Slytherin girl

The infirmary

Mijn gedachten zijn echt niet te peilen. En volgens mij heb ik een gat in het tapijt ge-ijsbeert. We hebben de bibliotheek helemaal doorgezocht als het om praten met dieren gaat, maar we hebben niks kunnen vinden. Behalve een basic iets als 'Je kan dieren verstaan en met ze praten' No shit sherlock. Ik moet even iets anders doen. 

'Hebben jullie ook gemerkt dat Malfidus niet bij het eten was jongens?' vraagt Ron opeens. Dat is het. Ik ga even bij Draco langs! 'Dan ligt hij nog steeds op de ziekenzaal!' Hermelien grijnst. 'Eigen schuld.' Ze kibbelen met zijn drieën door over wat hij allemaal verdient en wat niet. En zo glip ik makkelijk de leerlingenruimte uit. 

De gangen zijn rustig, maar de avondklok is nog niet ingegaan. Ze hoopt dat madame Pleister haar nog wel er in laat. De deuren van de ziekenzaal zijn niet op slot en zachtjes duwt ze er eentje open. De ziekenzaal is verlaten, op een bed in het midden na. Zonder geluid te maken loop ik er heen.

Hij ligt met zijn arm op zijn borst en heeft zijn ogen dicht. Zijn borstkas gaat rustig heen en weer. Ik ga voorzichtig op de rand van het bed zitten. Nu is het niet een aansteller. Wat voor een lot zal hem te wachten staan. 'Ah meisje, jij hebt hem zeker gered bij de les Fabeldieren of niet?' Ik schrik van de plotselinge stem en draai me om. Madame Plijster kijkt me vriendelijk aan. 'Ja madame Plijster. Dat was ik' antwoord ik. 

Ze kijkt even naar Draco en glimlacht. 'Dan moet ik je even bedanken. Doordat je de wonden meteen hebt verzorgd was het voor mij veel gemakkelijker. Morgen mag hij er al af.' 

'Dat is fijn.' En ja, ik meen dit oprecht. Ik hou er niet van als mensen ziek of geblesseerd zijn. Zachtjes strijk ik even een lok uit zijn gezicht. Zijn hand gaat naar de mijne toe en hij pakt hem vast. Ik kijk er verbaasd naar. Dit lijkt me niet heel handig. Ik wil hem terugtrekken, als ik opeens de glimlach rond zijn lippen zie. Dat is lang geleden. 

En dan komt het moment dat hij zijn ogen open doet. In de eerste paar seconden die hij me aan kijkt staan ze vriendelijk, maar dan beseft hij waarschijnlijk opeens dat hij Draco Malfidus is en hij trekt abrupt zijn hand terug. 

'Wat moet je modderbloedje? Ik wil niet dat mijn handen vies worden' sist hij. Zucht. Waarom kunnen Zwadderaars nooit eens normaal zijn.
'Ik kom even kijken bij degene wiens leven ik heb gered' zeg ik droogjes. Hij lijkt even met stomheid geslagen.
'Dus je moet niks van me?' vraagt hij minachtend. Ik schud mijn hoofd. Waarom zou ik iets van hèm moeten. In de stilte die volgt kijkt hij me verward aan. Waarom? Ik bedoel, zo raar is het toch niet? 

'Is het raar dat ik kom kijken hoe het met je gaat Malfidus?' vraag ik. Hm, misschien had ik hem Draco moeten noemen.
'Dat gaat je niks aan modderbloedje' snauwt hij direct. Meteen is zijn ik-ben-beter houding terug. Ik sta abrupt op. Heel even meen ik een flits van spijt te zien in zijn ogen. 
'Dan niet. Ik heet Kate of Verbrugge trouwens' sis ik nijdig terug. Ik wil me alweer omdraaien en weglopen als ik een plotselinge stem hoor. 

'Ah kijk meneer Malfidus is wakker. Je moet haar maar dankbaar zijn. Ik weet niet hoe je er aan toe was geweest als zij niet haar leven voor je had gewaagd en er tussen was gesprongen.' Madame Plijster komt met een medicijn aan lopen. Bij het zien van het medicijn krijg ik een grijns op mijn gezicht. Die ken ik. En die is niet lekker. Draco weet dat ook en kreunt luid. 

'Niet weer dat medicijn' jammert hij. 'Niet zeuren. Straks lijk je nog zwak voor de ogen van dat meisje' zegt Plijster, terwijl ze me een knipoog geeft. Hij is meteen stil. Uhu.. Hij slaat het medicijn in een keer achterover en trekt vervolgens een vies gezicht. Ik moet echt moeite doen nu om niet te lachen. Hij lijkt net een mopshond of zo.  Als madame Plijster weg is, kijkt hij me aan. Ik sta nog steeds enkele meters van het bed waar hij op ligt verwijderd, maar loop niet verder weg. 

'B-ben je echt voor me gesprongen?' Ik trek een wenkbrauw op. Heeft hij dat niet gezien dan? 'Eh, ja eigenlijk wel.' Hij mompelt iets wat ik niet kan verstaan en kijk weg. 

Opeens gaan de zaaldeuren open en een meisje met zwart haar komt binnen lopen. Ze kijkt zoekend om zich heen. 'Draco, schatje waar ben je?' Oké, kots. Patty Park. Misschien is ze wel aardig als je haar beter kent, maar voor nu...
'Ik geloof dat ik niet meer gewenst ben' mompel ik. Ik draai me al om om weg te lopen, maar Draco houdt me tegen.
'Wacht!'
Ik kijk hem verbaasd aan en trek een wenkbrauw op. Hij vind de dekens opeens heel interessant en als ik me niet vergis is hij iets roder dan normaal. Met een schok komt het besef: hij bloost.  

'Bedankt Kate' 

Wat te fack. Ik droom. 

Even omschakelen en weer normaal functioneren. Laat niet zien dat je omver bent geblazen door die woorden. Ik glimlach vriendelijk naar hem. 'Graag gedaan Draco.' Ik loop naar de deuren toe en kom natuurlijk halverwege Patty tegen. Ze kijkt me aan alsof ik een kakkerlak ben. 

'Hoi, Patty' zeg ik vriendelijk. Ze geeft geen antwoord en loopt met haar neus in de lucht door naar Draco. Grijnzend kijk ik haar na. 

'Draco wat deed zo'n modderbloedje bij je?' Ze praat extra hard zodat ik het kan horen. 'Ze kwam kijken hoe het met me ging' zegt hij terug. Ik grijns door het ultra verbaasde gezicht van Patty en loop snel de zaal uit. 

Slaap lekker Patty.