MEZAR

37 • İpler Artık Onun Elinde

Multimedya: RED - Gone

Keyifli Okumalar...

🗝

Yanlış zamanda gelen huzur...

Ölümsüz bir hayatın sonunda gerçekten sevebileceğim adam Julian Andrey Komarov. Sanki bu bana hayatın sunduğu son güzel şeydi. Onunla geçireceğim bir kaç anı... Şüphesiz ölecek olmasaydım şu an ona sarılmak yerine onu nasıl öldüreceğimin planlarını yapıyor olurdum ama artık biliyordum ki o planlarımı asla hayata geçiremezdim. Tüm yaptıklarını da hatta belki de yapacaklarını da sineye çekeceğim ikinci adamdı o.

Yine de bana sunulan zamanı onunla huzurlu bir şekilde geçireceğimi düşünmüyordum. Argentum ve Atratus savaştığında ne olacağının kestirmek zordu ve ben ilk defa Tony'den başka birisinin hayatı için endişeleniyordum.

"Ne düşünüyorsun?"

Başımı yasladığım göğsünden kaldırmadan sorusuna soruyla karşılık verdim. "Kaçtığımı ilk kim anladı?"

"Anthony." dedi keyifsiz bir sesle.

"Ne yaptı peki?"

"Kafamı koparmaya kalkmadan önce mi?" deyince gülmeden edemedim.

"Mükemmel bir plandı kabul et." Homurdandı. "Bana ne söylediğini hiç unutmuyorum." Onu taklit eder gibi dudaklarımı büzdüm ve sesimi kalınlaştırdım. "Benim haberim olmadan tek adım dahi atamazsın Melanie."

"Seni hafife almışım ve bedelini de ödedim. Gittiğini anladığımda neredeyse kafayı yiyordum."

"Bana yaptıklarına say Komarov." Göğsündeki başımı kendine çevirdi ve dudaklarıma küçük bir öpücük kondurdu.

"Karşılıksız bırakmam." dediğinde bir kez daha öptü. "Bunun hesabını er geç sorarım Mel." dedi arsız bir gülümsemeyle. Son öpücüğü ise diğerleri gibi kısa değildi. Gerçekten sanki bir şeylerin hesabını sorar gibi sert ve tutkuluydu.

Geri çekildiğimde nefesim hızlanmıştı ama o nefes almaya ihtiyaç duymadığı için fazlasıyla normaldi. Aslında benim de hala buna ihtiyacım yoktu ama hissebilmişken aldığım her nefes hoşuma gidiyordu. "Biraz daha aşağıya inmezsek Tony odayı basacak ve muhtemelen ilk yapacağı iş yine kafanı koparmaya çalışmak olacak."

"Güzel." dedi ve bana dolanmış kollarıyla beni daha sıkı sardı, öyle ki vücudunun her kıvrımını vücudumda hissedebiliyordum. "O zaman biraz daha böyle kalabiliriz."

Güldüm. "Amma da kavgacı çıktın. Bir Tony 2 vakası daha beni bekliyor galiba."

"Sürekli ondan bahsetmeye devam mı edeceksin?" diye sitem eder gibi sordu. Aslında sitem etmekten çok bunu yapmamamı istercesine bir uyarıydı bu.

Omuz silkmeye çalıştım ama yaslandığım vücudunun kasılmasıyla başımı tekrar çevirip ona baktım. Gözlerinin yine amani bir renkle parladığını görünce onu nasıl zor bir duruma soktuğumu da o an anladım. Doğrulmaya çalıştım ama buna izin vermedi.

"Hayır, böyle kal."

"Julian kanımın kokusunu hala alıyorsun belli ki, kendini zorlama."

"Kanının güzel kokusu hiç gitmiyor zaten." dediğinde tekrar geri çekilmeyi denedim ama yine izin vermeyip "Ama..." diye devam etti. "Kalbinin atışı o kadar huzur verici ki bu yüzden güzel kokunun çekiciliğine de dayanabilirim."

Gülümsemem tüm yüzüme yayılırken başımı tekrar göğsüne yasladım ve, "Bir erkeği çekici kılan özellikleri bilmek ister misin?" diye sordum.