He is my bestfriend✔️

Chapter 77

Justin Crawford

Haar ogen die voorzichtig beginnen te knipperen laten mij opspringen uit mijn stoel. Een zachte kreun verlaat haar mond en ik pak voorzichtig haar hand vast. 'Blair?'
Ze opent haar ogen volledig en kijkt zoekend om haar heen. Zodra onze blikken kruizen voel ik haar lichaam zich aanspannen. 'Justin wat-' haar stem sterft af zodra ze zichzelf omhoog probeert te hijsen.

'Wow Blair. Je hebt veel bloed verloren, je moet rustig aan doen.' Zeg ik terwijl ik haar ondersteun om weer goed te gaan liggen.  'Justin ik voel mij goed genoeg om rechtop te zitten.' Eigenwijs slaat ze mijn armen weg en gaat ze toch weer rechtop zitten. Ik had niet anders verwacht van onze koppige Blair.

Dus op de een of andere manier tovert deze actie een glimlach op mijn gezicht. Blair kijkt aandachtig naar alle naalden die in haar lichaam zijn geprikt. Dan valt haar blik op haar in het gips gezette been. 'Is het gebroken?'
'Een scheurtje in je enkel en een hechting bij de snijwond. Je had je aardig erg open gehaald.'
Blair blijft naar haar gips staren wat mijn gedachtes weer de vrije loop laten gaan.

Tot nu toe heeft ze nog niets beledigends tegen mij gezegd. Houd dat in dat ze mij niet meer haat? Of vergeeft? Misschien heeft ze nog steeds gevoelens voor mij. Anders moet ik gewoon de eerste stap zetten.

Zenuwachtig stop ik mijn handen in mijn zakken. Dan schraap ik mijn keel en recht ik mijn hoofd. 'Blair ik-'
'Is ze al wakker?'
Ik schrik op van Riley die opeens de kamer binnen komt lopen. Zodra ze Blair overeind ziet liggen haalt ze opgelucht adem. 'Thank the lord!' Ze rent naar Blair toe en trekt haar in een knuffel. Ik inspecteer goed Blair haar reactie wat in dit geval niet positief is, want Blair knuffelt Riley niet terug en kijkt een beetje raar naar Riley.

Betekent dit dat ze ons toch niet heeft vergeven. Riley merkt dat Blair de knuffel niet in ontvangst neemt en zet voorzichtig een paar stappen terug. Ze schraapt ongemakkelijk haar keel en kijkt naar het gips. 'Ik had roze voor je uitgekozen aangezien ik weet dat je een kleur wou waar mensen op konden schrijven.'

Blair knikt. 'Klopt, thanks Riley.'
Plotseling gaat Riley haar telefoon af. Ze pakt haar telefoon uit haar kontzak en kijkt met grote ogen naar het beeldscherm en dan naar mij. 'Het is Ruben.' Fluistert ze dan.
Ze heeft hem nu al een duizend keer weggedrukt omdat ze niet met hem durft te praten. Riley werpt een blik op Blair die gefocust is op haar handen en dus niet naar Riley kijkt.

'Neem op.' Fluister ik terug.
Paniek is af te lezen uit haar ogen, maar uiteindelijk klikt ze op opnemen en loopt ze de kamer uit. Ik neem weer plaats op de stoel naast Blair haar bed waar ik de hele avond heb gelegen.  'Waar zijn mijn ouders?'
'Die zijn thuis. Ik heb gezegd dat het niet heel ernstig is. Vooral omdat je ma natuurlijk zwanger is.'

'Ahha.' Ze strijkt een verdwaalde pluk haar achter haar oor en zucht. Moet ik het haar dan nu vertellen? 'Blair-'
'Justin-'
Ik hou snel mijn mond en staar naar Blair. 'Ga jij maar eerst.' mompel ik.

Blair schraapt haar keel en kijkt mij dan recht in mijn ogen aan. Ondanks dat ik zo snel mogelijk mijn blik wil los trekken van haar blik vol met pijn blijft zij de mijne gevangen houden. Haar blik zorgt ervoor dat mijn gehele maag weer in elkaar krimpt.

'Ten eerste wil ik je bedanken. Als jij er niet was geweest dan was ik misschien in het ergste geval dood gebloed. Dus dankjewel.'
'Natuurlijk Blair! Ik zou alles voor je doen.' Zeg ik terwijl ik dichter naar haar toe schuif door op het puntje van mijn stoel te gaan zitten. Ze glimlacht voorzichtig. 'Maar,'
Oh fuck een 'maar'

'Ik weet niet of ik je ooit kan vergeven voor wat je hebt gedaan.' Zegt ze zachtjes. Zodra ze de woorden heeft uitgesproken voel ik alle moed in mijn schoenen zinken. 'W-wat?'
Blair draait haar hoofd de andere kant op waardoor ons oogcontact is verbroken.