Slytherin girl

The shrieking shack

Met een bobbel onder mijn jas, gevormd door de mantel, ren ik terug richting het huisje van Hagrid. Ik heb geen idee hoeveel tijd er voorbij is gegaan en hoop maar dat Harry Ron en Hermelien er nog zijn. 

Ik weet dat ik het fout heb als ik een groepje mannelijke stemmen hoor naderen. Direct maak ik mezelf onzichtbaar en duik naar een boom toe. Vanaf daar kijk ik toe hoe Perkamentus, Droebel en Vleeschouwer naar Zweinstein lopen. Twee van de drie zien eruit alsof ze een moord willen plegen, en eentje is in een zeer goed humeur. 

Als ze langs me lopen, zie ik Perkamentus mijn kant op kijken. En als ik me niet vergis, gaf hij net een knipoog in mijn richting. Hoe doet die man dat?

Ik loop verder het buitenterrein op, zoekend naar mijn vrienden. Een paar minuten later hoor ik een korte hoge gil, verderop. 
'Hermelien' fluister ik. In mijn gedachten sla ik mezelf voor mijn hoofd. Dat ik daar niet eerder op ben gekomen. Ik weet waar ze zijn: de beukwilg.

Ik begin te rennen naar de plek van de enorme boom. De boom staat een redelijk eind verwijderd van het huisje van Hagrid en als ik daar aankom, is er ook niemand meer te zien. Ik had niets anders verwacht. Ze zijn de tunnel al in. Ik verander in mijn faunatenvorm en ren ook de tunnel in.

Daarbij merk ik niet dat ik de mantel verlies. 

Op vier poten ben ik een stuk sneller dan Harry en Hermelien. Bovendien moeten zijn vaak bukken, omdat de tunnel zo laag is. Als snel heb ik ze in het zicht. Ze hebben me nog niet gezien en als ik een paar meter van ze vandaan ben, verander ik weer terug. Daarbij stoot ik wel hard mijn hoofd tegen de bovenwand aan. 

'Auw' sis ik, terwijl ik over mijn hoofd wrijf. Geschrokken kijken Harry en Hermelien om.

'Kate!' zegt Harry opgelucht. 'Hoe heb je ons gevonden?'

'Zoals altijd' antwoord ik en loop verder de tunnel in. 'Kom op, Ron heeft ons nodig!' Ik weet dat Hermelien en Harry hier geen genoegen mee willen nemen, maar de situatie is te ernstig en dat snappen ook zij. 

Na wat een eeuwigheid lijkt komen we aan in het Krijsende Krot en lopen de trap op naar boven. We blijven staan voor een lelijke oude deur die ons leidt naar de plek waar Sirius de afgelopen tijd heeft doorgebracht. Uit de kamer klinkt zacht gekreun, waarschijnlijk Ron. 

'3, 2, 1' fluister ik en op hetzelfde moment geven Harry en ik een trap tegen de deur, waardoor hij open vliegt. De scharnieren protesteren hevig en even ben ik bang dat hij eruit vliegt. 
Op het stoffige bed zit Ron, met zijn been in een onnatuurlijke houding. 

Harry en Hermelien rennen naar hem toe, maar ik blijf in de deuropening staan en kijk naar links. Daar in de hoek staat Sirius en hij geeft me snel even een knipoog.

'Hij is de hond! Hij is een faunaat' kreunt Ron, met zijn hand wijzend naar Sirius. Harry en Hermelien draaien zich om, waardoor ook zij Sirius zien staan.

'Expelliarmus!' roept hij en de toverstokken van Hermelien en Harry vliegen naar hem toe. Ik sta te ver weg voor de spreuk om te binden, dus mijne hou ik in mijn zak. Snel loop ik richting de rest en ga naast Ron zitten. Verzorgend sla ik een arm om zijn schouder.

'Ik wist dat je zou komen en geen leraar zou halen. Dat zou je vader ook gedaan hebben. Dat maakt het makkelijker.'

Oh verdomme Sirius, moet het altijd zo dramaqueen? Vlug kijk ik naar Harry en zie een onbekende woede flakkeren in zijn ogen. Zodra hij een stap naar voren doet, pakken Hermelien en Ron, die was opgestaan, hem vast. 

'Nee, Harry' fluistert Hermelien. Ik weet niet of ik angst of woede hoor in haar stem, maar ik zie in ieder geval dat ze bleek weggetrokken is. 

Ik zie Ron even gevaarlijk wankelen, bleek van de pijn, maar toch vindt hij de kracht om zich tegen Sirius te richten. 
'Als je Harry wilt vermoorden moet je dat ook met ons doen!' 

'Ga liggen' antwoordt Sirius rustig. Ik zie in zijn ogen dat Ron hem aan James deed denken. Die zou precies hetzelfde gereageerd hebben. 'Zo wordt dat been er alleen maar erger op.'

Met een zachte dwang pak ik Rons arm en trek hem weer op het bed. Hij stribbelt tegen en blijft naar Sirius kijken.
'Hoor je me!' zegt hij. 'Dan moet je ons alle vier vermoorden!' 

'Er zal hier vanavond maar één moord gepleegd worden' zegt Sirius met een grijns.

'Oh ja? Hoezo?' roept Harry. Hermelien blijft hem vasthouden, wat ook nodig is. 

Ik spring op van het bed. 'Oh bij Merlijns baard, Sirius, moet dit nou allemaal zo dramatisch!' roep ik tussendoor. Iedereen in de kamer verstijfd en voor het eerst kijkt Harry me aan. Ik zie pijn in zijn ogen.

'Je kent hem' zegt hij. Zijn stem is schor en het is meer een conclusie dan een vraag. Ik knik, terwijl ik vanuit mijn ooghoeken naar Sirius kijk. 
'Je wist ook dat hij hier verbleef en een faunaat is' gaat Harry verder. Schuldbewust knik ik nog een keer. Ik loop een paar passen de kamer in. 

'Dan weet je ook dat hij mijn ouders vermoord heeft!' sist Harry, die weer heftig los probeert te komen. 
Nog voordat ik kan antwoorden rukt hij zich los en stormt op Sirius af. Normaal gesproken zou Sirius hem makkelijk kunnen handelen, maar hij zag het totaal niet aankomen en kan zich niet afweren.

In een paar seconden tijd liggen Harry en Sirius op de grond, vechtend. Snel rent Hermelien er ook heen, en ik zie dat Ron ook wil opstaan.
'Zitten blijven, jij' zeg ik streng, en een voor hem onbekende kracht duwt hem terug op het bed. Ik kijk naar de anderen.

'STOP' schreeuw ik een keer hard en met een klap vliegen ze alle drie uit elkaar, allemaal naar een andere kant van de kamer. Daar zitten ze vast en kunnen ze niet van hun plek af komen. Harry heeft zijn toverstok al in zijn hand en die van Ron en Hermelien liggen naast Hermelien. 

'Deed jij dat' sist Harry. 

Ik knik als bevestiging, licht verbijsterd over de kracht waarmee ik dit deed. Ik kijk naar Harry, die verwilderd van mij naar Sirius staart. 
'Sirius heeft je ouders niet vermoord, Harry, niet letterlijk tenminste.'

Het is even stil.

'Nee, want hij heeft ze verraden aan Voldemort en die heeft ze vermoord' zegt Harry zacht, terwijl hij zich probeert los te rukken. Zijn stem beeft.

Opeens klinken er beneden voetstappen. Remus is er.

--------------------------------

Weer een hoofdstuk!

Wie is jullie favoriete Marauder?

xx