Slytherin girl

Till death

'Kate waar heb je het over. Peter is dood' zegt Harry.
'Nee. Dat is hij niet' roep ik. Mijn ogen ontmoeten die van Hermelien. 'Jij weet dat ik de waarheid spreek. Je weet dat ik alles weet. Geloof je me?'
Ze kijkt me geschrokken aan. 'Kate, Peter is vermoord..' stamelt ze. 

'Hermelien ik kom verdomme uit de toekomst. Ik weet alles beter dan iedereen hier. Ik weet zelfs meer dan Perkamentus!' 

'Juffrouw Verbrugge, kunt u mij even uitleggen wat u met toekomst bedoelt?' vraagt Anderling plots. Geschrokken kijk ik om. Shit, zij weten het allemaal nog niet. Harry en Ron hebben een verbaasde blik op hun gezicht. Hermelien heeft een succes-meid-blik op haar gezicht. Zuchtend laat ik me terug ploffen in de stoel. 

'Oké het is ingewikkeld, maar alles wat ik zeg is waar.
Het begon toen ik begin dit jaar bezoek kreeg van Perkamentus. Had ik enig idee dat de tovenaarswereld bestond? Ja en nee. Het was halverwege 2017 en ik was bezig met het lezen van een boek. Een boek dat alles hiermee te maken heeft. 
Er is een boekenreeks wereldwijd bekend in de toekomstige Dreuzelwereld. Een boekenreeks genaamd Harry Potter. Het is een boekenreeks met alle gebeurtenissen van jaar één tot en met jaar zeven erin. Iedereen kent het verhaal. Ik ook.

Om de een of andere reden ben ik terug in de tijd gegaan toen ik hierheen kwam. Professor Perkamentus heeft mij de toekomst gelukkig wel nog toevertrouwd. Kortom, ik weet wat er gaat gebeuren en hoe de komende jaren zullen gaan. Ik weet hoe alles zal eindigen.'

Net zoals vorige keer kijken ze me met open monden aan. Zelfs Anderling weet niks te zeggen. Ik stop even met praten en kijk iedereen rustig aan.

'Ik weet wie goed is en wie kwaad. Ik weet wat er morgen zal gebeuren, volgende week, volgend jaar enzovoort. En wat ik hiermee wil bereiken, is dat ik ook weet of mensen wel echt zijn zoals ze zich voordoen. Of ze wel echt zo'n slang zijn, of ze wel echt zo loyaal zijn. Ik wil mensen helpen in mijn tijd hier op Zweinstein. Ervoor zorgen dat ze niet doen wat ze zullen doen, dat ze niet naar de verkeerde kant gaan. Of erger..

Dat ze niet zullen sterven.' 

Hermelien geeft me bijna een onzichtbaar knikje. Ik bedenk me dat ik mijn stem aardig heb verheft net. Harry en Ron kijken verward naar mij, vervolgens naar elkaar en dan weer naar mij. 
'Sodeknetter' mompelt Ron. 

'Dus, als ik het goed heb, beweer je dat Sirius Zwarts onschuldig is aan het verraad op James en Lily Potter?' vraagt professor Anderling. Ik knik. Ze kijkt bedenkelijk. 'Heb je bewijs?' Ik schud mijn hoofd. Nee natuurlijk niet, behalve dat ik de toekomst weet. 
'Dan hebben we er niet veel aan' zegt Anderling teleurgesteld.
'Ik kan volgens mij ook de toekomst voorspellen professor, misschien werkt dat?' Ze kijkt me verbaasd aan. Hoe kan iemand van 13 dat?  zie ik haar denken. Ik grijns licht. 'Het is toch echt mogelijk voor iemand van dertien professor.' Anderling kijkt me verward aan dit keer. 

'Kate voorspel wat je morgen zal doen' zegt Ron plots. Ik knik, richting Anderling, en sluit mijn ogen. 

Ik sta in de Kamer van Hoge Nood en sluit mijn ogen. Als ik ze weer open, is Kate er niet meer. Ik steek mijn hand uit, maar hij is wazig. Naast me is een spiegel. Ik ga ervoor staan, maar er is geen Kate te zien. Ik ben onzichtbaar. 

Ik open mijn ogen weer. Het was een kort visioen dit keer. Iedereen in de kamer kijkt me verwachtingsvol aan. Mijn ogen ontmoeten die van Anderling. Snel bedenk ik hoe ik dit het beste kan formuleren.
'Ik sta in een kamer en oefen dingen die alleen ik kan, omdat ik ze heb geërfd. Het is voor de eerste keer gelukt.' 
Ik hou expres het verhaal wat vaag omdat ik niet weet of Anderling op de hoogte is van mijn identiteit. Ze knikt licht. 

'Ik zal kijken wat ik voor jullie kan doen jongens. Gaan jullie nu ook naar de Grote Zaal' mompelt ze. Bijna tegelijk staan we op en lopen we de kamer uit. 

'Waarom heb je het niet eerder verteld Kate?' vraagt Harry als we door de gangen lopen. 'Ik wist niet of ik het mocht vertellen. Eigenlijk weet ik dat nog steeds niet, maar op dit moment komt het wel goed uit' antwoord ik. 
'Trouwens,' ze kijken me nieuwsgierig aan,' ik zal jullie niet de hele toekomst vertellen. Op momenten dat het nodig is, vertel ik dingen. Ook zal ik proberen dingen te veranderen aan de toekomst. Maar vraag nooit aan me om iets erover te vertellen; ik zal dat niet doen.' 

