Güneşin Yüzü

30.Bölüm

Merhaba Arkadaşlar bu Bölüme başlamadan söylemek istediğim birşey var o da şu, bu Bölümde Melda ve Baranın biraz...eskisine nazaran dahada yakınlaşdığı sahneler var...siz anladınız beni umarım. Umarım beğenirsiniz, iyi okumalar♡

Melda'nın ağızından...

Şu an kocaman bir şakanın icindeydim galiba. Resmen bana Akınla evleniyorsun diyorlar. Yok artık. Beynim almıyor kendi Babamın bana bunları söylediğini. Gülmeye başlıyorum.

Melda: evlenmek mi? Akınla?

Ben gülmeye devam ederken Babamın ciddileştiğini görüyorum. Yok bu gercek olamaz. Ciddi olamazlar ya evlenmek ne demek?! Hemde Akınla?!

Melda: Baba...ciddi olamazsın.

Yutkunuyorum. Kocaman gözlerimi acıp Babama bakıyorum Babam başını cevirip bir Halama baktıktan sonra yeniden bana dönüyor.

Bülent: gayet ciddiyim Melda.

Bacaklarımın beni tutamadığını hissediyorum. Hemen destek almak icin yanımdaki koltuğun kolunu sıkıca tutuyorum. Ayakta durmakta zorluk cekiyordum. Gözlerim doluyor.

Melda: y...yok artık...B..Baba sen ne dediğinin farkındamısın?

Bülent: farkındayım kızım. 22 yaşındasın okulun bitmesine günler kaldı. Akın seni cok seviyor ve seni mutlu edeceğinden eminim.

Derin bir nefes alıp sesimi yükseltiyorum.

Melda: asla! Anladınızmı ASLA! evlenmem.

Bülent: sesini yükseltme Melda!

Inat olsun diye dahada fazla yükseltiyorum sesimi resmen herkes duysun diye.

Melda: Herkes duysun! ASLA EVLENMICEM! Bana bunu yapamasın Baba!

Bülent: konu kapanmıştır Melda.

Melda: Baba!

Babam beni dinlemeden yanımdan ayrılıyor. Sadece Halam kalınca konuşmasına izin vermeden ben terk ediyorum odayı. Böyle birşey olamaz asla olmayacak ben o herifle asla evlenmem. Ya Babam bana böyle birşeyi nasıl yapar ya?! Aklım almıyor. Benim istemediğim birşeyi...kocaman bir boşlukta hissediyorum kendimi. Heryer yavaş yavaş karanlık oluyor sanki. Aslında benim Gözlerim kararıyordu hemen banyoya koşup soğuk suyu hızlıca yüzüme carpıyorum. Aynaya bakıyorum. Gözyaşlarım tenimdeki su damlalarına karışmıştı. Onları ayırd edemiyordum. Bukadar yük fazla...cok fazla. Yere cöküp bacaklarımı karnıma cekiyorum hıckıra hıckıra ağlamaya başlıyorum. Baran...Barana ihtiyacım var şu an. Onun varlığına, onun kokusuna, onun dokunuşuna, dudaklarına....ona ihtiyacım var. Telefonumu ve ceketimi hemen kapıp evden cıkıyorum. Arabama atlayıp evimize doğru sürmeye başlıyorum. Yolda Baranı arıyorum. Cok bekletmeden acıyor.

Baran: prenses?

Sesini duymamla gözyaşlarım ve hıckırıklarım coğalıyor.

Melda: Baran...

Sesim cok kısık ve cağresiz cıkmıştı. Zaten şu an ki durumumda öyleydi...caresizdim.

Baran: Melda ne oldu?! Sen ağlıyorsun!

Cok endişelenmişti. Ona cok ihtiyacım var.

Melda: sana ihtiyacım var...

Baran: nerdesin hemen yanına geliyorum!