Slytherin girl

The dementors

Na een tijdje lukt het ons om Remus weg te jagen, het bos in. Mijn vacht zit onder het bloed en het is niet alleen van mij. Ik merk dat ik in ieder geval een pijnlijke voorpoot, dus arm, heb, maar ik weet dan weer niet of hij gebroken is. 

Sirius is achter Peter aan gegaan en ik strompel terug naar Harry, Ron en Hermelien. Hermelien en Harry zitten bij Ron en praten zachtjes. Ik buig me over Ron heen. Welke spreuk heeft Peter op hem gebruikt? Dat arme kind ziet eruit als een zombie. Zachtjes jankend geef ik Ron een lik in zijn gezicht. Dan voel ik een hand op mijn bovenrug. Ik kijk om en zie Hermelien met een verdrietige glimlach naar me kijken. 

'Dankjewel Kate, voor alles.' 

Ik blaf kort terug. En precies op dat moment horen we een kort en hoog geblaf van verderop komen. 

De dementors. 

Ik grom. Harry en Hermelien twijfelen even maar laten dan Ron achter en zetten een sprint in richting het meer, ik volg direct. Tijdens de tocht voel ik de kou door mijn hele lichaam trekken en mijn haren gaan overeind staan. Halverwege haal ik Harry en Hermelien in en met grote passen spring ik over stenen, loop ik door struiken en ren over takken. 

Het geblaf van Sirius houdt op en als ik bij het meer aan kom zie ik hem in biddende positie aan de rand van het meer zitten. Ik verander terug naar een mens, blijf staan met mijn blik op Sirius gericht en kort daarna komen Harry en Hermelien ook aan rennen. 

Voor ons is Sirius, omringd door honderden dementoren. In enkele miliseconden trekken Harry en ik onze toverstokken en rennen er heen, gevolgd door Hermelien. 

'Hermelien, denk aan iets wat je blij maakt!' schreeuwt Harry. 

Arme Hermelien. Ze doet zo haar best en is zo goed, maar een patronus kan ze niet. Haar gezicht is zo bleek als de maan en ik zie de zweetdruppeltjes lopen. Hetzelfde geldt voor Harry, die naast me 'expecto patronum' roept. 

Sirius is ondertussen lijkbleek gaan liggen en blijft ook stil. De dementors naderen en zijn nu vlakbij. Ik hijs mijn toverstok op. 

'Expecto patronum!' 

Een zilveren massa spuit uit mijn toverstok maar vormt niet de gebruikelijke wolf. Een dichte mist weerhoudt me ervan de reden erachter te vinden.

Hermelien is gaan liggen. Ik buig me even naar haar toe. Bewusteloos. Ze heeft haar best gedaan en dat heeft zijn tol geëist. Met mezelf spreek ik af dat ik Hermelien een patronus ga leren, zodra ik tijd heb.

Opeens hoor ik een hard gegil, gevolgd door een akelige lach. Een lach, bijna zo naar als die van Voldemort. Het komt niet uit het bos.
Het zit in mijn hoofd. Dit is een herinnering? Mijn naarste herinnering? Ik weet het niet. Ik weet niet waar deze herinnering vandaan komt. Ik weet niet wat het betekent en ik weet als helemaal niet of ik daar wel achter wil komen. 

'expecto... expecto..' 

Ik kijk om en zie Harry, lijkbleek en doodsbang. Zijn blik trekt me terug uit mijn eigen denken en ik roep opnieuw een patronus op. 

Weer lukt het niet. 

Ik val op de grond. Een vlaag woede trekt even door me heen en ik weet me op te richten naar de dementors.
'GODVER EXPECTO PATRONUM' schreeuw ik. Een dunne sliert zilver spuit dit keer uit mijn toverstok en blijft voor me hangen. Uitgeput kijk ik ernaar. Waarom kan ik geen patronus meer oproepen? 

Misschien weet ik het wel, maar wil ik het gewoon niet weten. Elke seconde voel ik energie uit mijn lichaam trekken en elke seconde word ik slapper. Door de dementors en het gevecht met Remus is mijn hele lichaam op. Op sommige plekken loopt het bloed er nog uit, op andere werken mijn spieren bijna niet meer. 

'Expecto- patronum' hoor ik naast me. Ook Harry valt op zijn knieën in het gras. Doodop.  Hij blijft de spreuk herhalen maar ik hoor zijn stem elke keer verzwakken. Het is over. Zelf met zijn drieën kunnen we ze niet aan en het enige wat ik nu hoop is dat Harry en Hermelien terug in de tijd kunnen. 

Ik laat me op mijn rug vallen, de stem en lach in mijn hoofd horen, en kijk nog met halfdichte ogen naar Harry. 

'Nee, Kate' fluistert hij zachtjes, maar valt zelf ook dan om. Ik zie een dementor zijn kant op zweven. Met mijn laatste krachten schuif ik mijn arm naar Harry toe, zoekend, en pak zijn hand. Ik voel nog net een zacht kneepje terug van zijn kant, terwijl de dementor steeds dichterbij komt.

Dan wordt alles om me heen koud en donker. 

-----------------------------

Daar ben ik weer! Sorry voor een weekend zonder hoofdstuk jongens. Ik had het heel druk en was het eigenlijk totaal vergeten. Bij deze dan het volgende deel. 

Wat voor herinnering denken jullie dat Kate had?