Slytherin girl

If you really love her

Draco loopt door de lege gangen van villa Malfidus. Het WK Zwerkbal is over twee dagen en Kate is dan ook weer vertrokken. Ze is door naar het huis van de Wemels. Daar zou ze samen met Griffel en Potter nog een paar dagen zijn voordat het WK begint.

Hij voelt haar afwezigheid nu al. De kille leegte van het huis drukt als muren tegen hem aan. Hij mist de schaterende lach, die felle blauwe ogen, het rond zwierende blonde haar, haar positieve kijk, haar humor en alles wat er nog bij Kate hoort. Als ze door hun huis liep, zag je alles en iedereen om haar heen even oplichten.

Zelfs zijn moeder kan het niet ontkennen dat ze haar mist. Hij ziet het aan haar gedrag. Als hij binnenkomt en hij is alleen, als ze gaan eten en ze eigenlijk wil zeggen dat ze op Kate moeten wachten, maar dan bedenkt dat ze er helemaal niet is. Als ze beide namen wil roepen, maar zich halverwege bedenkt.
Kate en zijn moeder hadden een bijzondere band voor mensen die elkaar maar een paar dagen kennen. Ze hadden veel gemeen en konden uren met elkaar praten en lachen. Zijn moeder krijgt niet vaak bezoek en hij zag dat het wat met haar deed dat Kate hier rond liep. Kate voelde voor zijn moeder bij de eerste paar minuten al als de dochter die ze nooit gehad heeft.

Kate heeft zijn vader nog niet ontmoet, maar hij heeft haar gezien. Hij weet beter dan te geloven dat zijn vader de hele dag weg was, al die dagen lang. Hij heeft zijn gezicht gezien in de ramen van hun huis, hij heeft de deur gehoord die zachtjes dicht ging als ze eraan kwamen, hij heeft die oordelende blik gevoeld in zijn rug. 

Zijn vader mag haar niet. Hij weet niet waarom en misschien wil hij het niet eens weten. Vanaf het eerste moment dat hij het over Kate had waar zijn ouders bij waren heeft zijn vader een hartsgrondige hekel aan haar. Hij weet één ding, een reden, waarom zijn vader haar niet mag. Een reden, die zijn vader nooit van zijn leven zou toegeven: hij heeft ontzag voor haar. Ontzag voor de het blonde meisje uit Griffoendor. Ontzag voor een meisje, nu al zo krachtig in haar toverkunst.
Ontzag is niet iets waarmee de familie Malfidus bekend is . Ontzag staat gelijk met angst en angst is niet verstandig. Hij heeft het er van jongs af aan ingestampt gekregen. Heb geen ontzag voor mensen, kijk niet naar ze op. Als ze zien dat je ontzag voor ze hebt, gebruiken ze dat. De mensen zijn niet beter dan jij bent, ze zouden ontzag voor jou moeten hebben. 

Hij stopt in de hal en werpt een blik op hun tuin. Een tuin, waar ze kort geleden nog Zwerkbal in hebben gespeeld. Kate was goed, echt goed. Misschien wil hij het helemaal niet toegeven, maar ook hij heeft ontzag voor haar. Ontzag voor het een perfect iemand, voor iemand die alle karaktertrekjes evenveel heeft, iemand die je kan irriteren tot je haar wil slaan, maar die tegelijkertijd altijd voor je klaar staat. Een mysterieus iemand. En hij kan niet wachten tot hij haar weer ziet.

Zijn missende gevoel is anders te plaatsen dan dat van zijn moeder. Waar misschien Wemel en Potter kunnen zeggen dat ze Kate zien als hun zus en zullen missen als hun zus, mist hij haar als Kate. Hij mist haar liefde. De dag nadat ze weg was gegaan, heeft hij geaccepteerd wat misschien al te verwachten was: hij is verliefd. Hij kent haar nog geen jaar, maar hij houdt nu al van haar alsof hij haar al jaren kent.

En hij haat het.

Hij haat het dat een meisje, nota bene een Griffoendor, zijn hart heeft weten te veroveren. Een meisje, dat te perfect is voor hem. Dat zij, precies zij, zijn zwakke punt moest worden. Ze is onbereikbaar voor hem.

In de salon zit zijn moeder, een boek te lezen. Ze kijkt op als hij binnen komt en glimlacht even.

'Ben je al begonnen met je spullen voor het WK te pakken?' vraagt ze. Hij schudt zijn hoofd, terwijl hij zich laat vallen op de sofa. Dat doet hij morgen wel. Ze rolt met haar ogen, maar gaat er niet tegen in. In plaats daarvan stelt ze een andere vraag.

'Nog iets gehoord van Kate? Zij zou ook naar het WK gaan, toch?'

'Ja, ze gaat met Wemel en Potter' zegt hij en een rode blos verschijnt op zijn wangen. Jaloezie. Opeens kan hij zich niet meer inhouden en stort voor de tweede keer in zijn leven zijn hart uit bij zijn moeder. Hij vertelt over het begin van het derde jaar, over zijn eerste ontmoeting met Kate, over haar vriendschap met Wemel, Griffel en Potter, over hun gesprekken, over de plagerijen van zijn vrienden op weg naar huis, over de tijd dat ze bij hen logeerde en natuurlijk over dat hij van haar houdt.

'Ik ben verliefd, ma! Ik ben verliefd op haar maar ze is zo onbereikbaar! Ze is zo gewild, waarom zou ze uit al die mensen mij kiezen?'

Zijn moeder antwoordt niet meteen, maar lijkt hem eerst te bestuderen. Hij merkt dat hij lichtjes moet hijgen van zijn uitbarsting. Dan ziet hij tot zijn verbazing een glimlach op het gezicht van zijn moeder ontstaan.

'Ik had al zo'n vermoeden' zegt ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze staat op van de bank en loopt naar de boekenkast toe, om haar boek terug te leggen. 'Ik zag je opleven als zij om je heen was. Je wangen kregen kleur, je gedrag veranderde en je ogen leken vervreemd. Ik had je nog niet eerder zo gezien.' 

Ze blijft even stil staan, het boek nog in haar hand. Hij durft niks te zeggen, niet wetend hoe zijn stem functioneert. Zijn moeder kan hem lezen als een open boek, daar is hij nu wel achter gekomen, maar of hij het fijn vindt dat is een ander verhaal. Dan stopt zijn moeder plots het boek in de kast en draait zich weer om. Ze heeft nog steeds een glimlach op haar gezicht, maar het is een ander soort glimlach dan eerder. Hij kan hem niet plaatsen.

'Weet je, Draco', zegt zijn moeder, 'Als je echt van haar houdt, moet je leren om te wachten. Misschien is het niet de bedoeling dat jullie nu samen zijn, maar pas in de toekomst.'

En ze loopt zonder nog een woord te zeggen de kamer uit, hem achterlatend, met alle emoties die door hem heen vliegen.

--------------------------

Even weer een hoofdstuk uit het perspectief van Draco. Ik heb besloten dat ik dit vaker ga doen, maar dan eens in de zoveel hoofdstukken. 

X