Ze stemmen in stilte ermee in, te zien aan hun gezicht. Het liefst hadden Ron en Harry al de hele toekomst willen weten, maar het kan gewoon niet. Sommige dingen moeten gaan zoals ze gaan. 

'Kate, wat bedoelde je met dat sommige mensen niet zo'n slang zijn als ze lijken. Je had het toch niet over-?' begint Hermelien. Ik kap haar halverwege af.
'Ja ik had het over Malfidus.' Geschrokken kreten klinken vanuit de kelen van Harry en Ron. Ik zucht. 

'Luister, Malfidus is een idioot, dat klopt. Maar zeker later deze jaren is hij anders dan hij zich voordoet. Hij zal nooit aan jullie kant staan, maar dat is ook niet altijd vrijwillig. Ik wil hem daarmee helpen jongens. Hij heeft het nodig. Er is niemand die hem zegt wat wel en niet kan. Niemand die hem aan de goede kant houdt.' 

'Loop je nou over naar zijn kant?!' vraagt Ron walgend. Instinctief schudt ik mijn hoofd. Nooit zal ik overlopen naar de kant van Voldemort.
'Bewijs het' zegt Harry. Licht verbaasd kijk ik hem aan. Ik weet dat hij een hekel heeft aan Draco, maar deze reactie had ik niet echt verwacht. 

Ik leg mijn rechter hand op mijn hart en hou mijn toverstok rechtop in de lucht. 'Ik, Kate Mergel, beloof plechtig dat ik aan de goede kant zal staan. Ik zal mijn vrienden altijd steunen en tegen Voldemort vechten. Ik zal mijn vrienden nooit verraden en ik zal nooit samen met Malfidus werken aan de slechte kant. Ik zal mijn best doen om het goede uit Malfidus te halen, maar dat zal nooit ten koste gaan van jullie. 
Tot slot beloof ik jullie altijd te beschermen-' 

Ik stop even. Ze kijken me goedkeurend aan. Mijn belofte is echter nog niet afgelopen.

'-tot de dood.' 

Ze lijken te schrikken door mijn woorden. Ik snap het niet. Natuurlijk zal ik ze beschermen tot mijn dood. Ze zijn de belangrijkste personen die ik ken. Die de toverwereld kent. 'Meende je die laatste?' stamelt Ron. Ik kijk hem recht aan. 'Ja.' 
Ook als ik het ben en niet Harry? zeggen zijn gedachten. Ik glimlach naar hem. 'Ook als jij het bent Ron.' Hij zucht even. 'Dat vervloekte gedachtelezen.' 

'Jongens ik ben moe, laten we gaan slapen' zegt Harry. We knikken instemmend en openen de deuren van de Grote Zaal. Het is doodstil en direct draaien alle hoofden onze kant op als we binnenkomen. 
'Ga snel liggen jongens' zegt Percy gehaast, wijzend op vier lege plekken aan de rand van de zaal. De zaal ligt vol met leerlingen, wat meteen duidelijk maakt dat ook de andere afdelingen erbij liggen. 

Ik pak de dichtstbijzijnde slaapzak, naast een blond iemand waarvan ik het gezicht niet kan zien, maar die me wel heel bekend voor komt. De rest komt naast me liggen. 
'Welterusten jongens' fluister ik naar ze. 
'Slaap lekker, Kate' fluistert Harry terug. 
Ik sluit mijn ogen en besluit morgen naar Perkamentus te gaan, voor even wat uitleg over wie ik ben en waarom ik dit niet eerder wist. Ik voel dat ik langzaam wegzak in een vredige slaap. 

'Kate?' 
Zachtjes kreunend draai ik me op me zij. 
'Kate.' 
Weer die stem. Ik doe één oog open en kijk opzij. De grijze ogen van Draco kijken me aan. Vandaar dat die blonde haren me zo bekend voor kwamen. Hij lijkt bezorgd. 
'Kate, wat is er gebeurd?' fluistert hij. 
'Ik lag bijna te slapen' fluister ik terug. Hij rolt met zijn ogen. 
'Ik hoorde iets over Sirius Zwarts' zegt hij. 'Klopt het dat hij in jullie leerlingenkamer was?' 
'Ja, klopt' mompel ik, terwijl ik mijn ogen weer sluit. 
'Kate!' 

Ik voel een tik op mijn wang. Direct veer ik omhoog, mijn toverstok getrokken. Ja, zelfs als ik slaap heb ik hem bij me. Draco kijkt me geschrokken aan. 
'Godsamme, Draco, er is niks aan de hand. Ik ben ongedeerd en Sirius is gevlucht' zeg ik. Hij knikt even en gaat weer liggen, zijn gezicht naar het plafond. 
'Waarom boeit het je eigenlijk dat hij in onze leerlingenkamer was?' vraag ik. 'Ik bedoel, het was nota bene de Griffoendor leerlingenkamer.' 
Ik grijns als hij rood kleurt. Ik draai me op mijn zij en sluit mijn ogen. Dat was het einde van het gesprek. 
'Omdat ik om je geef' hoor ik Draco nog zachtjes mompelen en dan val ik in een diepe slaap.

---------------------------

I'm back! Sorry voor het lange wachten. xx