Slytherin girl

Darkness

Waar ben ik? 

Het is de eerste gedachte die door me heen schiet. Het is zwart om me heen. Alsof iemand het licht heeft uit gedaan. Ik kan me niet bewegen, noch iets zien. Paniek komt op. Ben ik dood? Versteend?

Oké, stop. Zet het op een rijtje Kate. Wat is er gebeurd? Het enige dat ik me nog kan herinneren is dat ik een zwerkbalwedstrijd speelde. Wat is er toen gebeurd? Heb ik een beuker tegen me aan gekregen? Gevallen? Ik heb geen idee. 

Opeens hoor ik zacht wat stemmen in de verte, die steeds dichterbij komen. 'Is ze al wakker?' klinkt een bekende stem. Hermelien?
'Nee, ze ligt nog steeds in coma.' Ik gok dat dat mevrouw Plijster is.
'Hey Hermelien, Ron, Ginny, Marcel' zegt nog iemand. Harry! Ligt hij  naast me? Zijn stem klonk zo dichtbij. 

Dan schiet me ook dat weer te binnen. Hij was gevallen tijdens de wedstrijd. Ligt Draco dan ook hier?
'Rot op modderbloedje'
Ja dus. Als ik had kunnen zuchten had ik dat gedaan. Ik vraag me af of het hier nog niet is afgebroken nu die twee samen op de zaal liggen. 

'Hou je mond Malfidus' sist Harry. 

Mijn bed deukt aan de zijkant een beetje in.
'Dag Kate' zegt Hermelien zachtjes. 'Je ligt hier nu al 3 dagen in coma. Word alsjeblieft wakker.' 
'Het spijt me dat we de wedstrijd verloren hebben Kate en dat je hier ligt. Zo had het niet moeten gaan' zegt Harry. 'We missen je.' 

'Aw, kan Potter niet zonder zijn vriendinnetje?' klinkt de stem van Draco. Dit keer hoor ik geen sneer van mijn vrienden naar hem. Het blijft verbazingwekkend stil. Dan vult een pets de ruimte. Ik kan een kreun van Draco en een 'goed zo Ginny!' onderscheiden. Ik grijns. Daar had ik bij willen zijn. 

'Jongens, ik zweer dat ik Kate net zag grijnzen' zegt Marcel plots. Ik had hem waarschijnlijk nu heel verbaasd aangekeken.
'Dan kan niet Marcel, ze is in coma.' 
'Jongens en meisjes, de zaal verlaten alsjeblieft' hoor ik plots. Dag jongens.. Mopperend hoor ik mijn vrienden de zaal verlaten. Het wordt weer stil.

Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij gaat,  maar plots voel ik de zijkant van mijn bed weer inzakken.
'Hey Kate' klinkt de stem van Harry zacht. 'Het spijt me heel erg. Ik had die snaai gewoon moeten pakken, dan had jij hier niet gelegen. Word alsjeblieft weer wakker.'

Uit alle macht concentreer ik me op zijn gedachten. Harry? probeer ik. Geen reactie. Nog sterker. Meer concentratie is er nodig. Harry? 
'Ja?' zegt hij plots. Een gevoel van blijdschap trekt door me heen. Ik kan communiceren met ze! Hoe ik het kan, laat ik achterwege. Het boeit me nu te weinig om me af te vragen hoe dit kan. 

Kan je me horen  HarrY?

'Ja ik kan je horen. Hoe voel je je?' Ik hoor verbazing in Harry's stem. 

Het gaat wel goed met me. Ik zie niet heel veel, maar kan wel alles horen. We hebben de wedstrijd gewonnen toch? 

'Nee, we hebben verloren. De dementors kwamen en ik-'

Harry's stem stokt een beetje in zijn keel. Ik weet dat de dementors het probleem waren en ik wil zeggen dat het niet zijn schuld is en dat alles goed komt, maar ik kan het niet. De teleurstelling van het verlies van mijn eerste wedstrijd is enorm.

'Zeg Potter begin je spoken te zien? Tegen wie praat je?!' roept Draco plots.
'Heb je hem weer' fluistert Harry, maar hij roept niks terug. Dat vindt hij het waarschijnlijk niet waard. Opeens bedenk ik me iets. 

Harry, je bezem? Is hij..?

'Stuk' mompelt hij nu duidelijk zachter. Voor Draco of omdat hij verdrietig is, ik weet het niet. Het komt goed. Voor je volgende wedstrijd heb je een nieuwe. Ik beloof het. 
Hij wil iets zeggen, horende aan het geluid dat uit zijn mond kwam, maar wordt onderbroken door mevrouw Plijster. 

'Potter, juffrouw Verbrugge moet rusten! Gaat u anders maar naar uw vrienden toe. Ze wachten op u in de grote zaal bij het diner.' 

Mopperend verlaat Harry de ziekenzaal. Zijn voetstappen sterven weg en ik hoor de deur dichtslaan. Het wordt weer stil in de ziekenzaal, op wat gemompel van Draco na. Het is dus al avond, bedenk ik me. 

'Kate?' 

Het is Draco die naar me vraagt. Waarschijnlijk ik mevrouw Plijster weer weg, anders had hij dit nooit gedaan. Een zachte zucht klinkt.
'Natuurlijk antwoord je niet; je bent in coma. Ik snap niet waarom die Potter opeens dingen ging zeggen alsof hij antwoorden gaf.' 

Hij stopt even met praten en ik hoor voetstappen mijn kant opkomen. Draco gaat op de rand van mijn bed zitten en pakt mijn hand.
'Ik weet niet precies wat er gebeurd is met je Kate, maar word alsjeblieft beter. Ik heb je nodig. Het spijt me als ik me als een klootzak gedraag. Het spijt me als ik gemeen ben tegen je. Ik kan gewoon niet tegen Potter en Wezel. Jij bent anders. Ik mag je graag. Hadden we maar de kans om een keer een goed gesprek te hebben.' 

Ongewild moet ik glimlachen. Soms is het echt een heer. Opeens voel ik zijn lippen die hij zachtjes op mijn wang drukt.
'Die verdiende je' zegt hij, en ik hoor aan zijn stem dat hij glimlacht. Dan staat hij op en loopt weer naar zijn eigen bed. 

Dit is dus de echte Draco. Iemand die wel om anderen geeft en inziet dat hij anderen nodig heeft. Hij laat het alleen niet zien. Hij doet alsof. Niet dat me dat nog niet duidelijk was, maar het verklaart veel. Het verklaart zijn gedrag als ik met mijn vrienden ben en als ik alleen ben.

Dan schiet me iets te binnen. Ik voelde dat hij me een kus gaf. Dan lig ik toch niet meer in coma? Of wel? Nog één keer probeer ik mijn ogen te openen, terug te keren naar de werkelijkheid. Weer in het normale leven te komen. 

En ik word verblind door fel licht.