Slytherin girl

The stars

Het is avond als ik samen met Draco door de donkere gangen van Villa Malfidus struin. Mijn bezoek aan het landhuis is bijna ten einde: morgenochtend vertrek ik naar de Wemels. Ook Draco weet dit en zijn humeur gaat langzaamaan achteruit. Hij had liever gewild dat ik met zijn familie naar het WK was gegaan. Ik heb hem ervan verzekerd dat hij mij ook zal zien op het WK en dat ik ook met hem om zal gaan, mits zijn vrienden me accepteren. Daar nam hij genoegen mee. 

In de dagen die ik hier heb doorgebracht, zijn we vooral buiten geweest. We hebben zwerkbal gespeeld, hoewel Draco er niet tegen kon dat ik een betere jager was dan hij. Ik moet wel zeggen dat hij beter kan keepen dan ik, misschien omdat hij wat behendiger en sneller is door zijn talent als zoeker. 

Ook heeft Draco me mee genomen naar Wiltshire, het dichtstbijzijnde dorpje. Lucius was het hier niet zo mee eens, maar ik stond erop. Wiltshire is een dreuzeldorp en Draco is er dan ook maar weinig geweest. De enige van de Malfidussen die er wel eens komt is Narcissa, maar dan ook alleen als het nodig is. 
Toevallig was er precies een markt toen wij er waren. Nadat ik een blik op Draco wierp, besefte ik dat hij nog nooit een dreuzelmarkt had gezien. Met grote, en licht achterdochtige, ogen bekeek hij alle kraampjes. Ik probeerde een markt eens door zijn ogen te bekijken. Hij ziet tientallen kraampjes, vol met allemaal onbekende voorwerpen in felle kleuren. Erachter staan kleine dikke mannetjes of tengere vrouwtjes die hun longen uit hun lichaam schreeuwen om kopers te trekken.  

Ik heb op de markt meerdere dreuzelvoorwerpen gekocht, waaronder een enorme badeend die ik aan meneer Wemel ga geven. Draco had me gevraagd of die gele eend 'nog iets deed', waarop ik lachend had geantwoord van niet. Zijn antwoord was een gemompelde 'rare dreuzels'. 

In het landhuis heb ik samen met Narcissa nog een taart gebakken, volgens een tovenaars recept. Als kers op de taart had ik nog wat confetti eruit laten schieten, wat nog uren daarna in Draco's haar zat. Hij zag er dan ook de lol niet heel erg van in.

En dan kom je al snel bij de laatste avond aan. De zon is al even onder en Narcissa en Lucius zijn dan ook al gaan slapen. Door de ramen schijnt de maan naar binnen en gigantische sterrenhemel waakt boven ons. 

'Kan je naar het dak?' vraag ik nieuwsgierig. Volgens mij is het uitzicht prachtig. Draco stopt met lopen bij een kleine houten deur en kijkt me met een opgetrokken mondhoek aan. 
'Natuurlijk.' 

Een steile trap leidt ons naar een van de torens van het landhuis. Het lijkt op de astronomietoren op Zweinstein. Om ons heen zijn geen muren, alleen een dak. Ook dat verdwijnt als Draco met zijn toverstok een patroon op een plaat tekent. Boven ons verschijnt een prachtige sterrenhemel. Ik ga op mijn rug liggen en bekijk de fonkelende sterren. Draco komt naast me liggen. Even is het stil. 

'Kom je hier vaker?' vraag ik zachtjes.

Het duurt even voordat hij antwoord geeft, misschien omdat hij twijfelt, ik weet het niet. 'Ja,' zegt hij uiteindelijk. 'Als ik niet kan slapen. De sterren zijn best fascinerend en ik kan hier rustig nadenken over dingen.' 

Ik glimlach. 'Jij bent ook een groep sterren, maar dat weet je vast wel.' Hij knikt en wijst richting het noorden. 
'Je kan ze van hier af niet zien, daarvoor moet je meer noordelijk' legt hij uit.

'Katelynn,' zegt hij opeens. Ik kijk opzij en mijn ogen ontmoeten de zijne. 'Ben je gelukkig?' 

Ik kijk hem raar aan, verrast door de plotselinge vraag. Dan draai ik me weer naar de sterren en knijp mijn ogen een beetje samen om ze beter te zien. 

'Ja, ik zou wel zeggen dat ik gelukkig ben. Ik heb weinig om over te klagen.' Ik zei expres 'weinig' in plaats van 'niks'. Ik heb zeker wel iets om over te klagen, maar dat is nu achtergrond informatie. Ik kijk weer naar Draco en geef de vraag terug, hoewel ik het antwoord al weet, denk ik. 

'En jij?' 

Draco kijkt me niet aan als ik de vraag stel, maar ik beweeg mijn hoofd niet weg. Mijn ogen scannen zijn gezicht, zoekend naar tekenen die ik ook zie. Hij slikt even goed en als hij antwoordt, is zijn stem net iets schorder. 

'Nee.' 

Ik vraag niet verder. Ik weet dat ik bij een Zwadderaar voorzichtig met zijn met mijn vragen, maar ik weet ook dat ik hier Draco even fragiel heb gezien. Iets wat ik waarschijnlijk niet vaak meer zal zien. Ik schuif wat dichterbij en leg mijn arm om zijn schouders heen. Zo kijken we in stilte verder naar de sterren. De sterren, die nooit zullen vertrekken en alles zien. 

Ik weet dat Draco ook niet snel weer gelukkig zal worden. De komende jaren zullen steeds donkerder worden, maar ik zal alles doen om hem er doorheen te slepen. Ik heb het Perkamentus beloofd. 

----------------------------------------------------------------------

SORRY

Ik ben heel erg verlaat met dit hoofdstukken en ik had eigenlijk beloofd dat hij er gister op zou staan. Door persoonlijke gebeurtenissen heb ik hier geen tijd voor gehad, dus daarom een dagje later. 

Ik zal er voor zorgen dat dit weekend er weer een lang deel op staat :)