Slytherin girl

Peter Pettigrew

Ik was naar de deuropening gelopen en kijk Sneep fel aan. Ik weet dat normaal gesproken Harry dit zou doen, maar ik wil kijken of Sneep wel naar mij wil luisteren.

'U zult moeten luisteren professor' zeg ik. 'Daarvoor laat ik u niet gaan.' Sneep lijkt compleet verbijsterd en ik vrees dat ik hierdoor wel mijn reputatie bij hem zal verpesten, maar dat is het waard.

'Vraag me niet om naar de motieven van een weerwolf en een moordenaar te luisteren, Verbrugge' snauwt Sneep, die weer woedend begint te worden.
'Mergel' zeg ik.

'Wat?' De flikkering in de ogen van Sneep is bijna angstaanjagend. Toch blijf ik staan en kijk niet van hem weg. 

'Mijn naam is Kate Mergel en bij deze beveel ik dat u Remus laat gaan en eerst luistert naar het verhaal voordat u iets doet.' 

'ZWIJG!' schreeuwt Sneep opeens. 'Zo wens ik niet toegesproken te worden!' 

Dan besluit ik het heft in eigen handen te nemen. Ik zucht even en kijk Sneep spijtig aan. Hij hijgt van woede en ik zie de aders onder zijn huid lopen. 

'Het spijt me professor, maar dan moet het op deze manier' zeg ik. Voordat Sneep ook maar iets kan zeggen steek ik mijn arm hard naar voren, alsof ik tegen iets aan duw, en Sneep vliegt met een klap naar achter, tegen de muur, waar hij ineengezakt blijft liggen. Hij is bewusteloos. 

'Kate, je hebt een leraar aangevallen!' roept Hermelien. Ze heeft haar handen voor haar mond geslagen en kijkt me met grote ogen aan. Ik haal mijn schouders op. 

'Hij heeft er zelf voor gezorgd.' Dan draai ik me naar de rest toe. 'Volgens mij wordt het tijd dat we ervoor zorgen dat eindelijk de waarheid boven water komt.'

En minuten later was het dan eindelijk zover. Eindelijk was alles opgehelderd, was Peter Pippeling weer in een menselijk gedaante en geloofde Harry Sirius en Remus. Met dat ene knikje verandert Harry alles. 

'Nee!' Pippeling laat zich op de grond vallen. Hij wordt een klein hoopje en schuifelt naar Sirius toe, die hem verachtend aankijkt. 

'Sirius - ik ben het... Peter... je oude vriend! Je zou toch niet...' 
Hij deinst achteruit als Sirius naar hem trapt. 
'M'n gewaad is al smerig genoeg zonder dat jij er ook nog eens aan komt!' snauwt Sirius. 

'Remus!' piept Pippeling. Hij gaat nu iedereen een voor een af, kijkend of ze genade tonen. Bij elk persoon die hij ook maar benadert, deinst diegene achteruit. We staan in een kring als Ron zijn been van Pippeling weg trekt, Hermelien haar gewaad uit zijn handen trekt en naar achter deinst en Pippeling zich eindelijk tot mij wendt. 

'Meisje! Je bent zo slim... dan laat je toch niemand vermoorden...'

'Ik wist al wie je was de eerste keer dat ik je zag, Peter' zeg ik. Pippeling duikt ineen bij de scherpe toon van mijn stem. 'En ook jij wist dat. Je hebt me dit hele jaar ontlopen, bang voor wat ik je aan kon doen.' 

Pippeling deinst een stukje achteruit en draait zich dan uiteindelijk om naar Harry. 

 'Harry, jongen, je lijkt zo op James!'

'WAAG HET NIET OVER JAMES TE BEGINNEN IN HARRY'S BIJZIJN!' schreeuwt Sirius. 

Bijzonder eigenlijk hoe alles gaat zoals in de boeken geschreven. Ik kan zo opnoemen hoe het verloopt. Sirius en Remus praten nog wat tegen Peter en Harry, daarna binden ze Peter vast, en daarna gaan we naar buiten, op weg naar Zweinstein. 

En wat een toeval dat ik nog gelijk heb ook. Nog niet eens een kwartiertje later lopen we uit het gat bij de beukwilg. We zijn niet ver als Remus opeens verstard. Hij hapt even kort naar adem en lijkt wel een standbeeld geworden. 

Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht. 

Remus transformatie begint. Direct zie ik Peter zijn kans grijpen en naar Remus' toverstok duiken. 
'Expelliarmus' roept Harry naast me. De toverstok schiet weer uit zijn handen, maar een sluwe grijns verschijnt op zijn gezicht. Even zwaait hij naar ons en verandert vervolgens in een rat. Een energiestroom schiet door mijn lichaam en ik voel mijn spieren zich aanspannen. 

'Nee jij ontsnapt me niet weer' fluister ik bij mezelf. Ik richt mijn toverstok al op, klaar om toe te slaan. 

Opeens schiet het visioen door mijn hoofd van een aantal weken geleden. Sirius was toen de afdelingskamer binnen gekomen en vlak daarvoor had ik dit visioen gehad. Even laat ik mijn toverstok weer zakken, lang genoeg voor Peter om uit mijn zicht te rennen. 

'KLOTERAT' schreeuw ik hard en in de verte klinkt een klap en een hoge piep. Die klap was mijn schuld, dat weet ik. Mijn energie ontplofte namelijk. Maar die piep? Was dat Pippeling? Heb ik hem vermoord? 

Een andere hoge kreet haalt me uit mijn vragenlijst. Ik kijk om. Voor me zijn Sirius en Remus in gevecht en zo te zien heeft Remus Sirius net een klap uitgedeeld. Hij heeft hulp nodig. 

En ik besluit een tweede geheim te onthullen. 

'Hou vast' zeg ik tegen Harry en ik geef hem mijn toverstok. Verbaasd neemt hij hem aan. 

'Kate, wat ga je doen?' 

'Kijk en leer, jongens' antwoord ik en ik verander naar mijn faunatenvorm. Harry en Hermelien slaken geschokte kreten, maar mijn aandacht ligt ergens anders. 

Met een korte sprint en een sprong lanceer ik mezelf op Remus zijn rug. Mijn nagels klemmen zich in zijn huid. Grommend slaat hij mij weer van zich af. 

Samen met Sirius zet ik de tweede aanval in.

-----------------------------------

Het kan zijn dat het volgende hoofdstuk langer duurt. Ik ga het boek nu ook afronden, dus zoals je ziet zal ik af en toe dingen overslaan. 

Welke faunatenvorm zouden jullie willen krijgen?