Güneşin Yüzü

79.Bölüm

Büyük Finale son 1 bölüm

Baran'ın ağızından...

Yine mi sen ya yine mi sen? Niye sürekli peşimizdesin niye rahat bırakmıyorsun bizi. Onu görmek istemiyordum artık, gördükce sinirlerime hakim olamıyorum çünkü.

Baran: sen bizi takip mi ediyorsun ya?

Melda sakin olmam için koluma dokunuyor. Ona sorun yokmuş gibi bir bakış atıyorum. Gözde Mertoğlu bize yaklaşıyor.

Gözde: sana kendimi defalarca anlattım, madem yeni bir başlangıç istiyorsunuz...benide affedin...

Baran: he ya okadar kolaydı değil mi?

Bir kaç adım öne gidiyorum.

Baran: ben senden tek birşey istedim, beni ve ailemi rahat bırakmanı...bunu yaptığın sürece benim seninle zaten hiç bir sorunum olamaz çünkü beni ilgilendiren bir insan değilsin.

Meldanın elini tutup atölyeden çıkmak isterken arkamızdan sesleniyor.

Gözde: ben umut etmeye hep devam edicem Baran! Ne olursa olsun, çünkü niye biliyormusun? Insan ailesinden vazgeçmez! Sen beni hiç kimse olarak görsen bile sen benim ne dersen de hâlâ oğlumsun! Seni ben emzirdim, ben büyüttüm, ben sevdim! Çok sevdim. Insan çok sevdikleri için bazen kötü şeylerde yapabiliyor, bunu sende iyi anlarsın!

Yeniden ona doğru dönüyorum. Gözyaşları akıyordu.

Gözde: Meldayı nikah masasında terk ettiğinde sende kötü birşey yapmadın mı? Ama onu sevdiğin için yaptın, onun için yaptın! Onun üzüleceğini bile bile yaptın!

Şu an hiç birşey söyleyemiyordum. Meldaya baktığımda onunda gözlerinin dolduğunu görüyorum. Eskiyi hatırlatıp yeniden aramızı mı bozmaya çalışıyordu?

Gözde: Biliyorum benim yaptıklarımla kıyaslanamaz ama bende seni sevdiğim için yaptım! Seni kaybetmemek için yaptım!

Baran: Sen...sen ne yapmaya çalışıyorsun?

Gözde: Benim tek isteğim yeniden benim gözlerime bakıp benimle içten konuşabilmen. Senin için zor biliyorum, ama yapabileceğinide biliyorum.

Tam üstüne gitmek isterken Melda beni durduruyor.

Melda: tamam yeter artık! Hala lütfen böyle üstümüze gelmeyi kes artık, birşeyleri zorla elde edemezsin! Belki akışına bıraksan herşey daha kolay olacak.

Gözlerim doluydu, sinirliydim, öfkeliydim, kırgındım. Kendi içimde bir savaş veriyordum sanki. Melda elimi tutuyor.

Melda: gidelim mi?

Tebessüm ediyor. Başımı olumlu anlamda sallıyorum. Birlikte atölyeden ayrılıyoruz ve arabaya biniyoruz. Hiç konuşmadan öylece sürüyordum. Nereye gideceğimizide bilmiyordum. Eve gitmek istemiyordum. Fark etmeden hızlanmıştım.

Melda: Baran...biraz yavaşlarmısın?

Onu duyamıyordum bile. Sadece sürüyordum. Gittikce hızlanıyordu araba. Melda eliyle koluma dokunuyor.

Melda: Baran, sakin ol

Olamıyordum, dahada hızlı sürüyorum. Bu sefer sesini yükseltiyor.

Melda: Baran!

Şaşırıp ona dönüyorum.

Melda: yavaşla!