Slytherin girl

The future

Als het tijd is om te gaan slapen, strek ik me eens goed uit en bekijk de sleutel in mijn handen, die ik eerder van de eigenaar van de pub heb gekregen. Gegraveerd in het metaal staat een slordige '11' geschreven. 

'In welke kamer slaap je, Kate?' vraagt Ginny als ook zij en Hermelien opstaan. Ik laat haar de sleutel zien. Beide meiden blijven staan en kijken even verward naar hun eigen sleutel.

'Wij ook,' zegt Hermelien voorzichtig. 

Verbaasd kijk ik ze aan. Hoe kan het dat we de sleutel voor dezelfde kamer hebben gekregen, terwijl we eigenlijk zo goed als vreemden zijn voor elkaar? Ik denk terug aan mijn aankomst met Perkamentus, die de sleutel van de eigenaar aanpakte en hem aan mij overhandigde. Zou hij er iets mee te maken hebben? Dit kan bijna geen toeval zijn, aangezien hij weet dat ik deze mensen al ken van de boeken. Wilt hij dat ik vrienden wordt met het Gouden Trio? Waarom?

Na enig overleg hebben we besloten dat het geen kwaad kan om op dezelfde kamer te liggen en lopen we naar boven. In de kamer komen we inderdaad drie bedden tegen. Ginny haalt haar koffer van het bed af, wat mij de ruimte geeft om het op te maken.

'We vroegen ons al af waarom er een derde bed in de kamer staat,' legt ze uit. 'Maar dit verklaart best veel en eigenlijk tegelijkertijd ook heel weinig.'

Ik grijns en wil iets terug zeggen, maar wordt onderbroken door hard gevloek op de gang. We steken onze hoofden de hoek om en zien nog snel een lachende Fred en George hun kamer invluchten. 

'WIE HEEFT DIT MET MIJN BATCH GEDAAN?!' klinkt het woedende geschreeuw van Percy uit zijn kamer. Zachtjes grinnik ik en achter mij schatert Ginny het uit. 

'Verdiende loon,' hikt ze. 'Hij was niet uit te staan.'

Hermelien probeert stellig haar lach in te houden en bij het zien van haar gezichtsuitdrukking, laat ook ik me gaan. Niet veel later liggen we met zijn drieën op de grond van het lachen. 

'Kate, mag ik iets vragen?'

Ik open een oog en kijk naar Hermelien. We liggen ondertussen allemaal op bed en ik was al bijna in slaap gevallen. Voordat ik antwoord laat ik mijn blik even op Ginny rusten. Ze haalt rustig adem en heeft haar ogen dicht, een teken dat ze slaapt. 

'Ga je gang,' zeg ik. 

'Hoe weet je al deze dingen?' vraagt Hermelien nieuwsgierig. 'Waarom weet je wie Harry is als je uit de Dreuzel wereld komt? Waarom weet je wie Rons ouders zijn? Je wist Fred en George uit elkaar te halen en je leek zelfs Sirius Zwarts te kennen. De rest schenkt er misschien geen aandacht aan, maar ik wel.'

Twijfelend kijk ik de brunette aan, die met grote ogen terug staart. Ik ken haar nog maar kort, maar toch weet ik dat ik Hermelien volledig kan vertrouwen. Is het alleen handig om haar dit al te vertellen? Uiteindelijk besluit ik een deel van mijn geheim te verklappen, maar niet voordat ik nog even gecheckt heb of Ginny echt in slaap is. Als ik dat bevestigd heb, haal ik eens diep adem en kijk Hermelien dan indringend aan.

'Voordat ik je dit vertel, wil ik dat je belooft dit nooit zomaar door te vertellen, ook niet aan Harry en Ron.' 

Ze lijkt even verbaasd door de vraag, maar knikt dan stellig. 'Dat beloof ik.'

Ik draai op mijn rug en leg mijn focus op het plafond. 

'Dit is een apart en misschien wel onwerkelijk verhaal, maar ik beloof je dat elk woord wat ik zeg waar is,' zeg ik zacht. Vanuit mijn ooghoek zie ik Hermelien even knikken. 

'Ik ben opgegroeid als Dreuzel, net zoals jij. Alleen kom ik uit een andere Dreuzelwereld, eentje in de toekomst. In mijn wereld is er een wereldberoemde boekenreeks, die ik ook graag lees en zelfs bijna uit mijn hoofd ken.' 

Toen ik over de boekenreeks begon, lichtten de ogen van Hermelien direct op. Ik grijns even. 

'De titel van deze boekenreeks is Harry Potter; ja over deze Harry Potter,' voeg ik toe als ik de puzzelende blik van Hermelien zie. 'In deze boekenreeks zijn jullie avonturen beschreven, van jullie leven op Zweinstein tot de toekomstige strijd tegen Voldemort. Van professor Krinkel en Pluisje tot de geheime kamer aan toe, het staat er allemaal in.'

Met open mond staart Hermelien me aan en hapt lichtjes naar adem. 

'Je bedoelt te zeggen dat je de toekomst kent? Dat je weet wat er dit jaar en de komende jaren gaat gebeuren?' vraagt ze ontdaan. Ik ga rechtop zitten en kijk haar aan. 

'Ik weet veel, bijna alles. Maar of al dit zich ook zo gaat afspelen in de boeken is maar de vraag,' zeg ik langzaam. Een nieuwsgierige twinkeling is te zien in Hermeliens ogen. Ik glimlach somber. 

'Ik kan je er helaas niks over vertellen Hermelien. Waarzeggerij is misschien een vreemd vakgebied, maar uitspraken doen over de toekomst is gevaarlijk. Ik kan je geen details geven over de komende tijd.'

Ze fronst even, maar knikt dan na een tijdje. 

'Kan je dingen veranderen?' vraagt ze. 

Ik haal mijn schouders op. 'Daar komen we vanzelf achter.' Nadenkend staar ik naar het raam, waardoor een klein straaltje maanlicht naar binnen valt. 'Alleen vraag ik me af waarom ik naar het verleden gehaald ben. Waarom kwam Perkamentus mij persoonlijk halen en heb ik precies jullie ontmoet? Ik denk dat er een reden achter zit die we nog niet weten.'

Hermelien knikt instemmend. 'Dat is inderdaad verdacht, maar we komen er nog wel achter, Kate. We zullen je helpen.' 

'Thanks, Mien,' zeg ik dankbaar en laat me weer achterover in mijn bed vallen. 'Dan voor nu slaap lekker.'

'Slaap lekker,' kaatst de Griffoendor gapend terug.

Al snel val ik in een droomloze slaap.