niets uit.'
Nate loopt naar binnen en kijkt het huis rond.
'Dus wil je iets te eten, drinken?'
'Naah.'

'Oudere broers zussen?'
'Nope enigs kind. Jij?'
'Same.'
Okay waarom doen wij zo awkward.
'Jij hockeyt toch?'
Ik knik.
'Ik wil niet onbeleefd zijn maar zou je mij dat kunnen leren?'
Verbaasd trek ik een wenkbrauw op.
'Jij wil leren hockeyen?'
'Yes please.'
'Okay dan.'

Ik loop naar de hal en pak twee hockey sticks.
'Volg mij maar.'
Nate achtervolgt mij naar de tuin waar ik twee doeltjes heb uitgestalt.
Die doeltjes staan er altijd aangezien ik bijna elke dag train.
Is het niet op de training dan maar thuis.
Ik gooi een hockey stick naar hem die hij behendig opvangt.

'Let's go.'

#

Lachend zet ik mijn hand op die van Nate.
'Deze zet je zo en deze zo en je verschuift ze alleen maar als je gaat slaan of schuiven.'

Ik neem weer plaats tegenover Nate en schiet een bal naar hem.
Nate raakt in paniek en stopt de bal met zijn voet.
Dit is al de 20ste keer dat hij dit doet.
Lachend schud ik mijn hoofd.
'Sorry.' Mompelt hij.

Ik trek de hockeystick uit zijn handen.
'Geef maar hier. Die ben jij niet waardig.'
Nate kijkt mij speels aan.
'He! Geef terug.'
'Kom hem maar halen.'

Ik zet het op rennen en ren achter het doeltje.
'Ik kan heel goed hockeyen.'
'Meningen zijn verdeeld.'
Ik probeer naar rechts te rennen maar Nate maakt ook een schijnbeweging naar rechts.

Uitdagend trekt hij een wenkbrauw op.
Ik maak een schijnbeweging naar rechts en ren dan via links langs het doel.
Nate grijpt mij vanachter vast bij mijn middel.

Lachend tilt hij mij op.
'Mag ik nu de stick.'
Kinderachtig schud ik mijn hoofd.
'Weet je het heel zeker Blair?'
Ik knik.
Voordat ik het weet is Nate mij aan het kietelen.
Lachend kramp ik ineen.
Nate tilt mij op en slingert mij rond.

'Blair!'
In de tuindeur staat Bas.
Nate laat mij los en neemt een stap bij mij vandaan.
'Eet je hier of in de stad.'
'Stad.'
Bas laat zijn blik op Nate rusten voor een seconde en gaat er weer vandoor.

Nate krabt achter zijn hoofd en kijkt op zijn horloge.
'Naja ik moet er weer vandoor. Het was gezellig om je hockey te leren.'
'He!' Ik geef hem een speelse klap tegen zijn schouder.
Nate barst in lachen uit.

'Okay fijn, thanks voor het leren hockeyen.'
'Je bakt er niets van.'
'Dat weet ik.'
Een glimlach speelt rond mijn lippen.

'Bye Nate.'
'Doeg!'
Nate loopt het erf af naar zijn auto.
Ik loop naar binnen en neem nog even snel plaats achter mijn bureau.

'Dus Nate.'
Verward schrik ik op.
Justin ligt op mijn bed tv te kijken.

Het is gewoon zo normaal geworden dat hij niet eens meer opvalt als ik binnen loop.
'Zit je hier al de hele dag?'
'Jup.' Zegt Justin met een poppende p.
Ik pak mijn geschiedenis van mijn bureau en ga in kleermakerszit naast Justin op bed zitten.

'Dus de chilling met Nate was gezellig?'
'Hoe weet je dat?'
'Het was te horen en je glimlacht als een of andere idioot.'
'O'

Justin rolt met zijn ogen en gaat rechtop zitten.
Hij slaat een arm om mij heen.
Een warm gevoel glijdt door mij heen.
'Je gaat mij niet vertellen dat je hem leuk vindt of niet soms.'
'W-wat?'

'Aah vind Blair iemand leuk.'
Deze vraag overweldigd mij een beetje.
'Nee?'
Justin kijkt mij aan alsof hij het allemaal veel beter weet.
'Ahha.'
'Echt waar!' Verdedig ik mijzelf.

Justin doet zijn armen onschuldig in de lucht, waardoor zijn warme hand van mijn schouder af glijdt.
'Okay okay, chill.'
Ik rol met mijn ogen en ga weer verder met mijn geschiedenis.

Vanuit mijn ooghoek zie ik Justin mij aandachtig bekijken.
'Kan je het zien?'
'Naja het zou makkelijker zijn als je mijn kant op zat.'
Grappig...

Ik buig mijn hoofd over mijn geschiednis boek zodat er een gordijn van haar voor mijn zicht valt.
Opeens staren Justin zijn bruine ogen mij aan. Hij zit wel heel dichtbij.

'Wat ben je aan het doen?'
'Ik verveel mij.'
Hij laat zijn hoofd steunen op mijn geschiedenis boek.
'Justin.' Zucht ik.
'Heb je last van aandacht tekort jongen?'
'Een beetje.'

Justin duwt mij naar achteren en gaat met zijn hoofd op mijn buik liggen.
'Justin.' Zeg ik lachend.
'Niet lachen dan lig ik niet lekker.'
Zuchtend duw ik hem van mij af en ga ik verder met mijn geschiedenis.
Derde poging!

Voor dat ik het weet gooit Justin mijn boek van mijn schoot en legt hij zijn hoofd weer op mijn schoot neer.
Lachend schud ik mijn hoofd.
Dit heeft geen zin.

Ik focus mijn blik op de tv en speel wat met Justin zijn haar.
Justin sluit langzamerhand zijn ogen.
Voorzichtig bestudeer ik weer zijn gezicht.

Langzaam kruipt er een glimlach op zijn gezicht.
'Wat is er zo grappig?'
'Niets. Hoezo?'
Ik wil er op ingaan. Maar houd mij in aangezien ik weet dat hij het mij toch niet gaat vertellen.

Justin opent langzaam zijn ogen en kijkt mij aan.
Ik zeg niets maar blijf hem alleen maar aanstaren.
Zo blijven wij voor een paar minuten liggen.
In stilte.
Terwijl wij elkaar aanstaren zonder iets te zeggen.

Dat vind ik nou het fijnst aan een beste vriend. Je hoeft niet altijd te praten om met elkaar te communiceren.