Güneşin Yüzü

52.Bölüm

Melda'nın ağızından...

Gözlerimi actığımda hastane odasındaydım. Kimse yoktu yanımda, yanlızdım. Yağmur! Kızım! Aklıma gelince hemen ayağa kalkıyorum ve odadan cıkıyorum. Odadan cıkmamla beraber Kapının önünde sinirli birşekilde telefonda konuşan Baranı görüyorum. Beni görünce telefonu kapatıyor ve yanıma geliyor. Elimi tutuyor.

Baran: iyimisin canım?

Hemen ses tonu nasıl yumuşamıştı. Sanki beni idare etmeye calışıyormuş gibi. Ben salak değilim!

Melda: Yağmur nerde? Baran kızım nerde?!

Baran: aşkım sakin ol...

Melda: ne demek sakin ol kızıma ne oldu?! Neden burda değil ya birşey söyle!

Baran derin bir nefes alıp konuşmaya başlıyor.

Baran: biri Yağmuru alıp hastaneden cıkmış...

N..ne...a..ama nasıl? Neden? Benim kızım kacırıldımı şimdi?! Benim kızımı kacırdılar mı?! Ya kim ne ister yeni doğmuş bebekten?! Daha doğru düzgün kokusunu icime cekemedim bile! Kim ne ister benim kızımdan, neden kacırır?! Ayakta durmakta zorluk cekiyorum, Baran bana destek oluyor.

Baran: Melda lütfen sakin ol bak sana söz veriyorum getiricem kızımızı!

Melda: k..kim? N..neden?

Baran: kamera kayıtlarında kimin olduğu görünmüyor, sadece Yağmurun hastaneden cıkarıldığı anlaşılıyor.

Kendime daha fazla hakim olamıyorum ve bağırmaya başlıyorum, duvarlara vurmaya sandalyeleri devirmeye. Baran beni sakinleştirmeye calışırken herkes bize bakıyor ama ben bağırmaya devam ediyorum.

Melda: neden?! Neden?! Daha ben doğru düzgün kokusunu bile icime cekemedim! Daha birkez bile ona süt veremedim! Kim neden kacırdı benim kızımı?! Neden?!

Baran bana sarılıp beni durdurmaya calışıyor. Gözlerimden yaşlar akarken birlikte yere cöküyoruz. Dayanamıyorum ben kızımı istiyorum. Ona kim bilir nasıl bakarlar şimdi, bana ihtiyacı var onun.

Melda: Baran o biz olmadan ne yapar...nasıl bakarlar ki kızıma...

Şimdi hıckırarak ağlamaya başlıyorum. Benim kızıma ihtiyacım var, onunda bana.

Melda: Baran onun bize ihtiyacı var...

Baran: sana söz veriyorum bulucam kızımızı!

Baranın kollarının arasında birazda olsa sakinleşiyorum. Biliyorum, o bana bir söz verdimi tutar. Bulucak kızımızı. Aslında hastaneden bugün cıkmamız yasaktı ama bir Bebeğe sahip cıkamadıkları icin dava acmakla tehdit ettikten sonra cıkmamıza izin veriyorlar. Baranla birlikte eve gidiyoruz. Evde Baranın odamızda bir canta hazırladığını görüyorum.

Melda: ne yapıyorsun?

Baran: ben cok evde olamicam senin yanlız kalmanı istemiyorum, Dayımlarda kalırsın birkac gün...

Yanına gidiyorum ve ona sıkıca sarılıyorum. Kızım olmadan bir boşlukta gibiyim, bir tarafım hep eksik şu an Baranın varlığına okadar ihtiyacım var ki. O da bana sıkıca sarılıyor.

Melda: gitmek istemiyorum oraya...

Bana bakıyor ve yüzümü avucluyor.

Baran: Melda lütfen, seni burda yanlız bırakamam.