Güneşin Yüzü

42.Bölüm

Baran'ın ağızından...

Hic birşey beni durduramaz artık, bu iş cok uzadı! Herkesin gercekleri coktan öğrenmesi gerekiyoryu zaten, artık yeter herşeyi itiraf edicem.  Dayıma bakıyorum söylediklerimin şokunu atlatmaya calışıyordu galiba...Bebeğin Akından olmadığını söylemiştim.

Bülent: Baran? Ne demek istiyorsun sen?

Baran: Bebeğin Babası Akın değil onun Babası-

Meldanın bağırmasıyla ikimizde ona dönüyoruz, bize doğru koşuyordu.

Melda: Baran! Hayır lütfen yapma!

Baran: hayır, artık yeter!

Yeniden dayıma dönüyorum. Derin bir nefes alıyorum ve konuşmaya başlıyorum.

Baran: dayı ben...yani biz...

Birden Meldanın bayılmasıyla konuşmam yarım kalıyor. Hayır, Melda! Kendine gel ne olur Melda korkutma beni. Ne oldu ki şimdi! Neden bayıldı!

Bülent: Melda kızım?! Ne oldu?! Ac gözlerini!

Hemen Meldayı kucağıma alıyorum ve arabaya doğru adeta koşuyorum. Ne olur ona birşey olmasın, ne olur bebeğime birşey olmasın...onlara birşey olmasın! Ben yaşıyamam! Meldayı arabanın arka koltuğuna yatırıyorum ve direksiyona geciyorum, dayımda hemen yanımdaki koltuğa geciyor.

Bülent: haydi Baran hızlı!

Nekadar hızlı sürüyordum ben bile farkında değildim. Kırmızı ışıklardanda geciyorum. Meldadan ve kızımdan daha önemli hic birşey yok cünkü. Onlara birşey olmasına izin vermem! Kısa süre sonra hastanede oluyoruz hemen Meldayı kucağıma alıp iceri giriyorum.

Baran: doktor! Doktor yok mu?! Cabuk!

Hemen sedye getiriyorlar.

Doktor: nesi var?

Baran: b...bilmiyorum...h ..hamile öyle birden bayıldı.

Meldayı bir odaya götürüyorlar bizide dışarda kalmamız icin tembihliyorlar. Yarım saat sonra doktor odadan cıkıyor. Dayımla hemen yanına gidiyoruz.

Bülent: ne oldu nasıl?

Baran: iyi değil mi?!

Doktor: merak etmeyin gayet iyi.

Baran: peki ya Bebek?!

Doktor: Bebekte Annede iyi. Son zamanlarda cok yorlumuş. Bundan sonra kendini yormaması lazım ve stresten uzak durması lazım.

Benim sucum...bunların hepsi benim sucum. Melda bana yalvardı ben yinede dayıma söylemeye kalktım. O benim icin herşeyi göze aldı ben onu nikah masasında terk ettim...bu halimizin suclusu Melda değil...benim!

Bülent: görebilirmiyim?

Doktor: tabiki, işlemleri tamamladıktan sonra cıkadabilirisiniz.

Dayım bana dönüyor.

Bülent: ben bir iki dakka göreyim sonra işlemleri hallederim cıkarız tamam mı?

Sadece kafamı olumlu anlamda sallıyorum. Meldanın yüzüne nasıl bakıcam? Dayanamam ki ben...koridorda bulduğum bir sandalyeye oturuyorum. Şu an onun yanına gidemezdim, gözlerine bakmaya cesaretim yok!

Melda'nın ağızından...

Gözlerimi actığımda yanımda Babam vardı. Benim uyandığımı görünce hemen elimi tutuyor.