Slytherin girl

The train

Hier is een sprong gemaakt in de tijdsbalk. Ik schrijf nu over de terugweg na het vierde jaar. 

Het is een bijzondere reis na afloop van bijzondere gebeurtenissen. In onze coupé wordt uitvoerig nog eens het hele jaar doorgenomen. Alles wordt verteld en elke link die gelegd kon worden werd gelegd. Het was alsof we elkaar jaren niet hebben gezien. 

Hermelien doet trots haar verhaal over Rita Pulpers. Ron en Harry kijken haar vol ontzetting aan terwijl met een grijns naar haar luister. Ik wist het al. Natuurlijk wist ik het al. Ik heb Hermelien geholpen haar te vangen. 
Hermelien laat het potje zien aan de jongens en ook al gedraagt ze zich bescheiden, ik zie dat ze heel trots is op haar werk. Als ze klaar is met vertellen stopt ze het potje weer in haar tas. Op dat moment zie ik drie gedaanten achter onze coupédeur verschijnen, die zachtjes open glijdt. 

'Heel slim van je, Griffel' klinkt de koude stem van Draco. Achter hem staan Korzel en Kwast, die alle moeite doen om er groot en dreigend uit te zien. Ik bestudeer Draco. In het afgelopen jaar heb ik veel over hem geleerd. Hij heeft drie soorten persoonlijkheden, maar is diep van binnen een onzeker kind. Een kind dat alleen maar liefde en vertrouwen nodig heeft. Oh, arme jongen. 

'Dus jij hebt een of ander armzalig verslaggeefstertje gevangen en Potter is weer het lievelingetje van Perkamentus. Nou, geweldig hoor!' 

De grijns om zijn lippen en zijn arrogantie stralen letterlijk naar de andere kant van de tram. De blikken van Harry, Ron en Hermelien verduisteren en de coupé wordt een stukje kouder, iets wat de Zwadderaars niet merken. 

'Proberen we er niet aan te denken?' Draco's verzacht zijn stem en kijkt Harry met een gemene grijns aan. 'Doen we liever alsof er niets aan de hand is?' 

'Donder op,' zegt Harry fel. Ik zie zijn hand naar zijn toverstok gaan. Voorzichtig leg ik mijn hand op zijn schouder en geef er een kort kneepje in. 

'Ga weg, Draco' zeg ik kalm. Misschien kan ik hem nog een keer tot bezinning brengen. Hij negeert mijn dwingende vraag echter, gedreven door de overmacht die hij voelt. Hij voelt zich te trots, te arrogant. 

'Je hebt de verliezende partij gekozen, Potter!' gaat Draco verder. Hij weet nu niet meer van stoppen, ik zie het aan hem. Ook mijn hand omklemt mijn toverstok, bereid hem met magie te stoppen. Draco knikt richting Ron en Hermelien terwijl hij over uitschot praat. 

'En nu is het te laat! Zij gaan er als eersten aan, nu de Heer van het Duister is herrezen! Modderbloedjes en Dreuzelvrienden eerst! Nou - eigenlijk als tweede - Kannewasser was de eer-'

Verder kwam hij niet. Ik voel de wagon van de trein bijna trillen als we alle vier opspringen en een vloek op het drietal afvuren. Het duurt even voordat we weer fatsoenlijk zicht hebben, maar dan is de schade te zien. 

Draco, Korzel en Kwast zien eruit als blauw gekleurde bewusteloze monsters. Hun gezicht zit vol met tentakeltjes en hun huid is blauw met paarse stippen geworden. Bovendien zijn verscheidene plekken van hun lichaam opgezwollen, waardoor ze er niet aantrekkelijker uit zien. 

Fred komt de coupé binnen klimmen, op de voet gevolgd door George.

'Ik dacht, laten we maar eens kijken wat die drie in hun schild voeren,' zegt Fred nuchter. Hij kijkt nog even om naar de drie. Ook George legt zijn blik nog even op de Zwadderaars.

