KAYIP PİRAMİT

KAYIP PİRAMİT / MISIR / BÖLÜM 30

Gölgenin peşinden koştuğunda gölge çoktan karanlığın içinde yok olmuştu.Sağdaki cadde Lavazzier caddesine giderken soldaki cadde çıkmaz bir sokak olan Saint Pierre sokağına açılıyordu.Jean izlendiği hissine kapılmış ancak onun peşinde oldukları katil olup olmadığından emin olamamıştı.Katillerin cinayet mahallerine döndükleri bilindik şeylerdendi.

İşledikleri cinayetten sonra delil bıraktıkları endişesi onları hep olay yerine getirir ve elinde sonunda yakalanmaları kaçınılmaz bir son olurdu.Zira  suç tarihi meraklı katillerin acıklı sonlarıyla  doluydu.Oysa bulunduğu yer her iki cinayet mahaline de oldukça uzaktı.Geriye tek bir olasılık kalıyordu.O da pek de amatör olmayan katilin peşindeki dedektifin araştırmasını izleme merakı.Jeanın kurbanların adreslerine yaptığı ziyaretler ve çalıştıkları yerdeki araştırmaları katil veya katillerin dikkatini çekmiş olmalıydı.Hele bu kişi daha önce de bir seri katil vakasını çözmüş biriyse.

Cadde karanlıktı.Sodyum lambaların çoğu göçmen çocukların attıkları taşlar yüzünden kırılıp söndüğünden  ve pek çok sokak gibi burası da onların oyun alanı haline geldiğinden beri  bu sokk ve caddler karanlık içindeydi. Paris belediyesi  de sürekli aydınlatma yenilemekten bıktığından  bu bölgeler uzun süredir karanlığa mahkum hale gelmişti.Evlerine gitmek isteyenlerin çoğu bu karanlık ve ıssız caddede bir hırsızın veya gaspcının saldırısına uğramak yerine Saint lenoire caddesinden dolanarak evlerine gitmeyi tercih ediyordu.Jean hislerine güvenirdi.Peşindeki her kimse şuan onu saklandığı bir yerlerden izliyor olmalıydı.Nasılsa elinde sonunda karşılaşacaklardı.Bu yüzden onun peşine düşmekten vazgeçti.O hamlesini yapmıştı ve şimdi hamle sırası katildeydi.

Eve geldiğinde tek kelimeyle kendini enkaz gibi hissediyordu.Kendisini o çok sevdiği kanepesine attığında kolunu göz hizasına getirip saatine baktı.Gece yarısı olmuştu ve bütün gün tek lokma bir şey yememesine rağmen yorgunluğu açlığına galip gelmişti.Gözleri kapanmak üzereyken gelen mesaj sesi onu o anlık uyku halinden uyandırmıştı.Modası geçmiş akıllı telefonunun mesaj kısmına girip gelen mesaja baktı.Mesaj kuş cıvıltılı kızdandı.

" Umarım uyandırmadım.Sadece seni düşündüğümü bilmeni istedim.İyi geceler."

Hayatına giren kadınların gönderdiği tutku ve arzu dolu mesajların yanında fazla çocuksu kalan bu mesajı nedense garipsememişti.Aksine birinin şuan onu gerçek anlamda düşündüğünü bilmesi ona iyi gelmişti.Neredeyse on beş yıldan fazla bir süredir yalnız bir hayat yaşıyordu ve ilk kez yalnızlığı bu kadar ağır ve korkutucu gelmeye başlamıştı.Şimdiyse birisi onun karanlık perdelerini yırtıp içeriye girmeye çalışıyordu.Kıza mesaj göndermek istese de ne yazacağını bilemedi.Şuan zorlama şeyler yazmak yerine sabah bir günaydın mesajı göndermenin daha uygun olacağına karar verip kendini kanepesinde uykunun kollarına bıraktı.

Ofisten içeri girdiğinde masasında kalın bir dosyayı hazır bulmuştu.Philippe ona dönüp bakmadan günaydın demekle yetinmişti.Philippin giderek daha az çekilir hale gelmesi Jeanın sinirlerini bozsa da sabah sabah gürültülü bir kavga çıkarmak niyetinde değildi.Kalın dosyayı eline alıp ilk sayfalara göz atmaya başladı.Dosya hemen okunup bitirilecek  gibi değildi.Bu yüzden ortağından özetini dinlemenin daha doğru olacağını düşündü.

" Bu ne?"

Philippe kahvesinden bir yudum alıp başını yine döndürme gereği duymadan konuşmaya başlamıştı.

" İnterpolden gelen çıktılar.Söylediğin gibi interpole son zamanlarda seri katil işi vakalar olup olmadııyla ilgili resmi faks çekmiştim.İtalyada iki cinayet vakası.Sağ elleri kesik ve her iki kurbanında sağ eli yok.ilki Emanuel Arezzo.İç işleri bakanlığında önemli bir pozisyondaki bir bürokrat.Olay bizim cinayetlerden yaklaşık 10 gün önce gerçekleşmiş.Vakayı ele alana Roma emniyetinden Antonio Lucarelli adında bir polis müfettişi.İkinci vaka Lucio Ravocci adında bir milyarder.Romanın sayılı zenginlerinden."