Luca.

Hoofdstuk 17.

Gym was afgelopen, Femke en ik gingen weer naar school. Max en Jens kwamen later want die moesten nog dingen opruimen.

We gingen naar buiten, we hadden pauze en binnen was het veels te druk. Er liepen eerstejaars voor ons, maar dat waren echt van die slome kinderen met grote tassen. 'De kinderen van tegenwoordig drinken slakke slijm.' zei Femke, ik begon te lachen 'wat hoezo?' 'ze lopen zo sloom.' zei ze, ik begon nog harder te lachen en rende naar buiten.

'Wacht, Luca niet rennen, mijn conditie is echt slecht!' riep Femke me na, ik begon nog harder te rennen, gelukkig was ik snel buiten.

'Nog niet genoeg gerend voor vandaag?' vroeg Femke, ik begon te lachen en veegde de tranen uit mijn oog hoeken 'wie drinkt er nou slakke slijm?' vroeg ik lachend 'ja, die eerste jaar.' zei Femke en ze wees naar binnen. Ik schudde met mijn hoofd 'Femke zit je hier wel goed?' vroeg ik, Femke schudde haar hoofd 'nee, nee eigenlijk niet.' zei ze super rustig. Femke is soms zo serieus, maar kan soms ook zo gek doen.

De bel ging, we hadden Maatschappijleer. Max en Jens zaten voor ons, Femke en ik zaten helemaal achter aan en in een hoekje. We hadden het over alcohol en drugs. 'Veel kinderen van jullie leeftijd heeft er al mee te maken.' zei de docent, ik rolde met mijn ogen en legde mijn hoofd in mijn arm, ik deed mijn ogen dicht. Voordat ik het wist lag ik te slapen. Ik slaap nooit tijdens een les, echt nooit.

'Luca!' riep de docent boos 'ga je maar melden bij meneer van Dijk.' zei hij, ik pakte me tas, deed mijn etui erin en ik vertrok. Ik liep rustig naar het lokaaltje waar meneer van Dijk zat. Hij is trouwens die docent waar je je moet melden als je eruit bent gestuurd en ja ook mijn mentor.

'Zo Luca.' zei hij, ik lachte een beetje ongemakkelijk, hij schudde met zijn hoofd en wees naar het tafeltje voor hem, ik ging er rustig naar toe lopen. In ieder geval ging ik daar zitten, alle kinderen keken me aan 'gaan jullie maar weer terug naar jullie klas.' zei meneer van Dijk.

Alle kinderen deden wat hij zei en ze gingen één voor één weg, ik keek de laatste na die uit de deur liep 'oke, Luca en nu van mentor tot leerling.' zei hij 'hoe gaat het met je?' ik keek hem aan en voelde mijn ogen waterig worden.

'2 weken geleden is mijn vader begraven.' zei ik 'en ik heb het nog niet goed kunnen verwerken.' ik veegde mijn tranen weg 'maar kiddo, zo iets heeft tijd nodig, ik verwacht ook niet dat je binnen 2 weken alles heb afgesloten.' zei hij.

Op dat moment kwam Max binnen lopen, ik draaide me hoofd op en hij keek me verbaasd aan. 'Max, ga maar terug naar je lokaal.' zei meneer van Dijk, Max deed was hij zei en liep verbaasd weg.

'Je ziet ook wel dat je compleet bent veranderd.' zei hij 'je kleding, je humor, je gedrag, in alles eigenlijk.' ik keek om me heen, ik wist niet hoe ik het op moest vangen 'Luca.' zei hij 'ik verwacht echt niet dat je ooit weer de oude word en ik verwacht ook echt niet dat je je ineens weer goed voelt, zoiets kost tijd, oke en als er maar iets is je kan altijd naar mij toe komen.' ik lachte 'meneer, u bent echt een hele chillen docent, ze moeten eens luister naar u.' zei ik 'nou hup, doe wat je niet laten kan, je heb 45 minuten.' zei hij, ik lachte en ging naar de kantine.

'Luca.' hoorde ik toen ik het lokaal uitliep, het was Max. 'Wat was dat?' vroeg Max, ik pakt zijn hand en liep naar buiten. 'wat gaan we doen?' vroeg Max 'bloemist.' zei ik, Max keek me aan maar hij vroeg niks.

Ik had bloemen gekocht samen met Max 'maar Luca, waarvoor zijn ze?' vroeg Max 'wil je alsjeblieft met me mee naar het grafsteen van mijn vader?' vroeg ik, ik voelde de tranen alweer in mijn ogen staan 'ja, tuurlijk schatje.' zei hij, ik gaf hem een kus.

Toen we bij het kerkhof aankwamen keek ik om me heen, sommige waren heen blij en andere waren al jaren geen mensen meer geweest, ik kreeg kippenvel. Max keek naar mij en pakte mijn hand, hij lachte en trok me mee 'wacht, hier is het.' zei ik.

Ik voelde een steek in mijn hart en mijn neus prikkelen, de tranen stonden weer ik mijn ogen en ik kreeg een gek gevoel in mijn buik. Ik bleef kijken, ik liet de bloemen vallen, op één of andere manier werden die mij te zwaar.

Max liet mijn hand los en hij ging de bloemen pakken, ik stapte naar voren en ging op mijn knieën zitten. Het leek wel alsof er even niemand was, het geluid van de vogels verdween en ik deed mijn ogen dicht. 'Pap, je graf is zo mooi.' zei ik, ik voelde de tranen over mijn wangen rollen 'hopelijk let je een beetje op mij, mama en Jens, want we redden het echt niet zonder jou.' ik voelde een hand op mijn schouder, ik voelde een warme gloed door mijn lichaam gaan 'ik hou van je, papa.' zei ik.

Ik deed mijn ogen open en veegde snel de tranen weg 'ik wil wat eten.' zei ik voorzichtig, ik legde de bloemen mooi neer, ik gaf snel een lucht kus naar het graf. Je kan het gek vinden maar mijn vader ligt daar wel. We gingen terug naar school, ik kreeg een koek van Max.

'Hey, gaat ie?' vroeg Femke, ik knikte 'sorry babe, ik moet naar techniek.' zei Max 'het is goed ze is bij mij.' zei Femke, ik gaf Max een zoen en hij ging samen met Jens naar techniek.

Hey People, ja i know, ik schaam me, zoals ik al zei ik weet wat ik wil alleen het verhaal er na toe moet ik nog bedenken want ik wil sowieso die 1000 woorden, dus soms duurt het ook iets langer, en ook wil ik jullie alvast meegeven dat het denk ik ook zo word, ik heb mijn eerste cijfer van dit jaar terug gekregen.

een 3 voor Bio, ja, ik weet het super slecht en ook echt een goed begin van mijn 3de schooljaar. Ik moet er dus vet veel aan gaan doen om die op te halen maar dat gaat me lukken, dus dat wou ik even zeggen, maar blijf vooral lezen want er komen nog veel hoofdstukken aan!