Slytherin girl

Oblivate

'Mama en papa houden van je Kate. Altijd' 

Een onbekende vrouw kijkt me lief aan. Achter haar staat een man, met nog een baby in zijn hand. 'Ooit zullen we ons weer herenigen. Ooit zullen we veilig leven. Samen.' Ik kijk naar de vrouw, die zo bekend aan voelt. Ze bellen aan bij dreuzels en mijn vader doet open. Achter hem staat mijn moeder.
'Wie zijn jullie en wat komen jullie doen?' vragen ze verbaasd. Schichtig kijkt de onbekende vertrouwde vrouw om zich heen. 

'Oblivate' 

De ogen van mijn vader en moeder worden wazig en ze missen het besef van de tijd. 'Jullie hebben een dochter, genaamd Kate. Jullie voeden haar gewoon op als een dreuzel. Ooit zullen jullie dit begrijpen' zegt de vrouw. Mijn vader en moeder knikken en hun zicht wordt weer helder. 

'Waarom heeft u onze dochter vast?' vraagt mijn vader plots. De onbekende vrouw mompelt iets en geeft me snel terug aan mijn vader.
'Sorry we hebben volgens mij aangebeld bij het verkeerde huis. Fijne dag nog verder.' De onbekende man kijkt mijn ouders vriendelijk aan. Zij knikken twijfelend.

Ze draaien zich weer om de gang in en sluiten de deur. Vlak voordat hij dicht gaat, zie ik de vrouw verdrietig naar me zwaaien. De tranen stromen over mijn wangen, ook al weet ik niet waarom. 

'KATE WAKKER WORDEN' 

Hijgend schiet ik overeind. Hermelien trekt net haar hoofd weg voordat we tegen elkaar aan botsen. 'W-waar ben ik?' vraag ik en ik kijk verward om me heen. Hermelien zit op het einde van mijn bed terwijl ze me bezorgd aan kijkt. De gordijnen van mijn bed zijn nog steeds gesloten, maar ik kan het protest van onze medekamergenoten horen. 

'Murmelio' fluister ik zacht. Nu kunnen ze ons niet meer horen. 'Hermelien wat is er gebeurd?' Ik werp een blik op mijn wekker. 4 uur 's ochtends. Het was dus een droom. 'Je riep allemaal dingen in je slaap. Ik werd er wakker van en ging kijken wat er was. Je riep of mompelde dingen als 'onbekend, baby, mama, papa en oblivate'' legt ze uit. 

Het was een droom.

Maar niet zomaar. 

'Ik herinnerde me iets van vroeger. Ik droomde het eigenlijk, maar het leek te echt. Ik zag.. Mijn ouders en- andere mensen? Het was heel raar' mompel ik. Ik probeer alles zo goed mogelijk aan Hermelien uit te leggen en beschrijf elk detail. Ze kijkt continu nadenkend. 

'Dus je echte ouders hebben je 'ouders' betoverd, zodat ze dachten dat jij hun dochter was?' vraagt ze uiteindelijk. Ik knik. 

In de stilte die volgt staar ik voor me uit. Wie zouden het zijn geweest en welke reden hadden ze om me bij mijn peetouders, om het zo te zeggen, te brengen. En bovenal. Wie zijn ze? 

'Kate hoe zagen ze eruit?' Ik schrik op. 'Uhm' mompel ik en moet diep graven om terug bij de droom te komen. 'Mijn vader had bruin haar en een wipneusje. Mijn moeder zwart haar en groene ogen. En mijn vader had nog een baby op zijn arm. Dat betekent dat er dus nog iemand is. Ik heb een zus of broer.' 

Hermelien krabbelt de dingen ondertussen op een klein papiertje. Ik kijk naar mijn gewaad. Daar in de zakken zitten de brief, bladzijde en ketting. Ze zitten er al de hele vakantie in. Zal ik ze laten zien? Nee, ze zal het nooit goed vinden dat ik die heb. 'Kate, vind je het erg als ik weer ga slapen? We beginnen morgen gewoon het eerste' vraagt Hermelien. 'Ga maar. Ik ga nog even naar de leerlingenkamer denk ik' mompel ik. Ze staat dankbaar op en loopt naar haar eigen bed. 

