Slytherin girl

The cloak

Harry en ik lopen de gang in van de Griffoendor leerlingenkamer, pratend over de voorspelling die Zwamdrift heeft gedaan tijdens zijn examen. Elke keer als we andere kinderen tegenkomen, verlagen we automatisch onze stemmen of zijn we helemaal stil. 

'Je gelooft me toch wel, Kate?' vraagt Harry onzeker. 
'Ja natuurlijk! Ik-' er komt een jongen langs en ik ben even stil, 'ik weet dat dit waar is, Harry. Ik geloof je' antwoord ik. Enigszins opgelucht knikt hij. We komen bij het portret aan en klimmen snel achter elkaar naar binnen. Bijna worden we nog onder de voet gelopen door een groepje blije vijfdejaars. In de leerlingenkamer wachten Hermelien en Ron op ons, somber. 

'Scheurbek heeft verloren' zegt Ron. 'Hagrid heeft een briefje gestuurd.' 
Snel lezen Harry en ik het briefje. Het is even stil in de leerlingenkamer, terwijl we de onplezierige informatie verwerken. 
'Waar wachten we dan nog op?' zeg ik. 'We moeten naar Hagrid!' 
'Het is bij zonsondergang! Daar krijgen we nooit toestemming voor en we hebben de Onzichtbaarheidsmantel ook niet' zegt Ron teleurgesteld. 
'Die hebben we ook niet nodig' antwoord ik. Ik heb mijn vrienden nog niet verteld over de gave die ik onlangs ontdekt heb; onzichtbaar zijn. Misschien wordt het nu tijd om dat wel te doen. 

Niet veel later lopen we hand in hand richting het huis van Hagrid. Ik heb iedereen onzichtbaar gemaakt, maar daarvoor moeten we elkaar hand vast blijven houden. Door de oneffen paden is dat nog moeilijk, maar uiteindelijk komen we aan bij de enorme deur van de hut en kloppen aan. Na bijna een minuut doet Hagrid open en kijkt verward rond. Zijn ogen zijn nog een beetje opgezwollen en ik heb hem nog nooit zo somber gezien. 

'Wij zijn het' sist Harry. 'We zijn onzichtbaar. Laat ons binnen dan kunnen we onszelf zichtbaar maken.
'Jullie hadden niet motten komen' mompelt Hagrid, maar laat ons wel binnen. Zodra Hagrid de deur dicht doet, laat ik de hand van Harry los, waardoor ze allemaal zichtbaar worden. Ook Hermelien en Ron laten snel elkaars hand los. Als de situatie niet zo ernstig was geweest, had ik het misschien schattig gevonden. 
'Kunnen jullie nog met zijn vieren onder de onzichtbaarheidsmantel?' vraagt Hagrid verbaasd. Met een glimlach schud ik mijn hoofd. 
'De mantel ligt nog op school. Ik maakte ons onzichtbaar- ik leg je later wel uit hoe' zeg ik, als ik de verwonderde blik van Hagrid zie. Ook hij weet dat jezelf en anderen onzichtbaar maken een zeer gecompliceerde toverkunst is. 

Hij doet het met die informatie en draait zich weer om. Met bevende handen pakt hij de ketel. 
'Doe maar voor mij niet. Ik kom zo terug: even de mantel halen' antwoord ik. Ik sta op, kijk de anderen even aan, en loop daarna de deur uit.

Het is een zwoele avond en de inmiddels rode zon is bijna achter de bergen verdwenen. Geen leerling is meer buiten, wat logisch is door de avondklok. Het grind knerpt onder mijn voeten, terwijl ik op een hoog tempo naar de poorten van het kasteel loop. 

Op mijn hoede doe ik één van de grote deuren open en sluip naar binnen. De gang is compleet verlaten. Opgelucht zucht ik, totdat ik een harde klap achter me hoor. De deur was met een klap dicht gevallen. Doodstil blijf ik staan, mijn oren gespitst. En zoals ik had verwacht hoor ik na een tiental seconden het geluid van slepende voetstappen op de grond. Vilder komt er aan. Nu ben ik wel onzichtbaar, maar die kat is er sowieso ook bij. 

'Wie is daar?' klinkt de krakende stem. 

Even raak ik in paniek. Even vergeet ik wie ik ben en wat ik kan. Hoe kom ik langs hem?

Je kunt verdwijnselen. 

Natuurlijk. Ik kan verdwijnselen. Misschien kan ik het beter teleporteren noemen. Snel draai ik een rondje en een seconde later sta ik in de verlaten gang met het portret van de gebochelde heks. De gang is compleet verlaten en Vilder is bij de ingang. Kust is veilig dus. Ik tik met mijn toverstok op op het schilderij. 

'Dissendium.' 

Het schilderij vliegt open en snel ren ik heen en weer om de mantel te halen. Als ik terugkom is er nog steeds niemand in de gang. Voor de zekerheid stop ik de mantel onder mijn gewaad en maak mezelf onzichtbaar. Opgelucht loop ik de gang uit. 

