Güneşin Yüzü

49.Bölüm

3 gün sonra...

Baran'ın ağızından...

Üc gün...tam üc gün gecti Dayımın ölümünün üzerinden. Bu üc gün icinde cok şey olmuştu, benim icin en zor olanı herşeyi Meldaya anlatmaktı. Cok kötü olmuştu, Doğan Dayımın ölümü onu cok kötü etkiledi...yani hepimizi etkiledi tabiki ama en cok etkilenen Melda oldu. Bugün Dayımın Cenazesi vardı, ve şu an yürüyoruz...kalabalıktı, cok kalabalık. Dayımı taşıyoruz...birazdan üzerine toprak atıcaz. Ben en son Babamın...yani Babam sandığım adamın cenazesinde bukadar kötü olmuştum. Melda üc gündür cok ağlamıştı bugünde ağlıyor kolunda Melis ve Yasemin vardı. Cok kötü olan biri daha var..."Annem" yani Gözde Mertoğlu o da ağlıyordu. Bülent dayımın yüzünde hic bir duygu yoktu, öğrendiğinden beri hic bir tepki vermedi...ama ben bilirim...yani küs olsan bile icten ice en cok acıyı sen cekersin aslında Bülent dayım tam bunu yaşıyordu bence cünkü ben "Babam" intihar ettiğinde bunu yaşadım.
Doğan Dayımı gömdükten sonra köşke geciyoruz. Herkes öylece oturuyor, kimse birşey söylemiyor...söyliyemiyor. Melda yanımdaydı ağlamıyordu artık ama acı cekiyordu, ona destek olmak icin elini bir an bile olsun bırakmıyorum. Bülent Dayım yoktu, kendini odasına kilitlemişti...Dedemin öldüğünde yaptığı gibi. Taylan gidip konuşmaya calışmıştı ama sanırım başarısız gecti cünkü yine aşağı iniyor.

Melis: nasıl? Konuşabildin mi?

Taylan olumsuz anlamda kafasını sallıyor.

Taylan: kapıyı bile acmadı.

Melda birden ayağa kalkıyor herkes ona dönüyor. Bende kalkıyorum, elini henüz bırakmadım.

Baran: Prenses nereye?

Melda: ben konuşabilirim...bana kapıyı acar...

Evet, birtek Melda dayımla konuşabilirdi. Dedem öldüğündede öyleydi cünkü. Her ne olursa olsun dayıma herşeyde ulaşabilen tek kişi Meldaydı.

Melda'nın ağızından...

Cok acı cekiyorum. Benim en cok değer verdiklerim Dedem, Amcam ikiside gitti. Hemde Amcamı son bir kez göremeden...bu kötü günler nezaman biticek. Iki gün mutluluğun üzerine hep böyle şeyler yaşamak zorundamıyız biz. Babam kendini yine odaya kilitlemişti aynı o gün olduğu gibi...Dedemin öldüğü gün.

FLASHBACK

Melda: Baba?...Baba icerde olduğunu biliyorum... Baba lütfen ac kapıyı lütfen. Bak benim Baba, Meldan geldi lütfen ac kapıyı. Ben Babamın yanına gelmek istiyorum, ona sarılmak istiyorum lütfen.

Babam ses vermeyince kapının önüne cöküp gözyaşlarımı serbest bırakıyorum. Bu olanlara inanamıyorum. Birden kapının kilidinin acıldığını anlıyorum hemen iceri giriyorum. Babam yatağın üzerinde oturmuş öylece duvara bakıyordu, hic birşey söylemeden gidip yanına oturuyorum, sadece yanında olmak istiyordum.

FLASHBACK SON

Odanın önündeydim. Haffifce kapıyı calıyorum. Yutkunarak konuşmaya başlıyorum.

Melda: ben geldim...

Hic bir ses gelmiyordu karşıdan.

Melda: ...kapıyı acmayacakmısın?

Yine uzun süre birşey olmayınca tam gitmek isterken kapının kilidi acılıyor ve hemen iceri giriyorum. Yine aynı şekilde öylece oturup boş boş duvara bakıyordu. Yanına oturuyorum. Neden böyle yaptığını biliyordum...Amcamla pek iyi bir abi kardeş ilişkileri yoktu ama icten ice birbirlerini cok sevdiklerini biliyordum.