Güneşin Yüzü

43.Bölüm

Melda'nın ağızından...

Bunların hepsi okadar güzel ki. Inanamıyorum. Gözyaşlarım akmaya devam ediyordu ve Baran elimi tutuyordu. Istiyorum...evet....evet.....ama....işte bir ama var işin icinde. Şu an ben Baranın gözlerine bakıyorum ya...işte ben orda o günü görüyorum...o günki Baranı görüyorum o günki Baranın Gözleri bunlar...ve ben ona evet diyemem. Unutamıyorum, lanet olsun unutamıyorum. Unutmak istiyorum, hic birşey olmamış gibi Barana şu an burda evet demek...ama yapamam. Özür dilerim Baran....sendende özür dilerim Bebeğim. Baran gözlerime umutla bakıyordu, elimi okadar sıkı tutuyordu ki...sanki hic bırakmak istemiyormuş gibi, keşke öyle olsa, keşke hic bırakmasa... elimi yavaşca geri cekiyorum. Cekerken Gözlerimden yeniden bir yaş düşüyor.

Melda: Ben...yapamam...özür dilerim.

Daha fazla birşey söylemeden...söyliyemeden bu evden cıkmak isterken evin kapısının kilitli olduğunu fark ediyorum. Barana dönünce hala aynı pozisyonda olduğunu görüyorum. Diz cökmüş dalgın dalgın bir yere bakıyordu...bu cok ağır olmuştu galiba. Yanına gidiyorum.

Melda: Baran kapı kilitli....Baran!

Hic bir tepki vermiyor hala aynı. Onu biraz itekliyorum.

Melda: Baran ac şu kapıyı.

Yine tepki vermeyince sesimi yükseltiyorum ve kolundan tutuyorum kalkması icin.

Melda: ya Baran hadi!

Birden beni kolumdan yakalayıp peşinden merdivenlere sürüklüyor. Kolumu kurtarmaya calışıyorum ama olmuyor.

Melda: bırak kolumu! Ya Baran sacmalama bırak!

Odaya gelince...yani...bizim odamız oluyor bu oda aslında beni iceri itip cıkıyor ve beni odaya kilitliyor. Hemen kapıya vurmaya başlıyorum.

Melda: ya ne yapıyorsun sen! Cıkar beni hemen! Baran!

Ayak sesleri gittikce azalıyor. Aşağı indiğini anlıyorum ama bağırmaya devam ediyorum.

Melda: Baran! Baran hemen cıkar beni! Böyle hic birşey elde edemezsin....ya anla artık seni istemiyorum!

Bu son sözlerim tabikide yalandı. Benim kalbimin ne olursa olsun tek bir sahibi var o da Baran. Yeniden ayak sesleri duyunca geldiğini anlıyorum ve yeniden kapıya vuruyorum.

Melda: ac şu kapıyı.

Kapı acılıyor hemen geri cekiliyorum. Baran odaya giriyor ve bana doğru geliyor.

Melda: bırak gideyim...lütfen.

Bana yaklaşıyor. Kendimi geri cekmek istiyorum ama kollarımdan tutup engel oluyor. Tam öpücekken kulağıma eğiliyor.

Baran: beni affetmeden burdan cıkamazsın!

Hemen geri cekilip odadan cıkıyor ve kapıyı kilitliyor. Yok ya bu bir kabuz olmalı. Ben nasıl cıkıcam burdan ya. Off kızım bak, Baban gibi inatcı olma lütfen. Gözlerimi odada gezdiriyorum...işte bizim odamız. Benim ve Baranın...ben burda Barana ait olmuştum...biz burda biz olduk. Ama sadece bu değil, okadar cok güzel anılarımız var ki burda. Yüzümde kocaman bir tebessüm oluşuyor. Ama burdan nasıl cıkarım hic bir fikrim yok...

1 Saat sonra...

Bir saat!. Tam bir saattir bu odadayım. Nerden biliyorum cünkü dakikaları saymaktan başka yapıcak birşeyim yok! Baranda gelmemişti hic. Aha ayak sesleri geliyor...Baran geliyor hemen oturuyorum ve gayet normal görünmeye calışıyorum. Baran odaya giriyor elinde bir tepsi ile...bana yemek getirmiş...hemde köfte...en sevdiğim! Unutmamış! Karnımda cok ac yaaa uff. Dur Melda atlama hemen. Baran yanıma oturuyor ve tepsiyi bana uzatıyor.