İMERA FERAM ☑

4.EGEMEN

Zeynep

Her umudun bir sonu vardır ya işte benim umudum dün gece bitti. Şu bir hafta içerisinde her gün bana dokunmasın diye dua ettiğim adam hiç düşünmeden dokunmuştu bana...
Umutlarımı bir şişeye koyup denize attım ben ve tek duam başkaları görmesin onları...

Sabah gözlerimi açtığımda kendimi müthiş bir acı içerisinde buldum. Gözlerimi  etrafta gezdirdiğimde dün olanlar bir bir aklıma  gelmeye başladı.

Gözlerimi sıkıca yumup yanaklarımdan akan yaşlarımı silmeye bile tenezzül etmedim.

Sağıma baktığımda Asaf'ın uyuduğunu gördüm. Nefretle yüzüne bakıp yatakta oturur pozisyona geldim.

Dün ne olduğunu  bilmiyorum ama bu Adam bana 'korkma' diyen adam değildi. Derin nefes alıp ayağa kalktım
Ağrımı umursamadan adım atmaya çalıştıkça kasıklarım daha çok ağrıyordu. Durmadan akan yaşlarımı silip burnumu çektim.

Dolaptan önceden yerleştirilmiş kıyafetlerimi aldım.

Yavaş yavaş banyoya doğru ilerledim. Kapıyı arkamdan kilitleyip derin nefes çektim içime.

annemi şimdiden özlemiştim...

Ilık suyu ayarlayıp duşa kabininin içine girdim. Su başımdan aşağıya aktıkça kendime geliyordum.

Suyun  altında oturup küçük bir çocuk gibi ayaklarımı karnıma çekip öylece oturup ağladım. Sonunda  kendime gelince kabinden  çıktım. Aynanın karşısına geçmeye korkuyordum, hazır değildim. Kendimi öyle görmeye kokuyordum. sonunda derin nefes  alıp aynanın karşısına geçtim. Karşımdaki kişiye gülümsedim.

Karşımdaki kadın o küçük Zeynep'ten çok farklıydı. Büyümüştü, hayatın toz pembeliğini unutmuştu artık...

morlaşmış boynuma baktım, halime acı bir şekilde gülüp daha fazla bakmamak için kafamı eğip sepetin üstündeki kıyafetlerimi alıp giydim.

Banyodan çıkınca Asaf'ın uyanmış olduğunu gördüm. Onu umursamadan takılarımı taktım. Başıma toz pembe şalımı örtüp iki yanına tel toka taktım. Göz ucuyla Asaf'a baktığımda gömleğini iliklediğini gördüm. Sesimi çıkarmadan  Tam kapıdan çıkacakken birden kolumdan tutulup çekilmemle. Korkuyla gözlerim kocaman açıldı.

Asaf, beni kendine  çevirip beni,  kendisi  ve kapı arasına sıkıştırdı.

Korkuyla yutkunup koyu kahve gözlerine baktım.

Asaf, gülüp iyice bana yaklaşıp yüzüme hafifçe  üfledi. Titreyen vücudumla ellerimi yumruk şekli yapıp sıktım.

Asaf, "Sakın! Kendini bir kalıba sokma. Sen sadece yatağımı süsleyen bir paçavrasın!" Dedi duyduklarımla hızla ittim onu. Sinirle "sen ne saçmalıyorsun. Evlenmeden önceyle şimdiki hareketlerin kafamı karıştıyor. Cenk Asaf sen kimsin ki Bana bu şekilde hakaret ediyorsun?!" Deyip sinirle derin nefes alacakken Asaf birden tekrar dibime girip saçlarımı eline doladı. Sert ve tok bir sesle yüzüme tükürürcesine "ben senin dün koynuna girdiğin adamım! Ve sen hangi kuş beyninle sana saygı veya sevgi göstereceğimi sandın. Senin beşikkertmem olduğunu öğrendiğim gün ve babaannemin seni evlenince mutlu görmek istediğini söylediği gün senden tiksindim. Dün seninle olduğumda senden tiksindim. Bugün nefes aldığını gördükçe herşeyden tiksindim. Benim soyadımı taşıdığını hatırladıkça senden İĞRENDİM. Zeynep HAZNEDAR." deyip daha ben bir şey demeden beni saçımdan tuttuğu gibi yere atıp çıktı. Ne olmuştu? Ben ne yaptımda bu kadar iğrenç olduğumu hissettirmişti bana?

Gözlerimden akan yaşlarla gülümsedim fısıltıyla "an-anne kızın yeniliyor yavaş yavaş..." deyip hıçkırarak ağlamaya başladım.

YAZARIN AĞZINDAN
Genç adam sinirle aşağı doğru indi. sofrada onu bekleyen ailesini görünce hiç istikametini bozmadan kapıya yürüdü. tam kolu indirecekken babaanesinin sözü onu daha da sinirlendirdi.