Güneşin Yüzü

31.Bölüm

Baran'ın ağızından...

Duyduklarım doğru değildi herhalde? Yok ya Melda bana söylerdi. Dayım sacmalıyor galiba...peki neden Meldanın gözlerinde o ışığı göremiyorum? Neden bana sanki özür diliyormuş gibi bakıyor?. Yok ya o bana bunu yapmış olamaz, dün gece bunu bile bile... hayır inanmak istemiyorum. Gözlerimdeki yaşların biriktiğini anlayınca kimse birşey farketmesin diye hemen odayı terk ediyorum. Herşeyi kırıp dökmek istiyordum, elim tam koridordaki vazoya giderken Melda elimi yakalayıp beni hemen odasına cekiştiriyor ve kapıyı kapatıyor. Ona sinirliydim evet.

Melda: Baran lütfen dinle beni.

Kırılmıştım, bana böyle birşeyi yapmasına dayanamıyorum. Bu cok ağır bir darbe..dün o bunu bile bile geldi ve biz birlikte olduk.

Baran: sen bana bunu nasıl yaptın ya? Dün sen bunu bile bile...

Devam edemiyorum...dilim varmıyor. Meldanın böyle birşey yapması beni adeta yıkmıştı...ona güvenemiyorum.

Melda: Baran bak

Konuşmasına izin vermiyorum, vermicem!

Baran: ne Baran ya ne?! Sen benimle resmen oynadın!

Gözleri kocaman acılıyor.

Melda: Hayır asla, asla ben seninle oynamam Baran ben seni cok seviyorum lütfen dinle beni.

Elimi tutuyordu hemen elimi cekiyorum.

Baran: seni dinlemiyorum!

Melda: ya öyle birşey yok! Ben evlenmiyorum, Babamın herzamanki sacmalıkları işte lütfen yapma böyle.

O yaşlı gözleri her nekadar kalbime batsada benim yaramı iyileştirmeyecekler, ben Meldaya artık asla güvenemem....belkide evlenmesi en doğru karardır...

Baran: belkide evlenmen okadarda kötü bir fikir değildir?

Catlarını catıyor. Evet, şu an bu dediğime bende inanmiyorum ama...kalbi kırılmış bir adamın yaptığını yapıyorum.

Melda: Baran sen ne diyorsun?!

O bana sesini yükseltmişti, artık bende yükseliyorum.

Baran: evlen Melda! Son zamanlarda unuttuğumuz cok büyük birşey var hatırlatayım...biz kuzeniz, bu işin olucağını düşünmek sacmalıktı zaten...

Meldanın Gözlerinde biriken yaşlar bu sözlerimle akmaya başlıyor.

Melda: bu iş mi? Hani bizim aşkımız herşeyi yenerdi...hani asla benden...BIZDEN vazgecmezdin.

Baran: gecti bitti işte ...unutursun merak etme. Ayrıca vazgecen ben değilim, sensin.

Bu söylediklerim benimde canımı yakıyordu ama Meldanın beni yıktığı kadar olamaz. Onu affedebilirmiyim bunu bile bilmiyorum. Kapıya yöneliyorum tam cıkıcakken Melda elimden tutuyor ve bana resmen yalvaran gözlerle bakıyor.

Melda: Hayır Baran lütfen yapma, ben asla vazgecmedim o gece yaşadıklarımızda gercekti lütfen yapma böyle...vazgecme benden lütfen.

Elimi cekip odadan cıkıyorum. Cıktığım gibi hic farketmeden birikmiş olan gözyaşlarım akmaya başlıyor. Allahım sen bana dayanma gücü ver...ben ondan hic vazgecebilirmiyim ya...nasıl yapıcam.

Gözde'nin ağızından...

Bu en doğru karardı. Sonunda Melda evlenirde belki Barandan uzak olursa oğlum kendine gelir. Her ne olursa olsun bu dünyadaki en önemli şey Baran ve Melis benim icin ve onlar icin gercekten herşeyi yaparım. Odada sadece abim kalınca konuşmaya başlıyorum.