Güneşin Yüzü

14.Bölüm

Meldanın ağızından...

Ben sesli bağrırken herkes ahıra iniyordu. Allahım kim neden yapar böyle birşeyi? Kim neden vurur Rüzgarı?!

Melda: Rüzgaaaarrr!!!

Herkes inmişti ve şoklar icindeydi Babam Hüseyin Abiye seslenirken Gönül Halam beni sakinleştirmeye calışıyordu.

Bülent: Hüseyin!

Hüseyin Abi gelmişti. Rüzgarı öyle kanlar icinde yatarken görünce yüz ifadesi hemen değişmişti.

Hüseyin: buyrun Bülent bey

Bülent: neler oldu burda?! Siz nerdeydiniz?!

Hüseyin: ben...ben daha yeni kontrol etmiştim ahırı...ben....

Babam cok kızgındı.

Bülent: burası sizden sorumlu değil mi?! Siz nasıl böyle birşeyin olmasına izin verirsiniz?!

Babam Hüseyin abiye hesap sorarken Baran benim ağladığımı görünce hemen yanıma geliyor ve yüzümü avuclarının icine alıyor. Gözyaşlarımı siliyor ve bana sarılıyor.

Baran: tamam...gecti sakin ol...

Melda: Rüzgar....öldü...

Ben ağlamama engel olamıyordum. Baran ise hic sıkılmadan her gözyaşımı tek tek siliyordu.

Baran: Prenses biraz odana cıkalımmı? Dinlen biraz ha?...Taylanda gelsin... Dayı olur mu?

Babam kafası ile onaylayınca Taylan ve Baran beni yukarı cıkarıyor. Odama gelince beni yatağıma yatırıyorlar.

Taylan: hadi Kuzu...sen uykuna devam et.

Ben bu akşam asla yatamazdım.

Melda: uykum yok

Taylan: biliyorum....ama yatman lazım...merak etme Dayım bunu yapanın kim olduğunu öğrencek.

Melda: istemiyorum Taylan...ne yatmayı nede bunu yapanın kim olduğunu öğrenmeyi hic birini istemiyorum!

Baran: Prenses en azından gözlerini kapamayı denesen?

Baran gözlerimin icine bakıyor bende sinirli birşekilde yorganı cekip gözlerimi kapatıyorum. Bunu yapmamla bir süre sonra Baran ve Taylanın gittiğini duyuyorum. Rüzgar gitmişmiydi şimdi? Peki ben buna nasıl dayancam? Allahım nasıl bir sürecten geciyorum ben böyle...

Baranın ağızından...

Melda cok kötüydü aklımdan bir an bile cıkmıyordu...ben cok iğrenc davranmıştım Babamın ölümünden sonra...beni affedicekmiydi acaba...offf düşünmeden duramıyorum her an aklımda...Meldanın yanına gitmessem icim rahat etmeyecek herhalde. Dayımların köşküne geciyorum ve ordanda Meldanın odasına. Iceri yavaşca giriyorum ama Melda beni hemen fark ediyor...cünkü uyumuyordu...

Melda: Baran?

Baran: sen daha yatmadın mı?

Masum kedi gibi gözlerime bakıyor ...

Melda: sen gözlerini kapamayı dene dedin bende denedim...olacağına dair söz veremem...

Gülümseyip yanına gidiyorum. Yatakta sırtını yastığa yaslamış oturuyordu.

Baran: banada yer var mı?

Diyip kaymasını işaret ediyorum. Melda bana yer actıktan sonra yanına oturuyorum.