I Love My Job, Dutch Niall Horan Fanfiction

Hoofdstuk 18

Met een tevreden gevoel loop ik het podium af. Megan staat me op te wachten. Ze vliegt in mijn armen en begint te huilen.
'Wow, Megan. What's wrong?' Ik wrijf zachtjes over haar rug.
'It's just.. It-it was so beautiful. Kimberly and you. It was perfect!', stottert ze.
'Ohh Megan toch. Rustig maar.' Ondertussen zijn Liam en Harry bij ons komen staan. Ze kijken me vragend aan. Ik sein dat ik het ze zo vertel.
'Het is zo stom, het is gewoon stom! Waarom zij? Waarom moet zij leukemie hebben en niet meer beter worden? Ze verdient het niet! Ze wil zoveel doen met haar leven! Ze verdient het gewoon niet!' Ik merk dat Megan boos is. Ik pak haar bij haar schouders vast en duw haar een beetje van me af. Ik maak oogcontact met haar.
'Megan, luister. Het is niet anders, we moeten het accepteren zoals het is. Ik vind het ook helemaal niet eerlijk. Ik weet het, ze verdient het niet. Maar je weet, ze is dapper en doet er alles aan om haar leven nog perfect te maken. Ze haalt alles uit haar leven wat kan. Ze doet alles wat ze wilt. En haar laatste droom is werkelijkheid geworden. Ze kan nu met een gerust hart van ons weggaan. Ze heeft alles gedaan wat ze kon, ze heeft gevochten. Maar soms kun je de strijd niet winnen. En dat is nu het geval.'
Doordat ik dit zeg begint ze nog harder te huilen. Zelf krijg ik het ook moeilijk. Ik pak haar weer vast in een knuffel. Opeens voel ik heel veel armen om me heen. Ik til mijn hoofd een beetje op en zie dat Harry, Liam, Zayn, Perrie, Louis en Eleanor ook ons knuffelen. Zo staan we zeker een minuut. Dan begint Harry te praten.
'Weetje, ik ben iedereen heel dankbaar voor deze mooie dag. Het is een dag om nooit te vergeten. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, mensen die voor hun leven vechten. Soms wint het lichaam, soms verliest het. Het is oneerlijk, want ze hebben niets fout gedaan. Maar zo is het leven eenmaal. Met name Kimberly verdient het niet. Ze is zo'n dappere meid, en vecht al sinds ze klein is tegen de ziekte. Ze heeft zoveel moeten doorstaan, maar ze heeft het wel gedaan en niet opgegeven. Zelfs nu ze weet dat ze niet meer beter kan worden, geniet ze van het leven. Zij is een persoon die haar hoofd niet laat hangen. En daar ben ik blij om. Ik vind het geweldig om haar te zien. Ze lacht altijd, terwijl ik haar nog maar 2 uur ken ofzo. Maar dat maakt niets uit. Ze is een persoon die geniet van het leven. En dat is heel belangrijk. Ik bedank iedereen voor deze mooie, onvergetelijke dag. Met name Lou, Paul, Rob, Frank en natuurlijk niet te vergeten Megan.'
Nadat hij klaar is met praten begint iedereen te klappen. Megan maakt zich los uit onze knuffel en rent op Harry af. Ze knuffelt hem dood en huilt van ontroering.
'Dat was zo mooi gezegd, Harry!', fluistert ze.

We hebben nog wat gedronken en gepraat en zijn toen naar huis gereden. Megan is in de auto in slaap gevallen. Ze hangt tegen mijn schouder aan. Liam en Harry zitten zachtjes te praten, zodat ze niet wakker wordt. Eenmaal bij mijn huis aangekomen helpt Liam mee om haar naar binnen te dragen. Niet dat ze te zwaar is, maar ik kan niet haar dragen en de deuren open maken. In mijn slaapkamer leg ik haar voorzichtig in bed. Liam gaat naar zijn eigen appartement. Ik ga wat eten voor mezelf klaarmaken.
In de vriezer liggen alleen nog maar twee pizza's. Eentje maak ik er klaar. Ik zit op de aanrecht te wachten totdat de oven klaar is, als ik heel zachtjes iemand hoor lopen. Ik kijk op van mijn mobiel en zie dat Megan in de deur opening staat. Ik spring van het aanrecht af en loop naar haar toe. Ik schuif een haarlok uit haar gezicht.
'Hey babe.'
'Hi.'
'Did you sleep well?'
'I guess so. I have no idea. What's the time?'
'It's 6 PM. So dinner time.'
'Aha. Pizza.' Ik hoor haar maag knorren. Daardoor schiet ik in de lach.
'Wil je ook wat, prinses?'
'Uhh, als dat kan graag.'
'Tuurlijk kan dat. Dan delen we deze pizza en dan leg ik dadelijk die andere pizza er ook in en dan delen we die ook. Ik neem aan dat je een hele pizza opkunt?'
'Jaa, ik heb honger!'
'Goedzoo! Zo ken ik je weer. Haha.'
Ik buig voorzichtig naar voren en geef haar een kusje op haar lippen. Megan doet hetzelfde.
Zo gaan we een tijdje door totdat ik niet meer terug ga, maar haar blijf zoenen. Zonder de zoen te onderbreken til ik haar op. Ze slaat haar benen om mijn middel. Ik zet haar op het aanrecht neer. Als ze zit vraag ik met mijn tong toestemming. Ze opent voorzichtig haar mond. Onze tongen zoeken elkaar en vinden elkaar. Zo staan we een tijdje, totdat ons momentje wordt onderbroken door de irritante piep van de oven. Megan begint te giechelen. Ik grom teleurgesteld, maar zet de oven toch maar uit omdat onze pizza anders zwart is.
Ik merk dat Megan me begluurd als ik de andere pizza er inleg.
'Kun je het zien?' Ik draai me quasi-boos om.
'Ja zeker.', zegt ze met een serieus gezicht. Ik schiet in de lach.
'Kom, dan gaan we in de woonkamer zitten.' Ik pak het dienblad waar het bord met de pizza, twee glazen en een fles cola op staan.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Weer een nieuw hoofdstuk!
En ja, ik weet het. Ik ben een dag te laat. Maar ik heb totaal geen inspiratie.. En ik weet dus ook niet of mensen mijn verhaal wel lezen.. Laat dat alsjeblieft weten met een vote of comment..

En de inspiratie is ook een beetje op...
Maar ik ga mijn best doen!!

Love you all xxx