Reminiscing

22.8K 528 15
                                    

Six days flew away and i've already been living near at death's door! Concerning Jayden who's inside my Aunt's house, performing a chaotic personality.

At saka nagtataka na ako kung bakit ang tagal umuwi nina Aunt, at hindi ko 'rin natanong si Jayden kung kailan pa ba sila wala. Parang sinasarili niya lang ang bahay na ito eh. Biruin mo, pag hindi pa ako bumalik dito, siguradong pagbalik nina Tita papagalitan niya si Jayden.

Kasalukuyan kaming nasa sofa ngayon at nagtatambay. Nanonood siya nang cartoons habang nakaearphones naman ako habang nakikigamit sa cellphone niya; nakikinig nang musics. Ang tagal ko nang hindi nagkacellphone, and to think magiging super close kami ni Jayden dahil sa pagiging isip bata niya at hindi niya binibigyan malisya ang lahat nang bagay na nangyayari saamin.

Bigla nalang bumigat ang dibdib ko nang biglang nagpatugtog ang isang kanta na mayroon pala siya sa downloaded musics niya.



'All I knew this morning when I woke

Is I know something now, know

something now, I didn't before'

Napabuntong-hininga nalang ako at sumandal sa sofa habang nakatingin sa ceiling. Bakit parang sa kanta palang, bumibigat na ata ang nararamdaman ko? Eh ilang araw pa lang naman simula noong hulo ko siyang makita.


'And all i've seen...'


"Since eighteen hours ago, is green eyes and freckles in your smile in the back of my mind..."


Hindi ko na napigilan na hindi mapasabay sa kanta habang kinukuhanan nang litrato sa imahinasyon ko ang mukha ni Carlo. Inside my imagination, there he is, the man who always smiles which he does when he's around me. I can still remember our first meeting, when I stared at those attractive green eyes he has.


'I just wanna know you better, know you better...'


Napapakunot-noo nalang ako. Habang tumatagal ang imahe ni Carlo ay naglalaho sa isip ko at napapalitan ito nang ibang imahe. I mean their features are a lot like familiar so no doubt. But why is my brain imagining him instead of Carlo now?


' 'Cause all I know is you said hello,

And your eyes look like coming home

All I know is a simple name and everything has changed.'


Natatawa nalang ako sa utak ko habang kinukumpara si Nathan sa kanta. Well our meetings is way too far from the lyrics of the song.


He did not bother to say Hello in our first meeting instead he called me kid. Why do he always call me that? I am not a kid anymore.

And his eyes look like he wants to get away from me that time alright.

However, all I know was his first name... his simple name; Nathan. But everything really did already changed.

Aksidente kong napindot ang next button nang kanta kaya napasimangot ako. Akmang ibabalik ko na sana pero napagisipan kong huwag nalang dahil medyo nakakasawa ang kanta.

I never really did believed that music can ease stress and pain. Songs are really much appreciated here on earth but I wonder why some have anger issues on music. Is it because they can't sing?

Crimson AcademyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon