Slytherin girl

Draco's boggart

Rustig loop ik door de gangen van Zweinstein, denkend aan de ontmoeting met mijn mede-Griffoendor gistermiddag. Een licht schuldgevoel heb ik wel, maar dit was het beste. Alleen het geluid van mijn voetstappen is te horen in de gangen. De avondklok is een halfuur geleden in gegaan, dus de gangen hier zijn zo goed als leeg. 

Op een stelletje witblonde haren na. 

Verbaasd kijk ik de richting op waar ze verdwenen. Ik zou zweren dat ik Draco net dat lokaal daar in zag schieten. Waarschijnlijk door het geluid van voetstappen, want hij hoort ook helemaal niet meer buiten te zijn Wat moet hij nou zo laat? Snel loop ik erheen. Voor de deur van het lokaal blijf ik staan. Ik lees de tekst op het naambordje één keer, twee keer, drie keer, maar op geen enkele manier komt in mij op waarom Draco in dit lokaal zou moeten zijn. 

Verweer tegen Zwarte Kunsten.

Door nieuwsgierigheid gebrand duw ik de deur open, die blijkbaar niet op slot zit, en ik stap het lokaal binnen. Daar, voorin het lokaal, staat hij, met zijn rug naar mij toe. Hij zwaait zachtjes met zijn staf en ik hoor zacht gemompel. Voor hem staat een kast. Plotseling schudt de kast hard heen een weer, alsof er iets in zit wat eruit wil. 

Dan herken ik plots de kast: de boeman. 

Ik kan me de les met de boeman herinneren en besef me plotseling dat Draco toen niet aan de beurt is gekomen. Blijkbaar wil hij het dan op eigen houtje doen. Waarom wil hij weten wat zijn grootste angst is? Om zich te bewijzen? Ik zou het niet weten. Wat zou er komen? Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar zijn boeman, dus ik besluit even te blijven staan. Ik kijk naar Draco die zich concentreert op een spreuk. 1 en 1 is 2 dus de spreuk die hij oefent is riddikulus. 
Hij schijnt hem te weten, want hij stop met de beweging herhalen. Ik zie hem zijn blik op de kast richten. Zijn handen klemmen zich om zijn toverstok heen. Hij ademt een keer diep in en uit en richt vervolgens zijn toverstok op de kast.

'Alohomora' 

De verschillende sloten op de kast klikken één voor één open. Krakend komt de deur op een kier. Het blijft stil. Enkele seconden tikken weg. 

Dan stapt Lucius Malfidus uit de kast. 

Het is dat mijn gedachtes nog helder waren, maar ik had bijna een verbaasde kreet geslagen. Draco's grootste angst is zijn eigen vader? Ergens had ik het kunnen weten, maar toch. Het idee alleen al. 
Volgens mij is Draco zelf nog verbaasder dan ik. Het gebeurt niet vaak dat je je eigen vader als grootste angst hebt.
'Pa?' stamelt hij. Lucius loopt dreigend op hem af met zijn stok op hem gericht. 'Jij mislukkeling' galmt zijn stem door het lokaal. Draco krimpt kort in elkaar. Lucius' blik is kil en hard. Het is de eerste keer dat ik de oudste Malfidus in het echt zie en hij is in het echt net zo hooghartig en kil als in de boeken. 

'Hoe durf je je mijn zoon te noemen? HOE DURF JIJ JE EEN MALFIDUS TE NOEMEN?' 

Het lijkt wel alsof Draco bij elk woord meer in elkaar krimpt. Hij heeft zich op de grond laten vallen en kijkt omhoog. Zijn toverstok trillend in zijn handen. 
'Nee pa, alsjeblieft' jammert hij. Zelfs van achter in het lokaal kan ik de tranen over zijn wangen zien rollen. Lucius zet nog een stap dichterbij. Hij staat nu nog maar een paar stappen van hem verwijderd. 

'Hoe durf jij je nog te vertonen' zegt Lucius terwijl hij zijn stok op Draco richt. 'Riddikulus' stottert Draco. De boeman gaat niet terug de kast in. Nee, hij verandert weer. 

In mij.

Met grote ogen kijk ik naar hoe ik daar sta, dreigend kijkend naar Draco.
'Jij slappeling, zwakkeling, mislukkeling' hoor ik mezelf zeggen. Ik ben te verward om te reageren. Is hij nou bang van mij, of dat ik hem een mislukkeling vind? Als ik eerlijk ben gok ik op het tweede. 

'Je bent niks waard Draco. NIKS. Niemand geeft om je.' sist de boeman-ik. 'Niemand zou je missen als je van de toren afspringt.' 
Oké dit gaat wel heel ver. Straks pleegt dat kind nog zelfmoord door een boeman. Vlug ren ik naar voren en spring tussen Draco en de boeman in. 

'Kate?' stamelt hij achter me. 'Wat doe jij-' Met een simpel handgebaar laat ik hem zwijgen. Mijn concentratie en aandacht gaat uit naar de boeman voor me. Mijn stok in mijn hand geklemd. Hij verandert dit keer niet in mijn ouders en zus. Natuurlijk verandert hij niet in mijn ouders en zus. Die angst is voorbij en heb ik geaccepteerd.

Hij verandert in mijn vrienden. 

Ik zie iedereen langskomen. Eén voor één staan ze voor me, kijken ze me diep in de ogen aan en vallen dan dood neer. Iedereen om wie ik geef. Inclusief Draco. Ik slik even. 
Na de zoveelste dierbare die sterft, verandert hij in een wolf. Een wolf die ik meteen herken. Het is mijn faunatenvorm. Het dier gooit zijn kop in zijn nek en begint te huilen. Trillend van top tot teen richt ik mijn toverstok op.

'Riddikulus' 

-----------------------------

Whoop, weer een hoofdstukje. Hij is niet heel lang dit keer. 

Wat zou jullie Boeman zijn? 

Mijne is denk ik hetzelfde als die van Kate: mijn familie en vrienden die voor mijn ogen sterven.