Güneşin Yüzü

57.Bölüm

Zeynep'in ağızından...

Daha fazla kesinlikle beklemek istemiyorum evet, ama Gözde bunca yıl Barana baktı, ona sevgisini verdi, sütünü verdi. Üzerinde hakkı var...lanet olsun! Neyse, en azından artık söylemeyi reddetmiyor, madem o söylemek istiyor Barana...ne diyim...bukadarına hakkı var. Bu 23 yılın hatrı icin var. Baranla Melda hemen bana gelip sarılıyor, Gözde ise Gözlerinde yaşlarla bana bakıyordu, benden bir işaret bekliyordu.

Baran: Zeynep abla cok korkuttun bizi...iyisin değil mi?

Oğlum benim ...canım oğlum. Söz veriyorum sana bu hasrete son vericem. Biraz daha dayan Annecim, herşey biticek oğlum.

Zeynep: iyim ...iyim merak etmeyin...

Melda bana yeniden sarılıyor.

Melda: canım Zeynep ablam benim, ohh döndün aramıza.

Tebessüm ediyorum. Gözdeye dönüyorum.

Zeynep: tamam Gözde, anladım ben...sen gidebilirsin artık...

Meldayla Baran birşey anlamıyor tabiki ama Gözde ne demek istediğimi anlamıştı benim yanıma geliyor ve sıkıca sarılıyor.

Gözde: tamam, kendine iyi bak Zeynep...sakın zorlama kendini.

Gözde yanımızdan ayrılıyor. Derin bir nefes alıyorum. Tamam, sil şimdi Gözdeyi aklından. Bak oğlun burda...daha önemlisi...Yağmur...Yağmurum burda.

Zeynep: bu...Yağmurmu?

Gözlerim doluyor. Kendime söz vermiştim ağlamamak icin. Melda hemen Yağmuru bana uzatıyor, yavaşca kucağıma alıyorum Torunumu. Kokusunu iyice icime cekiyorum. Ohh miskokulum benim. Ya ben hep oğlumu istemiştim, Anne olmayı şimdi birde Babaanne mi oldum? Işte şimdi Gözyaşlarım akmaya başlıyor. Kucağımdaki kücük şeye bakıyorum sadece.

Zeynep: sen nekadar güzel birşeysin böyle...bu ne güzel koku...bunlar ne güzel parmaklar...bunlar ne güzel Gözler...

Meldayla Barana bakıyorum. Bizi gülümseyerek izliyorlardı.

Zeynep: siz şimdi Anne Baba mı oldunuz?

Baran: gercekten olduk...

Baranın elini tutuyorum.

Zeynep: okadar mutluyum ki sizi böyle gördüğüme...pes etmemişsiniz...baksanıza ne güzel, mutlu bir Aile olmuşsunuz.

Melda: siz nerdeydiniz Zeynep abla? Neden size ulaşamadık? Tolga abi nerde? Okadar cok soru varki sana sormak istediğimiz...

Bugün ben bunları konuşmayı istemiyorum...sadece şu minik şeyin kokusuyla uyumak istiyorum.

Zeynep: Cocuklar, size herşeyi anlatıcam ama bugün değil, yarın...

Baran: Zeynep abla bunun yarını mı var ya?

Zeynep: Baran lütfen...bugün bunların hic birini düşünmek istemiyorum...

Baran: peki...

Dayan oğlum. Yarın Gözde sana anlatmazsa artık ben anlatıcam, herşeyi anlatıcam size. Bundan sonra kimse ayıramicak bizi.

Zeynep: e siz anlatın...neler oldu? Cocuğunuz bile olmuş baksana...

Melda: sorma cok uzun hikayeler.

Yaklaşık bir saattir Meldayla Baran bana olanları anlatıyordu. Bazen gülüyoruz olanlara bazen üzülüyoruz. Meğer nekadar cok şey kacırmışız. Yağmurun doğumu bile olaylı olmuş. Ama ben gurur duyuyorum onlarla bukadar olan şeye rağmen beraber olmayı, dayanmayı başarmışlar. Yağmur biraz huysuzlanmaya başlıyor.