Güneşin Yüzü

59.Bölüm

Tolga'nın ağızından...

Baran kollarımdaydı, oğlum şu an kollarımda can cekişiyor ve ben hiç birşey yapamıyorum! Hayır, hayır seni daha yeni buldum kaybedemem, oğlum lütfen aç gözlerini. Bak bana Baran! Baban burda oğlum, sana birşey olmasına asla izin vermem dayan aslanım.

Tolga: Babacım aç gözlerini...haydi lütfen Baran...

Gözde yanımıza geliyor ve Baranın elini tutmak istiyor ama hemen elini sertçe geri itiyorum. Bana sinirli birşekilde bakıyor.

Tolga: dokunma ona!

Gözde: sen ne diyorsun ya o benim oğlum!

Tüm gücümü toplayıp Baranı sırtıma alıyorum.

Tolga: uzak durucaksın bizden

Bizimle gelmek icin adım atıyor hemen elimi kaldırıp durması icin işaret ediyorum.

Gözde: Tolga lütfen...

Tolgan: bir adım daha atarsan polis çağrırım!

Hemen yanından uzaklaşıyorum. Yola cıkmak cok zor olmuştu. Gücüm tükeniyordu. Hiçte araba geçmezmi ya burdan?! Dayan oğlum, lütfen bırakma kendini. Eğer sana birşey olursa gerçekten dayanamayız artık. Seni daha yeni bulduk...acına dayanamam oğlum lütfen bizimle kal. Sonunda bir araba duruyor. Hemen Baranla birlikte arka koltuğa geciyorum. Yaşlı bir teyzeydi bizi hemen hastaneye yetiştiriyor. Doktorlar Baranı hemen ameliyata alıyor. Allahım ne olur sen onu koru...benim canımı al ama oğlumu koru lütfen. Ben...ben bunu Zeynepe nasıl söylerim...ama haber vermem lazım...ne yapıcam ben? Zeynep bunu duyduğu an fenalaşır. Tamam Tolga sakin ol, hiç birşey olmayacak Barana. Güçlüdür benim oğlum dayanır o. Hastane telefonundan Zeynepi arıyorum. Cok gecmeden acıyor.

Zeynep: efendim?

Bukadar uzun zaman sonra onun sesini duymak...iyi olduğunu duymak...ben şimdi onun bu mutluluğunu nasıl bozarım? Ben ona nasıl Baran vuruldu derim? Yapamam ki ben bunu...derin bir nefes alıyorum.

Tolga: ...Zeynep...

Zeynep: Tolga?!

Sesinde cok büyük bir mutluluk ve şaşkınlık vardı. Şu an yüzünde güller actığını hissedebiliyorum. Ben nasıl söylerim ona bunu...

Zeynep: Tolga sensin! Inanamıyorum Baran gerçekten kurtardımı seni?!

Yutkunuyorum

Tolga: ...kurtardı

Zeynep: şükürler olsun Tolga hemen gelin...ya ben...ben okadar mutluyum ki, sonunda gerçekten birbirimize kavuştuk...haydi gelin...

Birşey söylemiyorum...söyliyemiyorum boğazım düğümleniyor sanki...ağızımdan hiç birşey cıkmıyor...ah be Zeynepim...sen beni nasıl affediceksin bunun icin?

Zeynep: Tolga ordamısın?

Tolga: Zeynep...

Gözümden bir damla yaş düşüyor. Burnumu cekiyorum.

Zeynep: sen...iyimisin?....Baran ordamı?

Iyi olmadığımı anlamıştı hemen. Özür dilerim Zeynep.

Tolga: Zeynep...Baran...Baran vuruldu...

Hiç bir ses gelmiyor. Ses kesiliyor sanki, sonra birden Telefondan sessizce Meldanın sesi duyuluyor "Zeynep abla?! Ne oldu? Iyimisin?" Sonra sonunda Telefondan bana gelen bir ses.