Slytherin girl

At te Weasleys

Het is begin avond als ik afscheid neem van Draco en Narcissa. Eigenlijk zou ik eerder vertrekken, maar we hebben ook deze dag nog even gebruikt om ons in de tuin te vermaken. Lucius was de afgelopen dagen al nergens te bekennen en ook nu is hij niet thuis. Met mijn koffer aan mijn zij sta ik aan het einde van de oprijlaan. Narcissa en Draco staan tegenover me. Draco kijkt redelijk somber en het zou me niks verbazen als er opeens een regenwolkje boven zijn hoofd verschijnt. Ik trek hem in een knuffel. Mijn hand glijdt over de zachte stof van zijn veel te dure blouse. 

'Het was heel fijn dat je hier was' fluistert hij zachtjes naast mijn oor. Ik glimlach verlegen. Als ik de knuffel beëindig, kijk ik hem nog even recht aan. 

'Het waren een paar hele leuke dagen,' zeg ik dankbaar. Ik zou hier ook graag nog een keer terugkomen. 'En ik zie jullie over een paar dagen weer op het WK.' 

'Gelukkig maar,' zegt Narcissa met een lach op haar gezicht. Het laat haar meteen jaren jonger lijken. Ook haar geef ik een knuffel. In een paar dagen is ze heel vertrouwd gaan voelen, iets wat ik niet zo snel had verwacht. 

Dan is het moment om te vertrekken. Ik loop terug naar mijn koffer en pak hem in mijn hand. Mijn uil Trix zweeft boven mijn hoofd en ik fluit even kort op mijn vingers. 'Trix, naar het Nest!' 

Ze heeft de boodschap begrepen en vliegt weg. Nog een laatste keer kijk ik naar de bijzondere familie voor me. 

'Tot over een paar dagen' zeg ik, terwijl ik een klein buiginkje maak. Nog gebogen verschijnsel ik weg van Villa Malfidus en ik ga ervan uit dat ik daarmee Narcissa en Draco redelijk heb laten schrikken. Het is niet logisch dat iemand van veertien kan verdwijnselen. 

In stilte verschijnsel ik weer aan de overkant van de straat waarin het Nest staat. Direct herken ik het huis, hoewel ik er  nog nooit eerder ben geweest. De scheve kamers, bij elkaar gehouden door houten palen, met kleine schoorstenen erop typeren het enorm. 

Als ik de dichterbij de tuin van huize Wemel kom, zie ik direct een grote groep mensen in de tuin staan. Zachtjes open ik het tuinhekje, om het een beetje een verassing te laten. Ik loop dichterbij en herken al snel de silhouetten van Ron, Hermelien en Harry, die alle drie met hun rug naar me toe staan. Ze kijken naar boven en ook mijn aandacht wordt getrokken door een plotseling gebonk. Geschrokken kijk ik naar boven en zie in de lucht twee houten tafels vliegen. Eentje heeft een afgebroken poot. 

Ik zou mezelf wel voor mijn hoofd willen slaan dat ik daarvan schrok. Ik kijk terug naar de verzameling mensen en zie al snel de veroorzakers van de vliegende tafels. Bill en Charlie Wemel laten ze grijnzend zakken. Het zijn twee mensen die ik nog nooit heb ontmoet, maar waarvan ik direct zie dat het Wemels zijn. Onmisbaar. 

Ook de tweeling staat erbij, samen met Ginny. Ze waren Bill en Charlie luid aan het aanmoedigen en kijken nu lachend toe hoe Bill een van de tafels weer repareert. 

Fred is de eerste die me opmerkt. 

Hij geeft een elleboogstoot aan George en fluistert wat in zijn oor. Dan kijken ze beiden mijn kant op en ik zie dat ze iets van plan zijn. Nog geen seconde later zetten ze een sprint mijn richting in. Het is een tiental meter, dus lang duurt het niet voordat ze er zijn. Fred was net wat sneller, en dat had hij zelf ook door. 