'Interessant effect,' zegt hij. 'Wie heeft de Furnunculusvloek gebruikt?'

'Ik,' antwoordt Harry. 

'Vreemd' zegt George. 'En ik Bibberbenen. Blijkbaar moet je die niet door elkaar gebruiken. Zijn gezicht zit onder de kleine tentakeltjes. Nou, laten we ze eruit gooien. Ze maken de coupé er niet mooier op.' 

'En door wie zijn ze blauw?' vraagt Fred nieuwsgierig. 'Die vloek ken ik niet.' 

'Door mij' zeg ik grijnzend. Ik heb een zelfverzonnen vloek gebruikt, een trucje van de Wolf. De combinatie met de paarse vlekken komt door een van de andere vloeken, maar ik weet niet welke. 

We trekken de drie jongens de coupé uit, wat nog redelijk moeizaam gaat. Korzel en Kwast zijn niet de lichtste, dus die moeten we met zijn drieën eruit duwen. Samen met George trek ik als laatste Draco naar buiten. We leggen hem zorgvuldig naast de andere twee. Tijdens het werk kijken George en ik elkaar niet aan. 

We hebben onze relatie halverwege het vierde jaar beëindigd. We houden van elkaar, maar het is niet romantisch. We zijn eerder een broer en zus dan een stel en dat gevoel hadden we beiden. Het leek ons dus slimmer om onze relatie te beëindigen, omdat het ook nog dingen zou kunnen belemmeren. Vooral Fred vond het niet erg dat het uit was tussen ons. Niet omdat hij het ons niet gunde, maar hij vond het nog wel eens ongemakkelijk. 

Ik ga overeind staan en rek mijn rug even. Dat sjouwen ben ik niet gewend. Alle drie de jongens liggen nu buiten de coupé en ik maak me klaar om weer naar binnen te gaan. Ik krijg de kans niet door een hand die zich om mijn pols sluit. Het is George. 

'Kate, ik-' begint hij. Hij kijkt even naar de grond, terwijl ik hem nieuwsgierig aankijk. Ik draai mijn arm en laat zijn hand naar de mijne glijden. Zachtjes knijp ik er even in. Dat laat hem weer omhoog kijken. 

'Ik- wij zijn oké toch?' vraagt hij voorzichtig. Ik kijk hem verbaasd aan. 

'Natuurlijk zijn wij oké!' zeg ik. Zijn gezicht ontspant zich. Blijkbaar maakte hij zich daar zorgen over. 

'Ik wilde het gewoon even zeker weten' zegt hij zacht. Ik glimlach naar de oranje-harige jongen. 
'Wij zijn altijd oké, Georgie,' zeg ik hem. Hij kijkt quasi-geïrriteerd op. Ik noem hem al langer zo, maar daar is hij niet zo blij mee. 

'Ik had je gezegd me niet zo te noemen,' zegt hij dreigend. Ik trek een wenkbrauw op en een grijns vormt zich op mijn gezicht. 

'Kom me halen dan.' 

Ik spring soepel over het drietal op de grond heen en duik de coupé in. Daar verstop ik me achter Harry. Meteen daarna komt George lachend binnenlopen. De rest kijkt ons verward aan. 

'Wat is er aan de hand?' vraagt Harry. Ik grijns. 

'Georgie was gewoon een beetje geïrriteerd.' 

Fred heeft meteen door waar het over gaat en grijnst. 'Zullen we maar een potje knalpoker dan spelen, voordat dingen uit de hand lopen.' 

We stemmen er allen mee in en George sluit de coupédeur. Al snel is de ruimte gevuld met kleine knalletjes en veel gelach. Even wordt Voldemort en het afgelopen jaar vergeten.

------------------------------------------

Zoals ik aan het begin had gezegd, is dit een tijdsprong. Andere stukjes van boek 4 zullen in mijn boek 5 terugkomen. Om de overgang naar boek 5 wel een beetje mooi te houden, heb ik besloten dus wel over het einde wat te schrijven. 

x