Slytherin girl

The Avatar

'JENNY' 

'Ook hallo Kate' Jenny komt lachend de wc uit vliegen. Hijgend blijf ik staan bij haar. 'Ik. moet. je. Iets. Laten. Zien' krijg ik met moeite eruit. Ze  gaat op de bank zitten en kijkt me nieuwsgierig aan. 'Laat zien.' 

'Beloof je niet te schrikken?' vraag ik onzeker. Ik weet niet wat haar eerste reactie kan zijn aangezien ze nogal overgevoelig is. Ze knikt. In mijn hand laat ik een grote vlam oplaaien. Jenny geeft een gilletje en duikt achter de bank. Snel maak ik hem weer uit. 'D-deed jij dat?' Ze kijkt me verward aan. Als antwoord doe ik het nog een keer, maar dan een kleintje. 

'Wow' mompelt ze. 'Kan je het ook groter?' Ik denk even na. Ik weet het nog maar net en heb het nog nooit geprobeerd, maar het zal moeten kunnen. Bij de sneeuw lukte het immers ook. Ik begin krachtige bewegingen te maken met mijn armen en een slang van vuur ontstaat. De slang kruipt beangstigend om me heen terwijl ik hem bestuur. Jenny kijkt me met grote ogen aan. 

'Dat is niet het enige' zeg ik. Ik laat de slang van vuur verdwijnen en probeer of ik planten kan laten groeien. Ik maak hoge bloemen, een klimop, heuvels en vormen van aarde. Daarna laat ik het weer verdwijnen. 
Dan zijn er nog twee elementen over. 

Water en lucht. 

Voorzichtig concentreer ik me op water. Een bel ontstaat in mijn handen en ik kan hem groter en kleiner maken. Ik breng hem van links naar recht, omhoog en omlaag. Als ik hem voor de tweede keer omhoog breng, maak ik een beweging met mijn vinger waardoor de waterbel knapt. Ik krijg de volle lading over me heen. 

Schaapachtig grijnzend kijk ik naar mijn natte kleren terwijl Jenny ondersteboven in de slappe lach in de lucht hangt. 
Voorzichtig denk ik aan lucht en maak weer bewegingen. Een raam van de wc klapt open en een koude bries trekt door de wc's heen. Snel laat ik hem weer dichtklappen. Ik kijk of ik hier ook nog een tornado van kan maken, en dat kan. Uitgeput laat ik me uiteindelijk op de grond vallen. 

'Kate dit is zo cool!' roept Jenny. Ik grijns flauwtjes. Vooral gevaarlijk. Denk ik bij mezelf. 'Beloof je het tegen niemand te vertellen Jen?' vraag ik. Ze trekt een wenkbrauw omhoog, maar knikt wel. 'Ik kan ook met dieren praten en de toekomst voorspellen' leg ik nog uit, 'maar ik heb het idee dat er nog meer is. Nu goed, verder met onze faunatencursus.' 

'WAAR THE HELL BEN JIJ GEWEEST?' schreeuwt Harry naar me. Hermelien en Ron hebben het hele verhaal aan hem verteld, zo te zien. De hele leerlingenkamer kijkt ons nieuwsgierig aan. 'Hier is niets te zien' roep ik en ze gaan snel verder met waar ze mee bezig waren. Ik loop naar mijn vrienden toe, maar blijf wel staan. 'Ik was buiten in het bos. Kom mee ik moet jullie wat laten zien' zeg ik. 'Het verboden bos?' Hermelien kijkt me geschrokken aan. Ik zucht. 'Ja die, volg me nou.' 

We staan in de kamer van de Hoge Nood. Het is veranderd in een soort vergaderruimte met alleen een lange bank. Ik wijs dat ze moeten gaan zitten en dat laten ze zich geen twee keer zeggen. 'Goed, jullie weten dat ik die sneeuw bestuurde toch?' vraag ik. Ik schuifel een beetje op mijn plek heen en weer, aangezien het erg onlogisch is wat ik ze nu ga vertellen. 

'Ja dat klopt' zegt Harry. 'Oké ik ga jullie nu even uitleggen wat er gebeurde nadat ik wegrende' en ik begin te vertellen. Over hoe ik bleef rennen, over hoe ik bij het bos kwam, over hoe ik in de boom klom en over hoe Dobby me kwam bezoeken. 

'Serieus? Dobby?' Harry kijkt me verbaasd aan. Ik knik. 'En hij heeft me verteld wat het was en wat ik er mee kan. Ik vroeg hoe hij dat wist en toen zei hij dat zijn vorige meester, Malfidus dus, het had over de machtigste verdwenen heks van de wereld en hij zei dat die meester mij bedoelde' leg ik uit. 
Ron begint te grinniken. Ik kijk hem geïrriteerd aan. Hoe zei Hermelien dat ook al weer? Het emotionele gevoel van een theelepel. Dat dus. Ik begin met mijn armen te bewegen en de vuurslang ontstaat. Hij kruipt om me heen, langs de bank en voor de voeten van mijn vrienden. Ron geeft een schreeuw en trekt snel zijn voeten in, terwijl Harry en Hermelien me met open mond toekijken. 

Ik maak bloemen, bomen, watervallen, laat tornado's ontstaan, een kampvuur en ga zo maar door. En met één knip met mijn vingers laat ik alles weer verdwijnen. 

'Ik ben een Avatar jongens' zeg ik. Het gouden trio zit voor me en kijken me alle drie verward, verbaasd en verwonderd aan. Het lijkt me beter dat ze even op adem kunnen komen, dus ik plof neer op de grond. 

'Dit is zulke krachtige magie' mompelt Hermelien. 'Hoe kan het dat ik hier nog niks over gelezen heb?' Ik grinnik zacht. Typisch Hermelien. 'Dat is niet het enige wat raar was, weten jullie nog? Ik kan met dieren praten en ik had een visioen ergens. Het zijn allemaal dingen die een normale tovenaar niet kan. Zou het iets met mijn ouders te maken hebben?' 

Het blijft even stil. We zijn waarschijnlijk allemaal diep in gedachten verzonken, nou ja, behalve Ron dan. Die weet gewoon niet wat hij moet zeggen. Ik heb me op mijn rug laten vallen en staar naar het plafond. Zou dit echt door mijn ouders komen? En waarom hebben zij dit soort krachten dan? Zit het in de familie? Zo ja, welke familie? Wacht eens. 

'Dat is het' 

Ik schiet omhoog. Harry en Hermelien kijken me verbaasd aan. 'Wat is het?' vraagt Harry. 'Als deze krachten in de familie zitten, waar ik vanuit ga, dan hoeven we alleen maar in de bibliotheek op te zoeken welke familie ze heeft' leg ik uit. Eindelijk kan ik te weten komen wie mijn familie is. Zal ik te weten komen waarom ik anders ben en zal ik snappen waarom de hoed mij het liefste in Zwadderich wil. 

'Waar wachten we dan nog op?' Hermelien is al opgestaan en loopt naar de deur. Snel volgen wij haar voorbeeld.