Slytherin girl

To Malfoy Manor

En eind van de middag sta ik dan in mijn kamer, met mijn eigen koffer voor mijn neus. Mijn vrienden en Noah zijn weg, naar Ron, en nu is het mijn beurt om mijn spullen in te pakken en naar Draco te gaan. Ik hoef niet heel veel mee te nemen, behalve wat schone kleding en toiletspullen. 

'Ben je er bijna klaar voor, Kat?' Mijn moeder komt mijn kamer binnenlopen. Ze gooit nog wat 'voor de zekerheid' spullen in mijn koffer. Ik knik en klap hem dicht. Ik heb alles. Ze zucht even. 
'Ik blijf het vervelend vinden dat ik je meteen een paar dagen moet missen, maar ik denk dat de heer Malfidus je meer nodig heeft dan wij.' 

Ik kijk dankbaar naar mijn moeder. De eerste paar dagen dat ik thuis was, heb ik mijn ouders urenlang bijgepraat over Zweinstein en de mensen daar. Voor mijn ouders heb ik geen geheimen, want zij zijn mijn grootste geheim, dus heb ik alles eruit gegooid. Van de rare dromen, tot Sirius Zwarts en de vraag van Perkamentus over Draco aan toe. 
We hebben de eerste paar dagen met zijn allen thuis doorgebracht en heel veel samen gedaan, maar na een tijdje moest mijn vader weer aan het werk en had ook mijn moeder weer dingen te doen. Daarom mocht ik mijn vrienden uitnodigen. Ook heb ik gevraagd of ik daarna door kon naar Villa Malfidus en hun reactie was verwarrend. 

Mijn moeder vond het direct goed; ze was zelfs enthousiast. Mijn vader was echter niet zo blij. Hij lijkt Lucius uit zijn jeugd te kennen en weet ook de geschiedenis van Sirius met die kant van de familie. Van de Malfidussen moest hij eigenlijk niks hebben, maar mijn moeder heeft hem overgehaald. Waarom ze zo enthousiast was, weet ik niet. Ze vond het waarschijnlijk gewoon leuk dat ik Draco wil helpen. 

'Pak je mijn arm? Dan verschijnselen we naar Villa Malfidus' zegt mijn moeder, terwijl ze haar arm al naar me uitsteekt. 
'Mam, dat kan ik zelf ook. Ik heb het afgelopen jaar geleerd, weet je nog' reageer ik lachend en ik verschijnsel even naar een paar meter verderop en weer terug. Weer zucht ze even, maar met een glimlach.

'Sorry, schat, ik vergeet gewoon dat we jou deze dingen niet hebben kunnen leren. Het is echt wonderbaarlijk dat je het uit jezelf geleerd heb zonder kleerscheuren! Het is best gevaarlijk.' 

Ik denk aan boek zes, waarin het verschijnselen geoefend wordt en aan boek zeven, waarin Ron zichzelf versprokkeld. Ik knik. 
'Dat weet ik. Maar Villa Malfidus is niet zo ver, dat moet lukken toch?' Villa Malfidus ligt hier niet ver vandaan, maar dat weet niemand. Ik lijk mijn moeder overgehaald te hebben, want ze trekt haar arm in. 

'Goed, dan gaan we.' 

Ik draai een rondje rond mijn as en voel mezelf in een nauwe buis geperst worden. Gelukkig landt ik niet snel daarna op de grond en kan ik weer ademen. Mijn moeder staat naast me met een trotse blik.

'Goed gedaan, Kate. En welkom bij Villa Malfidus.' 

Ze wijst maar haar arm naar voren en nu pas zie ik het immense landhuis dat voor ons ligt. Het is een donker landhuis, volledig gehuld in grijstinten, met een enorm ijzeren hek bij de ingang en daar achter meters tuin. In de tuin zie ik al meerdere witte en blauwe pauwen rondlopen en er staan bossen met duur uitziende planten. In twee hoeken staan twee enorme fonteinen, die sierlijk spuiten. Het huis is overduidelijk groter dan die van ons, maar het zou me verbazen als hij warmer en moderner ingericht is.

'Je vangt vliegen' klinkt de stem van mijn moeder plots. Ik klap mijn mond dicht, die blijkbaar open hing, en kijk weer naar haar. Ze grijnst.

'Dan is dit waar ik je achter laat, Kate. Veel plezier en ik zie je weer over een paar dagen. Doe de groeten aan Narcissa van mij!' 

Ze geeft me snel een zoen op mijn wang. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Ook de groeten aan pap, maar hoe moet ik die aan Narcissa doen? Ik kan onze identiteit niet onthullen!' 

Weer die grijns. Die echt Mergel grijns, die ik van haar geërfd heb. Ze weet meer dan ze zegt, dat zie ik in haar ogen. 
'Je vindt het juiste moment, dat weet ik. Tot ziens, Katelynn.' 

En dan verdwijnselt ze weg. Ik begrijp nu hoe irritant mijn vrienden het vinden als ik zo vaag doe. Zou Noah dit ook hebben? Vast wel. 

Ik duw het enorme hek open. Het piept en kreunt als de ijzeren spijlen opzij gaan, alsof het weigert iemand binnen te laten. Zouden de Malfidussen zo ook hun huis binnen gaan? Ik loop het terrein op en het grind knispert onder mijn voeten. Langzaam zet ik de passen richting de voordeur. Langzaam genoeg om alles in me op te kunnen nemen. 

De zon schijnt op de planten en fonteinen en brengt alles in een prachtig licht. Het weerkaatst op de witte veren van de pauwen. Wel vraag ik me af hoe het hier is als het stormt. Ziet de tuin er dan nog steeds zo glanzend uit? 

De pauwen hebben mij opgemerkt en komen klokkend mijn kant op lopen. Het zijn er een stuk of tien, zie ik. Ze zitten niet vast aan een touw, maar lopen vrij over het erf. 
'Hoi, jongens' zeg ik. Direct blijven alle pauwen staan en bekijken me goed. Achter de pauwen kan ik verder de tuin inkijken en zie een stukje achtertuin, met de rand van een zwembad als ik me niet vergis. 

Dan besluiten de pauwen dat ik oké ben. 

'Hoi, HOI, HOI HOI hOI hoi HOi!' 

Ik loop grijnzend naar de voordeur, geflankeerd door tien nieuwe gevederde vrienden. De voordeur is minstens drie meter hoog en van massief hout. Hij is compleet zwart en in het midden zit een klopper, een slangenkop erin gegraveerd. 

Drie keer klop ik op de deur. 

Het is even stil. Dan hoor ik heel zachtjes het geluid van schoenen in de hal. Er klinkt een klik, en nog eentje, en dan gaat de immense deur langzaam open. Het silhouet van een vrouw verschijnt, wiens gezicht zichtbaar wordt zodra het zonlicht erop valt. 

Narcissa Malfidus staat in de deuropening. 

De eerste blik die ik zag, was de kille blik voor de buitenwereld. Dan herkent ze me en verandert die blik. Hij verandert naar een warme glimlach. Een glimlach van een moeder. 

'Welkom, Katelynn' zegt ze. 'Kom binnen.' 

-------------------------------

Whoops, iets te laat. Hier is hij dan :)

Wat vinden jullie van Narcissa?  

Toetsweek komt eraan, echt heel veel zin in...