Güneşin Yüzü

44.Bölüm

Baran'ın ağızından...

Amcam böyle şakalar yapmazdı ne sacmalıyordu şu an acaba?. Gercekten şakaysa hic komik bir şaka değil, zaten şaka kaldıracak durumda değilim.

Baran: dayı hic şaka kaldıracak durumda değilim şu an gercekten.

Doğan: şaka değil oğlum! Siz kuzen değilsiniz Meldayla. Ben siz mutlu olun diye uğraşıyorum.

Ne mutluluğu ya. Melda beni zaten redd etti, bizim icin bir mutluluk yok ki.

Baran: dayı bak sinirleniyorum!

Doğan: senin Annen Gözde değil! Lütfen sakin ol aslanım bak sana söz veriyorum herşeyi anlatıcam ama ilk önce gercek Anne Babanı sana getiricem.

Cıldırmak üzereyim ne gercek Anne Babası ya?! Benim birtek Annem var, hernekadar birbirimizi üzsek bile o benim biricik Annem ve ben onun oğluyum. Ne sacmalıyorsun sen Dayı!

Baran: Benim birtek Annem var o da Gözde Mertoğulu! Sacmalamayı kes artık dayı!

Doğan: değil! Gözde senin Annen falan değil! Bana inanmiyorsan git ona sor! Abime sor! Hatta git Melise sor! O bile biliyor gercekleri.

Ne gerceği lan ne gerceği! Siz benimle alay mı ediyorsunuz?! Bu ne lan neden bütün dünya benim üzerime geliyor?! Sevdiğim kadın benden nefret ediyor, Dayım Annemin Annem olmadığını Iddia ediyor neler oluyor?! Neden beni buluyorsunuz?!. Dayım telefonu kapatınca bende telefonumu sertce yere fırlatıyorum. Sakin ol Baran, sacmalıyor işte...ne dediğini bilmiyor bu Adam hep böyleydi hep sacmalıyordu zaten. Bu yüzden hep bizden uzaktaydı yine sacmalıyor aldırma...ama neden icimde beni yiyip bitiren birşey var...Melis! Bana gercekleri anlatıcaksın Melis! Odamdan cıkıp Melisin odasına giriyorum.

Baran: Melis!

Bağırmıştım. Calışma masasında outururken benim bağırmamla hemen ayağa kalkıyor. Korkmuştu ama bu benim şu an umrumda bile değildi.

Melis: a..abi ne oldu? Iyimisin?

Baran: benim Annem kim Melis?! Gercek kardeşim kim?! Ben Mertoğulu değilim de neyim?! Siz kimsiniz benim hayatımda?!

Yeniden bağırmamla Melisin gözlerinden yaşlar düşmeye başlıyor.

Melis: Abi

Sözünü kesiyorum

Baran: lafı dolandırma bana gercekleri anlat! Kimim ben?!

Elimi tutuyor.

Melis: yemin ederim birgün sana söyleyecektim.

Neyi söyleyecekti lan neyi?! Iyice kafayı yemeye başlıyorum artık!

Baran: söyle ozaman!

Melis: sen benim Abim değilsin...Sen...Annemin oğlu değilsin.

Melisin sözleriyle başımdan aşağı buz gibi bir su dökülüyor sanki. Nasıl?...n..nasıl yani? B...benim Annem yok mu şimdi? Ben...Annem....Annem benim Annem değil mi?! Benim yıllarca icimdeki tüm sevgiyle bağlandığım, sacının teline zarar gelse uğruna dünyayı yakabileceğim, canımdan cok sevdiğim, herkesden sakındığım Kadın Annem değil mi?! Ama ben ona Anne dedim....ben düştükten sonra ilk ona koştum, hasta olduğumda bir tek onun dokunuşu iyi geliyordu bana....tüm ilacların en iyisi onun bir öpücüğüydü. Ama o bana sarılırdı, saclarımı okşardı...elimden tutardı karşıdan karşıya gecerken,...Bana Masallar anlatırdı. Geceleri uyuyamazken... ben korkunca onun yanına giderdim, sevinincede ona koşardım! Lan nasıl olur?! Bütün bunlar varken nasıl o benim Annem olamaz?! Ben onu hissettim!...ben Annemi hissetmiştim...ben şimdi nasıl inanırım bu söylenenlere? Yüzüm ıslanıyor...evet ağlıyordum...ben ağlayıncada Annemin yanına giderdim...kapı acılıyor Annem....yani Gözde Mertoğulu odaya giriyor.