Ik zoek mijn toverstok, die ik uiteindelijk onder mijn bed vind en sta ook op. Op mijn tenen sluip ik de slaapzaal uit. Boven aan de trap blijf ik staan. Je kan natuurlijk normaal naar beneden lopen, maar het kan ook anders. 'Glisseo' fluister ik. De trap verandert in een glijbaan en geruisloos glijd ik naar beneden. Daar kan ik me nog net opvangen, voordat ik op de grond pletter. 

Verbaasd kijk ik op. Voor me op de bank zit een persoon in elkaar gedoken, starend naar het haardvuur. 'Harry?' vraag ik voorzichtig. Hij kijkt geschrokken op. 'Kate?' Ik loop naar hem toe en plof naast hem neer. Samen staren we naar het haardvuur. 

'Waarom zit jij hier?' vraag ik tenslotte. Het duurt even voordat hij antwoordt. 'Ik slaap de laatste tijd slecht en ook nu kon ik niet slapen. Toen ben ik maar naar de leerlingenkamer gegaan. 
Trouwens, ik hoorde iemand roepen in de meisjes slaapzaal een aantal minuten geleden. Was- Ben jij?' 

Nog voordat hij zijn vraag kan afmaken knik ik. 'Ja dat was ik' zeg ik en ik leg hem het hele verhaal uit. Samen praten we er lang over. Allebei kinderen, opgegroeid zonder hun echte ouders. Kinderen die ze misschien wel nooit terug zullen zien. Het enige verschil is dat Harry wel precies weet wie zijn ouders waren, maar ik niet. 

'Weet je het al?' vraagt Harry plots. Ik trek mijn wenkbrauw op. 'Wat weet ik al?' 
'Je achternaam.' Ik moet even nadenken over wat hij ermee bedoelt. Waarschijnlijk dus wie mijn familie is. Ik schud zacht mijn hoofd, terwijl ik mijn blik weer op het haardvuur richt. 'Ik heb wel een vermoeden, maar ik weet niet of ik dat wel wil' mompel ik. Hij kijkt me niet begrijpend aan, dus ik geef hem de brief van Julia. 

Terwijl hij hem leest, speel ik een beetje met het vuur. Ik laat slang verschijnen en verdwijnen. Leeuwen en vossen. Het laait op of gaat bijna uit. Het voelt fijn om het te kunnen besturen. Hoe zou macht voelen? Als je over alles en iedereen de controle hebt? Ze zouden je verafschuwen, maar niet tegen je in durven te gaan. Mensen zijn bang voor je, maar proberen het te verbergen. 

Behalve die paar. Die uitzonderingen. De mensen die het verzet tonen. Ik zucht. De orde van de feniks toonde verzet tegen Voldemort. Tegen zijn regime. 
'Waar denk je aan?' Harry kijkt me nieuwsgierig aan. Ik zie opeens dat ik mijn gedachten in het vuur heb geuit. Hij heeft de hele tijd mee zitten kijken. 'Ik dacht aan hoe het zijn als je de macht zou hebben, zoals Voldemort wil. Ik bedoel. Iedereen is bang voor je, of verzet zich tegen je. Dat is toch vreselijk?' 

Harry geeft de brief weer aan mij en knikt instemmend. 'Ik snap ook niet wat er mis is gegaan bij hem' mompelt hij. Ik ga iets meer tegen hem aan zitten en laat mijn hoofd op hem steunen. Ik merk dat hij na een paar seconden hetzelfde doet. Snel mompel ik een paar spreuken zodat mensen ons niet zullen zien morgenochtend. 

'Kate?' mompelt Harry nog. Ik kijk vragend omhoog. 'Ja?' 

'Ik ben blij dat je mijn vriendin bent.' 

Ik glimlach even. Harry sluit zijn ogen en snel is hij in slaap. 'Ik ben ook blij dat ik jou vriendin ben, Harry James Potter' fluister ik zacht. 

Vervolgens laat ik me ook gaan. 

----------------------

Sorry dat het tegenwoordig zo lang duurt voordat ik een hoofdstuk update, maar ik denk er gewoon echt niet aan. Zodra het kerstvakantie is, zullen ze weer sneller komen.