Güneşin Yüzü

32.Bölüm

Melis'in ağızından...

Duyduklarım neydi böyle? Abim...yada Baranmı desem...benim Abim değilmiş, Annemin oğlu değilmiş...ya belki ismi Baran bile değildir...bir Mertoğulu olmadığı kesin ama. Annem cok gerilmişti. Yanıma geliyor ve ellerimi tutuyor.

Gözde: Annecim sen ne diyorsun böyle, yanlış duydun galiba...

Hala bana yalan söylüyordu. Duydum işte! Abim Zeynep ablanın oğluymuş. Bunca yıl nasıl saklar ya bunu. Cocuk kandırıyor sanki. Hemen ellerimi geri cekiyorum.

Melis: Yalan söylemeyi bırak Anne! Duydum! Bunu Abimden nasıl saklarsın

Gözde: Melis kızım bak bir dinle beni lütfen.

Annemin abimden sakladığı bu gerceği ben anlatıcam abime...Annemin yıktığı Aileyi ben toparlicam.

Melis: hic boşuna nefesini tüketme. Abime herşeyi anlatmaya gidiyorum.

Kapıya yönelirken beni kolumdan tutup engelliyor.

Gözde: Hayır! Buna izin vermem Melis! Bir dinle beni lütfen...

Her nekadar istemedende olsa Annemi dinliyorum. Bana herşeyi baştan sona kadar anlatıyor. 23 Yıl önce olanları anlatıyor bana. Hamileymiş, oğlunu...yani asıl abimi doğumda kaybetmiş...doktor ozamanlar cocuk sahibi olmak icin bu son şansı olduğunu söylemiş. Annem...cocuğunu kaybedince yıkılmış, sonra Dayım ona Abimi vermiş...Baranı...yemin etmişler bu gerceği kimse öğrenmeyecek diye. Annem Abimi öz oğlundan asla ayırmamış...sütünü vermiş, sevgisini... Olaylara bakış acım birazda olsa değişmişti ama Abimden böyle bir gerceği saklayamazdım. Bu cok fazlaydı.

Melis: seni anlıyorum Anne...ama Bunu abimden saklayamam ben...yapamam.

Yeniden kapıya yöneliyorum. Annem beni yine yaklayıp engelliyor. Önümde diz cöküyor ve ellerimi tutuyor. Ağlamaya başlıyor.

Gözde: Melis kızım lütfen...ben Baranï kaybedemem....onu kaybedersem ölürüm ben.

Melis: Anne sacmalama lütfen.

Gözde: Melis...eğer Abine bunu söylersen öldürürüm kendimi...yemin ederim yaparım bunu.

Annem yapardı gercekten...onu cok iyi tanıyorum. Hic birşey umrunda olmaz yapardı. Bekleyecektim...en azından Annem rahatlayana kadar. Ama bu gerceği sonsuza kadar asla saklamam. Anneme kalkmasında yardımcı oluyorum ve gözyaşlarını siliyorum.

Melis: tamam, sakin ol. Abime birşey söylemem...

Gözde: canım kızım benim.

Annem beni kollarının arasına alıp sıkıca sarılıyor.

Melda'nın ağızından...

Oldu işte,...nişanlandık birkac gün sonrada düğünümüz vardı. Anlayamıyorum Baranı, gercekten anlayamıyorum...önce bana gelip evlenmem icin baskı yapıyor sonrada nişanlandığım an bana gelip beni sevdiğini söylüyor. Bende seviyorum...bende gercekten cok seviyorum ama Baran beni cok kırdı, ben hazırdım herşeyi bırakıp cekip gitmeye bile hazırdım. O böyle basit birşey icin ilişkimizi bitirmeyi secti... Davetliler ve Akınlar gidince bende odama cıkıyorum. Elbisemi cıkarıp makiajımı siliyorum. Uyumaya calışıyorum ama uyku tutmuyor tabiki... Biri kapımı calıyor...kim ki bu saatte? Yavaş adımlarla kapıya gidip acıyorum, gelen Barandı. Onu beklemiyordum...

Melda: Baran?...sen,...yani senin ne işin-

Daha cümlemi kuramadan sıkıca sarılıyor bana. Omuzumun ıslandığını hissediyorum...ağlıyordu ve Gözyaşı omzuma düşmüştü. Yavaşca geri cekiliyorum.