'Ik win!' zegt hij vrolijk, maar wel licht hijgend. George doet alsof hij zijn broer negeert en trekt me in een knuffel. 

'Kat, lang niet gezien!' Hij geeft me een kus op mijn wang. Vanuit mijn ooghoek zie ik Fred een smerig gezicht trekken.
'Zeg niet nu al klef doen alsjeblieft.' Lachend geef ik hem eerst een speelse klap op zijn hoofd en geef ook hem daarna een knuffel. 
'We hebben nog wat leuke dingen om je te laten zien vanavond,' fluistert George me toe. Fred knikt. 'Maar ma mag het nog niet weten dus beetje stil zijn.' 

Ik kan nog net knikken en dan komen ook Harry, Hermelien en Ron te dichtbij. Automatisch verschijnt er een grote lach op mijn gezicht bij het zien van mijn beste vrienden. 

'Welkom in het Nest, Kate,' zegt Ron, met zijn hoofd knikkend naar het huis. Ik grijns en geef hem een knuffel, evenals Harry en Hermelien. Met zijn zessen lopen we al druk kletsend terug naar de tafels, waar Ginny, Bill en Charlie zijn achtergebleven. Eerst begroet ik Ginny hartelijk en draai me daarna naar de oudste twee Wemels. 

'Hoi, ik ben Kate!' Ik steek mijn hand uit en Bill en Charlie schudden hem vriendelijk. De handen van Charlie voelen wat ruwer aan, door de laag eelt.
'We weten wie je bent,' zegt Bill grijnzend. 'We hebben veel post over je gekregen van onze mede-Wemels hier.' Hij knikt naar Fred, George, Ron en Ginny, die alle vier rode oren krijgen. Ook ik voel een blos naar mijn wangen stijgen en ik kijk met een verlegen glimlach naar mijn vrienden, en voornamelijk naar de tweeling. 

Op dat moment horen we gevloek uit de keuken komen en direct draaien alle hoofden die kant op. Ik zie dat ze elkaar afwachtend aankijken, benieuwd wie als eerste erheen zal lopen. Ik schud grijnzend mijn hoofd.

'Ik ga wel. Ik denk dat mevrouw Wemel het niet erg vindt om me weer eens te zien.' 

Iedereen leek daarmee in te stemmen en met vlugge passen loop ik naar de keuken. Daar staat mevrouw Wemel te foeteren op het vlees, terwijl er wat rook opstijgt vanuit de oven. 

'Goedenavond mevrouw Wemel,' zeg ik beleefd. Geschrokken draait ze zich om. Zodra ze me ziet staan, doet ze meteen haar handschoenen af en komt met uitgestrekte armen op me af.

'Oh Katelynn, wat goed om je weer te zien!' Ze trekt me in een stevige knuffel en twee seconden lang kan ik niet ademen. Met een moederlijke blik kijkt ze me aan. 
'Je bent afgevallen in de vakantie! Dat moeten we niet hebben. Kom, snoep alvast wat mee.' 

Van alle moeders in de hele wereld is mevrouw Wemel toch zeker wel de meest gastvrije. Zodra er ook maar iemand is die hulp of opvang nodig heeft, staat ze voor diegene klaar. Zelfs al zouden het kinderen zijn van dooddoeners, of misschien wel de dooddoeners zelf. Mevrouw Wemel ziet voor iedereen een tweede kans, ook als ze die zelf misschien niet zien. 

Zelfs bij de eerste keer op deze plek zijn, voelt het als thuiskomen. 

En na het avondmaal wordt het tijd voor de voorbereidingen voor het WK Zwerkbal. 

-----------------------------------------

Zoals beloofd, een wat langer hoofdstuk! 

Ik heb een voorstel voor jullie. Als jullie een leuk idee hebben voor een bepaalde gebeurtenis bij het WK Zwerkbal, die te maken heeft met Kate, voel je dan vrij om me dat te melden, want misschien gebruik ik het dan wel in het verhaal!

xx