Beni Aşka İnandır!!(BAKIMDA)

56.Bölüm*Artık Babaannesiniz*

piremssbeyza kitabına bakarmısınız lütfen 🙏

Bölüm şarkısı: Orçun Bora *Sen varsın iyiki*

Multi:Sedef

2 ay sonra...

Eflin...

Dizlerimi kırıp yeşil çimenlerin üzerinde oturuyordum.

Sesim pek güzel olmasada mıraldanıyordum işte.

"Saçların ipek gibi " dedim sevgi ile küçük kızıma bakıp.

Gülümsemesi eşsizdi... Onu mutlu etmek benide mutlu etmek demekti.

İçeri gülerek Meriç girdi.

"Hazırmısınız hanımlar? "

Gülümsedim. Oturduğum çimenlerden kalkıp Meriçin boynuna sarıldım.

"İşe yaricakmı?"

Meriç kollarımdan tutup uzaklaştırdı beni. Yüzüme gelen bir tutam saçı kulağımın arkasına tıkıştırdı. Gülümsemesi muazzamdı kızım gibi...

"Sen harika bir kadınsın ve harika bir annesin tabikide işe yaricaktır"

Gülümsedim. Ama çok tedirgindim ellerim titriyordu.

Hayat çok garipti biliyormusunuz? Üst üste o kadar çok kötü atlatılması güç olaylar olabiliyordu. Bazılarımız hemen isyan eder pes ederdi. Kimisi ruhsuzlaşırdı. Acı beni bu hale getirdi derdi. Zorunda bırakılırdık. Şimdi böyle diyenler mi daha güçlüydü? Yoksa herşeye inat gülmeyi becerebilen tüm acıları umursamaya çalışıp ölmeden önce hayatı zirvede yaşayanlarmı?

Mutlu ölmek mi? mutsuz ölmekmi?
Yaşarken ölmekmi? Daha çok acı verir yoksa?

O gün kafam o kadar karışıktı ki Allak bullaktım.

Düşünsenize! Siz hayattan darbe yemişsiniz ta en başta. Ben darbemi doğum günümde annemi kaybettiğimde yaşadım biliyormusunuz? Ben heycanla ellerimi çırpıp gülümserken onlar acı içinde kıvranıyormuş oysaki.

Geliceklermi? Diye sabırsızlıkla koşturuyorum beyaz pileli elbisem beyaz ayakkabılarım annemin deyimi ile parlak saçlarım. Herşey tamam ben hazırım. Ama onlsr yok!

Bir telefon çalıyor. Kimse bişey diyemiyor susuyo herkes.

"Ne oldu geliyolar mı?!" diyorum. Heyecanla. Yardımcımız yutkunuyor. Nie herkesin yüzü düşüyor anlam veremiyorum.

"Annem nerde? Babam nerde? İşe mi gittiler?" diyorum içim buruk oldukça üzgünüm.

Tontişim konuşuyor. "Onlar gelemiyor güzel kızım biz gidicez." biliyormusunuz? Annem ve babamı o kazada kaybetmek yerine işlerinin çıkmasını dilerdim.

Koşturarak girmiştim hastaneye tıpkı sedef gibi.

"Anne!"

"Baba!"

"Nerdesiniz?!" diye bağırmıştım.

İnsanların bakışları acıklıydı. Gözümden yaş düştü.

Annem hastaneler iyileşmek için derdi küçükken ben korkmim diye ölmesi gerekmezdi iyileşicekti.

Benimle ilgilenmedi kimse orda. Ağladım ben koridorda. Koşturdum o gün sedef gibi sonunda durdum. Minik ellerim yoğun bakımın camında yerini aldı.