MEZAR

39 • Sen Artık Bir Ölüsün!

Multimedya: Starset | My Demons

Keyifli Okumalar...

🗡♥

Ayaklarımın bana itaat ettiği kadar koşarken ne düşüneceğimi bilmiyordum. Beynim tamamen durmuş düşünme fonksiyonum etkisini kaybetmiş gibiydi.

Bir süre sonra tekrar çalışan beynimle durdum. Tanrım! Ben ne yapıyordum?

Tamam, Cadıdan nefret ediyordum belki ama kız beni kurtarmak için kendi annesine savaş ilan etmişti. Onun için işler bu saatten sonra daha da karışacaktı. Benim için ise zaten her şey arap saçına dönmüştü.

Geri döndüm ve geldiğim yolu geri koşmaya başladım. Ne akla hizmet kaçtığımı ben de bilmiyordum ama ben Melanie Rogers'tım. Hiçbir zaman kaçmamış, ne olursa olsun savaşmıştım. Şimdi de öyle olacaktı. O lanet cadı güçlüydü ve eğer Sirena'dan güçlüyse ona merhamet etmeyecekti. Ne olursa olsun o kız beni korumaya çalışmıştı ve onu öylece bırakamazdım. Lanet olasıca kardeşlik meselesini ise düşünmek bile istemiyordum.

Tony! Acaba bunu biliyor muydu? Eğer... eğer bunu da bilip benden gizlemişse onu hiç iyi şeyler beklemiyordu. Hem de hiç!

Onları bıraktığım yere yaklaştığımda Ariana'nın sesi kulaklarıma doldu. "Demek bir melezdin ve bunu yıllarca benden gizledin ha!" Kükremesine karşılık Sirena güldü. Demek ki insan formuna geri dönmüştü.

"Yeterince iyi bir anne olsaydın, buna gerek kalmazdı." Bir çarpma sesinin ardından Sirena boğuk bir inilti çıkardı, bu benim için yeterliydi. Yaslandığım duvardan başımı çıkarıp onları görmeyi denedim. Ariana öfkeden deliye dönmüş bir şekilde yere eğilmişken önünde çırılçıplak duran kızından başkası değildi.

Bir şeyler bulmalıydım, silah türü bir şeyler... yaslandığım iki katlı eve baktım. Tek penceresi açıktı. Düşünecek zamanın yoktu. O yüzden pervaza tutunup kendimi içeri çektim. Güçsüz olsam da insan kokusunu alabiliyordum. Zaten başımı çevirdiğimde karşımda bir adam bir kadın bir de küçük bir kız çocuğu buldum. Adam kadını ve kızı arkasına çekerken onları koruma amaçlı bana bir bıçak doğrulttu. Yaptığı insani bir koruma iç güdüsü olsa da aptallıktı. Bu eve giren en güçsüz vampirin bile onların işini bitirmesi bir kaç dakikasını alırdı.

Burnuma dolan buram buram kan kokularıyla neredeyse kendimden geçecektim. O kadar açtım ki! Neyse ki bu karşı koyamayacağım bir istek değildi. Dayanabilirdim. Bir çocuğun önünde anne ve babasıyla beslenecek değildim, aslında birebir bir insandan beslenmek bana tersti. Tanrım! Şu an sorunum bu da değildi.

Ellerimi kaldırıp, "Sakin ol!" dedim. "Kimseye zarar vermeyeceğim. Sadece..." Dışarıyı işaret ettim. "O kızı kurtarmak için silah türü bir şeyler arıyordum." Elindeki bıçağı işaret ettim. "O da olur."

Kadın hafif öne çıktı. "Sirena'yı tanıyor musun?"

"Evet ama siz nereden..."

"Yan evde kalırdı, onunla arada sohbet ederdim ama Tanrım..." dedi kadın şaşkınlıkla. "Onun bir kurt adam olduğunu bilmiyordum. O çok... insandı."

Ne insandı ama? Fısıltıyla söylediği iki kelimeyle bir insanı havaya uçururdu o.

"Bak! Zamanım yok, bana silah..."

"Neden onu kurtarmaya çalışıyorsun?" diye sözümü kesti adam. "Sen de mi kurt adamsın?"

Ancak aptal insanlar kurt ve vampiri ayırt edemezdi ama adamın karşısında olan kız da ne kurt ne de vampirdi. Bir melez nasıl ayırt edilir onu hiç bilmiyordum. "Biraz." dedim. "O kız... şey... benim kardeşim."