Maar zodra ik de hoek om loop, hoor ik de eerste voetstappen alweer. Ik zou nu moeten weg moeten verdwijnselen, of de andere kant op lopen, maar mijn nieuwsgierigheid wint het. Ik loop richting de voetstappen, die vanuit de volgende gang komen. Inderdaad loopt er verderop een persoon, met zijn rug naar me toe. Ik had een leraar verwacht, maar nee, het is een leerling. 

En niet zomaar eentje. 

Op mijn tenen sluip ik dichterbij de blonde Zwadderaar. Een plan heb ik niet echt, maar eerst zal ik hem even goed laten schrikken. Als ik twee meter van hem verwijderd ben, stop hij opeens en ik blijf ook stokstijf stil staan. Hij kijkt achterom, waarschijnlijk omdat ook hij voetstappen gehoord heeft, maar ziet natuurlijk niemand. Doodstil blijf ik staan. Hij kijkt recht door me heen. Als hij één stap naar voren doet staat hij tegen me aan. Tot mijn opluchting haalt hij zijn schouders op en draait zich weer om. 

Mijn beurt. 

Als ik een meter achter hem sta pak ik met beide handen zijn schouders beet en roep heel hard: 'BOE'. Met een gil springt Draco de lucht in en ik maak me snel weer zichtbaar. Grijnzend kijk ik hem aan. 

'Slecht geweten, Malfidus?' 

'Waar kom jij opeens vandaan?' vraagt hij, deels verbaasd, deels geërgerd. Ik geef geen antwoord maar begin met lopen, en hij volgt me snel. 

'Waarom ben je hier eigenlijk nog? Hoor je niet in je leerlingenkamer te zijn?' vraag ik, met een opgetrokken wenkbrauw.
'Dat kan ik net zo goed aan jou vragen' snauwt hij terug. 
'Ik was iets vergeten, dus dat ging ik even ophalen' antwoord ik. De mantel klem ik goed tegen mijn lichaam aan met mijn arm. Draco lijkt even verbaasd door het antwoord. 
'Jouw beurt, Draco.' 
'Ik- ik wilde eigenlijk gaan kijken naar de terechtstelling van die Hippogrief' mompelt hij. Geschrokken kijk ik hem aan. Als hij dat gaat doen, komt hij Harry, Ron en Hermelien tegen! 
'Waarom zou je dat willen?' vraag ik. Hij haalt zijn schouders op.
'Ik mag toch wel zien hoe dat beest zijn straf krijgt?' 
'Oké, ten eerste-' zeg ik, '- mag je helemaal niet meer naar buiten nu. Het zou je straf opleveren en minpunten voor Zwadderich. Ten tweede is het afschuwelijk om te zien. Veel te veel bloed. En ten derde weet je best dat het volkomen je eigen schuld was dat hij je verwondde.' 
Draco kijkt me diep gekwetst aan en ik kan het niet helpen dat een mondhoek omhoog trekt. 
'Hoezo ik deed het zelf? Heb je wel gezien hoe gevaarlijk dat bee-' 

Hij houdt geschrokken zijn mond en ik hoor hetzelfde. Voetstappen. En die horen niet bij ons. We lopen ze tegemoet en er is geen deur van een lokaal in de buurt. 
'Verdomme' sis ik door mijn tanden. Dan is er maar één oplossing. Ik pak Draco's arm en trek hem een nis is. Daar maak ik ons onzichtbaar, zonder dat hij het zelf weet. Zijn arm blijf ik stevig vasthouden. 
'Mond dicht houden' fluister ik dringend. Hij knikt nerveus. De voetstappen klinken steeds harder en ik weet dat die persoon nu snel dichtbij komt. Voorzichtig steek ik mijn hoofd net voorbij de nis om te kijken of ik hem herken. 

Percy. 

'Kate!' sist Draco. Meteen schiet ik terug de nis in en leg mijn vinger op mijn mond. We mogen nu geen enkel geluid maken. 
Percy loopt met stevige stappen door en recht langs de nis waar we in verstopt staan. Hij kijkt niet eens om. Niet dat ik dat verwacht had, maar voor Draco kwam dit redelijk verrassend. Zodra Percy de hoek om is, trek ik Draco mee de andere kant op en we rennen richting de kerkers. 

Pas aangekomen bij de kerkers laat ik Draco los, want ons ook zichtbaar maakt. Hijgend komen we even op adem, ik iets sneller dan Draco. 
'Hij zag ons niet' zegt hij verward. Ik probeer onschuldig te kijken.
'Nee klopt, hij liep straal langs ons. Maar ik moet nu wel gaan, Draco. Tot morgen!' Ik geef hem geen kans om nog iets te zeggen en ren de trap omhoog op, richting de deuren van Zweinstein waar ik me onzichtbaar maar. Ik weet dat Draco daar nu beneden staat en zich afvraagt wat er net is gebeurd. 

'Ooit kom je het te weten' fluister ik, terwijl ik de deuren open duw en het buitenterrein van Zweinstein op loop.

-------------------

Wanneer denken jullie dat Kate aan Draco zal vertellen wie ze echt is?

xx